Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας…

Μέχρι τη Δευτέρα Δημοτικού έπαιζα σε έναν χώρο δίπλα , δίπλα από το εργοστάσιο που δούλευαν οι δικοί μου (στη Γερμανία)  όπου δέσποζε ένα «θεόρατο» -έτσι το έβλεπα τότε- φουγάρο (!).

Από αυτό το φουγάρο -που ήταν χτισμένο με σκούρο κόκκινο τούβλο όπως και τα περισσότερα βιομηχανικά κτήρια  την εποχή εκείνη στη Γερμανία- έβγαινε μαύρος πυκνός  καπνός 24 ώρες το 24ωρο. Το εργοστάσιο βλέπετε δεν σταματούσε ποτέ να λειτουργεί –ακόμη και τα Σαββατοκύριακα.

Θυμάμαι ακόμη τον πατέρα μου να λέει, πως οι γιατροί του συνιστούσαν να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα (αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας), επειδή το κλίμα είναι καλύτερο.

Ανέπνεα καλύτερα δίπλα στο φουγάρο… 

Στις λίγες ώρες που έκανα Ελληνικά – σε μια σχολική αίθουσα με τις έξι τάξεις μαζί (!)- ο δάσκαλος μας έλεγε πως στην Ελλάδα έχουμε «εύκρατο Μεσογειακό κλίμα». Δεν φανταζόμουν ποτέ πως η Ελλάδα θα έχει προβλήματα με τα χιόνια, με τη ρύπανση, ούτε όμως και η Γερμανία με φωτιές στα δάση, πλημμύρες  και υψηλές θερμοκρασίες. Θυμάμαι, πως όταν ο υδράργυρος ανέβαινε στους 29 βαθμούς Κελσίου (!) ο κόσμος  εκεί, αισθανόταν – και εξαιτίας της υψηλής υγρασίας- έντονη δυσφορία…

Όλα αυτά τότε. Σήμερα, 50 χρόνια μετά, έρχονται στιγμές που θέλω να βγω να περπατήσω το βράδυ γύρω από το σπίτι μου αλλά πνίγομαι (!) από την κάπνα και τη ρύπανση που προκαλούν τα τζάκια… Και δεν είναι λίγες οι φορές, που σκέφτομαι πως όταν έπαιζα δίπλα στο φουγάρο με τον ατελείωτο μαύρο καπνό, ανέπνεα καλύτερα (!). Ειρωνεία (;). Πείτε το και έτσι…

Με τα τζιπ για καυσόξυλα… 

Εδώ, επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω τη θέση μου: δεν αναφέρομαι στους ανθρώπους που δεν έχουν άλλο τρόπο να ζεσταθούν και αναγκαστικά καταφεύγουν σε τζάκια και σόμπες. Υπάρχει ενεργειακή κρίση και οι τιμές του ρεύματος για πολλούς  συνανθρώπους μας είναι υψηλότερες και από τους μισθούς τους… Να μην το ξεχνάμε αυτό. Είναι πλέον μια πραγματικότητα, για την οποία πολλοί σφυρίζουν αδιάφορα. Και ο νοών νοείτω…

Αναφέρομαι σε αυτούς, που ξεκίνησαν να ανάβουν τζάκια και από τον περασμένο Οκτώβριο, με τον υδράργυρο στα ύψη – έτσι για να κάνουν ατμόσφαιρα-  και σε αυτούς, που βρήκαν την ευκαιρία μετά την τελευταία χιονόπτωση  όπου έσπασαν πολλά δένδρα από το βάρος του χιονιού, να βγουν παγανιά –ακόμη και με πανάκριβα τζιπ- για να μαζέψουν ξύλα για το τζάκι…

Σε όλους αυτούς, θέλω να πω, πως σύμφωνα με έρευνες, η καύση βιομάζας σε τζάκια και σόμπες στο κέντρο της Αθήνας ευθύνεται για το 30% των χειμερινών συγκεντρώσεων αιωρούμενων σωματιδίων, τα οποία είναι ιδιαίτερα επιβλαβή για την υγεία, αφού η έκθεση σε υψηλές συγκεντρώσεις τους συνδέεται με την πρόωρη θνησιμότητα αλλά και την πρόκληση καρδιαγγειακών και αναπνευστικών παθήσεων.

Οι δυο εικόνες… 

Με αυτές τις δυο εικόνες (τη Γερμανία των παιδικών χρόνων και την  Ελλάδα τού σήμερα όπου πλέον είμαι μεσήλικας) θέλω να δείξω –γι’ άλλη μια φορά- πως υπάρχει πρόβλημα. Παντού. Είτε αφορά την ατμοσφαιρική ρύπανση (στην Ελλάδα κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους από την ατμοσφαιρική ρύπανση 2.500 άνθρωποι ενώ σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με στοιχεία του ΠΟΥ, τρία εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους από ασθένειες που σχετίζονται με την ατμοσφαιρική ρύπανση μιας και το 92% του πληθυσμού αναπνέει μολυσμένο αέρα), είτε την κλιματική κρίση.

Κοινός παρανομαστής; Οι άνθρωποι στον πλανήτη Γη βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας. Τόσο απλά…

Και τώρα ανησυχούμε… 

-«Η πρόσφατη δημοσίευση της έκθεσης του World Economic Forum για τους Παγκόσμιους κινδύνους (2022), αποτυπώνει την έντονη ανησυχία της παγκόσμιας κοινότητας (διεθνείς φορείς, κυβερνήσεις, ακαδημαϊκή κοινότητα, ΜΚΟ κα) για την αποτυχία των δράσεων για τον μετριασμό της κλιματικής κρίσης (Climate Action Failure)», μού λέει, ο καθηγητής και διευθυντής του Εργαστηρίου Φυσικής Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνος Καρτάλης

Και συνεχίζει: « Οι κίνδυνοι (climate action failure) και “Ακραία καιρικά φαινόμενα” καταλαμβάνουν ιδιαίτερα υψηλές θέσεις και στα τρία χρονικά διάστημα: έως 2 χρόνια, από 2 έως 5 χρόνια και από 5 έως 10 χρόνια».

Για την ιστορία, όπως μού αναφέρει, ο Κώστας Καρτάλης «ο κίνδυνος “climate action failure” εμφανίζεται για 1^η φορά το 2014 και σηματοδοτεί την αποτυχία περιορισμού των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου (εμφανίζεται ως κίνδυνος το 2012 και το 2013). Στη συνέχεια, δεν αποτυπώνεται το 2017 (ίσως λόγω της Συνόδου των Ηνωμένων Εθνών για το κλίμα στο Παρίσι) ενώ επανέρχεται το 2018 και αποκτά τις υψηλότερες θέσεις τα επόμενα έτη έως και το 2021».

-«Έχει επίσης σημασία να επισημανθεί, ότι οι τρείς παγκόσμιοι κίνδυνοι (ακραία καιρικά φαινόμενα, φυσικές καταστροφές και climate action failure), όλοι συναρτώμενοι με την κλιματική κρίση, έχουν σταθερή αναφορά από το 2018 μέχρι και το 2021. Μάλιστα, το 2021, τέσσερις από τους επτά κινδύνους σχετίζονται με το περιβάλλον και το κλίμα».

Ο κίνδυνος των μολυσματικών ασθενειών… 

-«Η αντίστοιχη κατηγοριοποίηση/κατάταξη των παγκόσμιων κινδύνων ως προς τις επιπτώσεις τους, διαμορφώνει μία ( αναμενόμενη) ανατροπή καθώς κατά το 2021 στην 1^η θέση αναδεικνύεται ο κίνδυνος των μολυσματικών ασθενειών», μου επισημαίνει ο Κώστας Καρτάλης.

Και τώρα; Τώρα ανησυχούμε ως προς την ικανότητα της Διεθνούς Κοινότητας να μετριάσει την κλιματική κρίση. Τι λένε; Τα χειρότερα είναι μπροστά μας… Μακάρι να κάνω λάθος.