Έμπρακτη η συνταγματική προστασία της ιδιοκτησίας!

“Κάθε πολιτικός αλλά ιδιαίτερα κάθε φιλελεύθερος πολιτικός δεν πρέπει να ξεχνά ότι η ιδιοκτησία προστατεύεται από το Σύνταγμά μας και ότι οι κυβερνήσεις δεν μπορεί να κάνουν επιλογή ανάμεσα στα δικαιώματα που προστατεύονται από το Σύνταγμα», τόνισε ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Κωστής Χατζηδάκης στην ομιλία του στο 39ο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ακινήτων (ΠΟΜΙΔΑ). Με αυτή τη φράση ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων εμφανίζεται να είναι ο πρώτος και, μάλλον, ο τελευταίος πολιτικός, ο οποίος υπενθυμίζει την προστασία της ιδιοκτησίας από το Σύνταγμα. Και δεν υπενθύμισε απλώς αυτή τη συνταγματική διάταξη. Υπενθύμισε κατά την ομιλία του αυτή και πρωτοβουλίες με τις οποίες εξασφαλίσθηκε η προστασία της ιδιοκτησία;, λακτίζοντας με τον τρόπο αυτόν το αθάνατο σύνδρομο της… “Σοβιετίας”, δηλαδή της μανίας του κράτους να μη χάνει καμιά ευκαιρία να κάνει έντονη την παρουσία του παντού, να “φυτρώνει εκεί όπου δεν πρέπει να σπέρνει”, μολονότι η “Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν”, είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 1981, είναι μέλος της Ευρωζώνης από το 2001.

Συγκεκριμένα, στην ομιλία του αυτού ανέφερε τις δράσεις που υλοποίησε ως αρμόδιος υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και που αφορούν, μεταξύ άλλων, και τη νομοθεσία για τους δασικούς χάρτες, τονίζοντας μάλιστα ότι “πολλοί ιδιοκτήτες που είδαν την Πολιτεία να τους αρπάζει τους κόπους μιας ζωής μπόρεσαν να ανασάνουν». Ναι, πολλοί ιδιοκτήτες είδαν την Πολιτεία όχι να προστατεύει τα ακίνητά τους, αλλά και τα … αρπάζει! Και όμως, με την υπογράμμιση της παρέμβασης που άσκησε η ΠΟΜΙΔΑ στο Συμβούλιο της Επικρατείας υπέρ του νόμου 4685/2020 για τους δασικούς χάρτες οι ιδιοκτήτες ανάσαναν. «Ο νόμος αντιμετώπισε με δίκαιο τρόπο πολυετείς εκκρεμότητες σε σχέση με γεωτεμάχια που κατά παράβαση κάθε κανόνα της λογικής θεωρούνταν δασικά αν και η Πολιτεία επισήμως τους είχε αναγνωρίσει προηγουμένως διαφορετικό χαρακτήρα”. Κι εδώ εντπίζεται η γραφειοκρατική – κατατικίστικη παράνοια, την οποία “θεράπευσε” ο κ. Χατζιδάκης, τονίζοντας: “Απελευθερώσαμε τους ιδιοκτήτες από τον κρατικό σουρεαλισμό». Πρόκειται για εκ βαθέων επισημάνσεις του κ. Χατζιδάκη, οι οποίες καταδεικνύουν την κρατικίστικη τακτική και νοοτροπία, η οποία ίσως ακόμη να κυριαρχεί, καθώς πρέπει οι ιδιοκτήτες να αποδείξουν τα αυταπόδεικτα με ένδικα μέσα και επιβαρύσνεις. Αλλά, αυτή η γραφειοκρατική παράνοια συνόδευσε και μια άλλη σημαντική, αλλά περιπετειώδη μεταρρύθμιση, δηλαδή εκείνη του ταλαιπωρούμενου και ταλαιπωρούντος ακόμα Εθνικού Κτηματολογίου”.

Οι “Δασικοί Χάρτες”

Η ιστορία με τους “δασικούς χάρτες” άρχισε κατά ιλαρό τρόπο από τις 2 Δεκεμβρίου του 2003, όταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ανακοίνωσε εκτός από τη “Χάρτα Σύγκλισης” και τη “Χάρτα Παροχών” και τη ”Χάρτα της Υπαίθρου», τονίζοντας ότι με αυτή «θα αλλάξει η ζωή στην ύπαιθρο με 500 προγράμματα – παρεμβάσεις όχι μόνο για τους αγρότες, αλλά και τους κατοίκους της»! Το εκπληκτικό είναι ότι την ίδια ώρα που ανακοινωνόταν η «Χάρτα της Υπαίθρου», για την ανάπτυξη της περιφέρειας, στο υπουργείο Γεωργίας … αγνοούσαν … 25 δασικούς χάρτες. Το υπουργείο Γεωργίας έλεγε ότι έχει λάβει 211 δασικούς χάρτες, ενώ η «Κτηματολόγιο Α.Ε.» έλεγε ότι έστειλε 236!

Και η ιστορία με τους “δασικούς χάρτες” έμελλε, όπως συνέβαινε και συμβαίνει σε κάθε πρωτοβουλία των κυβερνήσεων να προωθήσουν “μεταρρυθμίσεις”, να προκαλέσει απίστευτη ταλαιπωρία και επιβαρύνσεις στους ιδιοκτήτες αγροτεμαχίων καθώς σε πολλές περιπτώσεις παρουσιάζονταν να καλύπτονατι από δάσος, ενώ είχαν προηγηθεί της διαδικασίας μεταβίβασης ή αγοραπωλησίας γνωματεύσεις υπηρεσιών του κράτους (δασαρχεία) ότι είναι “καθαρά” και μάλιστα χρωματισμένα με κίτρινο χρώμα! Είναι λυπηρό ότι ενώ ο Νόμος πρόβλεπε τη “θεραπεία πρόδηλου σφάλματος”, οι ιδιοκτήτες ελάμβαναν την απάντηση ότι απορρίφθηκε αυτή η περίπτωση, μολονότι από επίσημες γνωματεύσεις καταδεικνυόταν το λάθος , το οποίο δεν ήταν μόνο πρόδηλον αλλά καταφανέστατον! Επειδή, ο κ. Χατζιδάκης αναφέρθηκε στην παρέμβασή της ΠΟΜΙΔΑ υπέρ της απόφασης αυτής, η οποία έδωσε το δικαίωμα στους πολίτες να προσκομίσουν τους νόμιμους ιδιοκτησιακούς τίτλους τους για να ληφθούν υπόψη κατά την αναμόρφωση των δασικών χαρτών, υπενθυμίζω ότι η ΠΟΜΙΔΑ, δηλαδή οι εκπρόσωποι των ιδιοκτητών ακινήτων τόνισαν τότε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

“Το άρθρο 48 του ν. 4685/2020 και η προσβαλλομένη εφαρμοστική απόφασή του, προβλέπουν το αυτονόητο: Ότι η Διοίκηση εφ’ εξής θα δεσμεύεται από τις προγενέστερες πράξεις της, οι οποίες χορήγησαν νόμιμα δικαιώματα επέμβασης στους ιδιοκτήτες δασικών εκτάσεων και παραχώρησαν νόμιμους τίτλους ιδιοκτησίας. Η ρύθμιση αυτή είναι προφανώς αναγκαία για να προστατεύσει αποτελεσματικά και το δικαίωμα της ιδιοκτησίας των πολιτών, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα, η δε τυχόν ακύρωσή της θα έθετε σε κίνδυνο πάμπολλα νόμιμα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, σε όλη τη χώρα. Ως τώρα η Διοίκηση, κατά την κατάρτιση των δασικών χαρτών αγνοούσε πλήρως πράξεις του ίδιου του Κράτους, με τις οποίες παραχωρούντο νόμιμα ιδιοκτησιακά δικαιώματα παράλληλα με δικαιώματα χρήσεως (αγροτικής, κατά κύριο λόγο, και στη συνέχεια οικιστικής, βιομηχανικής, τουριστικής κ.λπ.) σε πολίτες. Με τον τρόπο αυτό, ιδιοκτήτες σε όλη τη χώρα που είχαν αποκτήσει τα ακίνητά τους με μια μακρά σειρά νόμιμων τίτλων, που τελικώς αναγόταν σε πράξη της Διοικήσεως, έβρισκαν τα ακίνητά τους εντός των περιγραμμάτων των δασικών χαρτών, με αποτέλεσμα αυτά να βαρύνονται από τις δεσμεύσεις της δασικής νομοθεσίας. Όλοι αυτοί αφ’ ενός έπρεπε να αποδυθούν σε μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες δεκαετιών για να αντικρούσουν το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου επί των δασών και των δασικών εκτάσεων (άρθρο 62 ν. 998/1979) και, αφ’ ετέρου, αποστερούντο επί μακρότατα χρονικά διαστήματα από κάθε δυνατότητα να διαθέσουν και να αξιοποιήσουν την περιουσία τους.”

Κτηματολόγιο: Άφαντο επί δεκαετίες, αισθητό στη συνέχεια σε ταλαιπωρία

Μία ιστορία πολύχρονης τρέλας είναι, όπως και πολλές άλλες, κι εκείνη του Κτηματολογίου, η οποία δεν άρχισε το 1995, όπως διαβάζω, αλλά από τις αρχές του 1986, με την Ελλάδα είναι η τελευταία χώρα που προχώρησε στην κατάρτισή του μολονότι δαπανήθηκαν πάνω από 1,2 δισ. ευρώ και επιδικάστηκε και σειρά προστίμων στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ιστορία του Κτηματολογίου είναι σχεδόν παράλληλη με εκείνη των “δασικών χαρτών”, όπως και η ίδια και η ταλαιπωρία που επεφύλαξαν στους Έλληνες ιδιοκτήτες! Από το 1986 συνεχώς εξαγγελλόταν και παραδόξως παρέμενε … άφαντο! Υπενθυμίζω ότι τον Ιούνιο του 1986, ανακοινώθηκε ότι αντιμετωπίσθηκε η… αιτία για την καθυστέρηση της εφαρμογής του Κτηματολογίου στη χώρα μας και ότι κατατέθηκε στη Βουλή νομοσχέδιο για τον Οργανισμό Κτηματολογίου και Χαρτογραφήσεων Ελλάδος (ΟΚΧΕ). Τότε, λοιπόν, ανακοινώθηκε ότι … αιτία ήταν ο εξοστρακισμός του Κτηματολογίου σε μια απλή Υπηρεσία του υπουργείου Χωροταξίας και Δημόσιων Έργων. Η τότε κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει στη σύσταση ειδικού «Οργανισμού Κτηματολογίου»! Σημειώνεται ότι η διαδικασία είχε αρχίσει πριν από επτά μήνες, αλλά η προώθηση του Κτηματολογίου δεν έγινε, όπως φαίνεται, για τον παραπάνω … παιδικό λόγο. Έως τότε, όπως προκύπτει από την εισηγητική έκθεση του σχετικού νομοσχεδίου, από τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους είχαν ψηφισθεί περίπου 450 Νόμοι και Διατάγματα και είχαν εκδοθεί 800 περίπου αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Αρείου Πάγου και άλλων χωρίς να μπορέσουν να προστατεύσουν και ούτε να αξιοποιήσουν σωστά τη δημόσια γη.

Κι όλα αυτά συνέβαιναν στη χώρα μας, όταν στην Ιταλία η «συνένωση» κτηματολογίου και υποθηκοφυλακείων ολοκληρώθηκε το 1991, στην Ολλανδία η μετάβαση στο νέο ψηφιακό κτηματολόγιο ολοκληρώθηκε το 1985, στη Σουηδία το 1995, στη Βουλγαρία το 2009, στην Πολωνία το 2010. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα την κτηματογράφηση.

Κι όμως, οι προσπάθειες για την καθιερωση κτηματολογίου στη χώρας μας είχαν αρχίσει από την εποχή του Οθωνα (1836), όταν είχαν γίνει ορισμένες αποτυχημένες προσπάθειες. Αλλες εστίαζαν στην καταγραφή των ιδιοκτησιών στις πόλεις (1923), άλλες στον αγροτικό χώρο (1939), άλλες στα δάση (1976), χωρίς η προσπάθεια να ολοκληρώνεται. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, μόνο δύο περιοχές στη χώρα είχαν Κτηματολόγιο: από το 1923 ένα τμήμα της Καλλιθέας και του Παλαιού Φαλήρου (το λεγόμενο «Γραφείο Πρωτευούσης»), που έγινε πιλοτικά, αλλά… έμεινε εκεί. Και από το 1930 η Ρόδος, η Κως και το Λακκί της Λέρου, που κτηματογραφήθηκαν κατά την ιταλική κατοχή.

Μία σοβαρή προσπάθεια για να αποκτήσει η χώρα μας Κτηματολόγιο έγινε, όπως προαναφέρθηκε, το 1995, με τον νόμο 2308 με τον οποίο ιδρύθηκε και η Κτηματολόγιο Α.Ε. (η νομοθεσία τροποποιήθηκε πάμπολλες φορές!). Η εταιρεία επανδρώθηκε με στελέχη από τον ιδιωτικό τομέα και από το 1995 έως το 1999 ξεκίνησε την κτηματογράφηση 333 (διάσπαρτων) περιοχών για να αποκτηθεί εμπειρία, με αρκετά προβλήματα. Το 2001 ο κοινοτικός επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ κατηγόρησε την Ελλάδα ότι «δεν υπήρξε διαφάνεια» στην υλοποίηση του έργου, ότι μόνο το ένα τέταρτο της αρχικά προβλεπόμενης έκτασης (δηλαδή 8.440 τ. χλμ. έναντι 35.000 τ. χλμ.) κτηματογραφήθηκε με υπερδιπλάσιο κόστος (276 εκατ. ευρώ, αντί των 130 εκατ. ευρώ). Ετσι η Επιτροπή ζήτησε την επιστροφή 100 εκατ. κοινοτικών πόρων και αρνήθηκε να ξαναχρηματοδοτήσει το Κτηματολόγιο στην Ελλάδα.

Το 2008 ξεκίνησε η δεύτερη γενιά κτηματογράφησης, η οποία αφορούσε 107 αστικές περιοχές (κυρίως πρωτεύουσες νομών) και την Πάρνηθα. Γίνεται όμως μια (όπως αποδείχθηκε) κακή επιλογή και διαδικασία, οι οποίες εμπόδιζαν την ολοκλήρωση των φάσεων εξαιτίας των ενστάσεων και γραφειοκρατικών διαδικασιών και εμμονών κυρίως που προκαλούσε το κράτος με τη γνωστή ταλαιπωρία των ιδιοκτητών.

Η γραφειοκρατική παράνοια με τη συνένωση δήμων του 2011

Το 2011 ακολούθησε η τρίτη γενιά κτηματογράφησης, με δύο διαγωνισμούς για ημιαστικές περιοχές και περιοχές αναδασμών και διανομών, καθώς και 10 νομούς, με αποτέλεσμα να προκαλείται μία κούραση πανταχόθεν. Τότε συνέβη το ακόλουθο παράδοξο. Με βάση το Σχέδιο “Καλλικράτης”, με ένα μείζονα Δήμο, ο οποίος είχε ενταχθεί πριν από μερικά χρόνια σε πρόγραμμα κτηματογράφησης (στην Αττική, για παράδειγμα) συνενώθηκαν δήμοι ή κοινότητες, οι οποίες δεν είχαν ενταχθεί ακόμα στο ίδιο πρόγραμμα. Κι όταν κλήθηκαν οι ιδιοκτήτες να δηλώσουν τα ακίνητά τους αυτά πήραν την απάντηση ότι είναι πια “αγνώστου ιδιοκτήτη” διότι δεν δηλώθηκαν … εμπροθέσμως !

Παραμένουν τα προβλήματα

Έτσι, με αυτό και με εκείνα τα παράδοξα παραμένει, δυστυχώς, άλυτο το πρόβλημα των περιουσιακών διεκδικήσεων του Δημοσίου εναντίον εκατοντάδων χιλιάδων ιδιοκτητών εκτός σχεδίου ακινήτων, είτε ως διεκδικουμένων, είτε ως δήθεν δασικών, σε αντίθεση με θεμελιώδεις αρχές της ευρωπαϊκής και διεθνούς έννομης τάξης (Σύμβαση της Ρώμης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διακήρυξη του ΟΗΕ, σωρεία αποφάσεων του Δικαστηρίου του Στρασβούργου, οι οποίες επιβάλλουν το σεβασμό των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων του απλού πολίτη και δεν αναγνωρίζουν προνομιακά δικαιώματα στα Κράτη σε βάρος των ίδιων των πολιτών τους).

Πρόκειται για τη διατήρηση του τεκμηρίου που υποχρεώνει κάθε πολίτη, σε κάθε περίπτωση αμφισβήτησης της ιδιοκτησίας του από οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία, ιδιαίτερα δε τη δασική, η οποία χαρακτηρίζει περίπου όλη τη χώρα ως δάσος, να ανατρέξει σε ιδιοκτησιακούς τίτλους αναγόμενους στον προπερασμένο αιώνα και συγκεκριμένα μέχρι και το έτος 1885, όπως καταγγέλλει η ΠΟΜΙΔΑ . Υπενθυμίζεται ότι το 2003, το υπουργείο Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημόσιων Έργων, επί υπουργίας της Βάσως Παπανδρέου, είχε συστήσει Ειδική Επιστημονική Επιτροπή στην οποία είχε αναθέσει να καταρτίσει προσχέδιο ρύθμισης το οποίο θα έδινε επαναστατική και θαρραλέα λύση στο ιδιοκτησιακό πρόβλημα, με βάση την ύπαρξη επί δεκαετία, νομίμων και μεταγεγραμμένων τίτλων στο όνομα του πολίτη, ή την πάροδο τριακονταετίας χωρίς τίτλους, αλλά την αδιάλειπτη καλόπιστη νομή και στις δύο περιπτώσεις, αποκλείοντας έτσι κάθε καταπατητή δημόσιας έκτασης.

Εμποτισμένοι από τον τοξικό κρατισμό

Κι όμως, τόσο οι “Δασικοί Χάρτες” όσο και το Εθνικό Κτηματολόγιο αποτελούν σημαντικές μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν προωθηθεί, όπως και σε άλλες χώρες, πριν από πολλές δεκαετίες. Κι ενώ ήρθε, έστω και με καθυστέρηση και κατά περιπτειώδη τρόπο, κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου, και οι δύο θεσμοί εμποτίσθηκαν από την αρχή από το σύνδρομο του τοξικού κρατισμού, που χαρακτηρίζει όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις, ιδιαίτερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και, κυρίως, μετά τη μεταπολίτευση , όταν άρχισαν να εφαρμόζουν “σοσιαλμανικές” πολιτικές που δεν προσομοίαζαν και δεν προσομοιάζουν με ένα σύγχρονο φιλεύθερο, δημοκρατικό κράτος της Δύσης. Αυτές οι πολιτικές εκδηλώθηκαν με ιδρύσεις γαλαξία δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών “δια πάσαν νόσον”, με κρατικοποιήσεις, με τον καθορισμό επιτοκίων από την Τράπεζα της Ελλάδος, με τη δημιουργία ή διατήρηση κλειστών επαγγελμάτων, με έλεγχο των τιμών προϊόντων και υπηρεσιών, με επιδοτήσεις, με εγγυήσεις δανείων προς ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, με αναλήψεις χρεών, με επιχορηγήσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων, με αθρόους διορισμούς κομματικών φίλων, με “αξιοποίηση” των κομματικών οπαδών με την τοποθέτηση κομματικών φίλων ως επικεφαλής δημόσιων υπηρεσιών και οργανισμών ως αντίδωρο για τη νίκη σε εκλογές, με λεηλασία του οικογενειακού εισοδήματος και με δήμευση της ακίνητης περιουσίας με δεκάδες φόρους, τέλη και άλλες απίστευτης έμπνευσης επιβαρύνσεις.

Έτσι, με τον τοξικό κρατισμό δημιουργήθηκε ο τερατώδης δημόσιος υδροκέφαλος αρχικά, παραδόξως και προκλητικώς, από τις λεγόμενες «δεξιές» ή «φιλελεύθερες» κυβερνήσεις , με τη Νέα Δημοκρατία να έχει καταληφθεί από μια απίστευτη «σοσιαλμανία» με το 1975. Έτσι, το 1981 η Νέα Δημοκρατία παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ 119 δημόσιες επιχειρήσεις ως… λάφυρο για τους… «πρασινοφρουρούς»! Σημειώνεται ότι πριν από πολλές δεκαετίες, δηλαδή κατά την προπολεμική περίοδο, η επιχειρηματική δραστηριότητα του ελληνικού κράτους ήταν περιορισμένη τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο. Όμως στη συνέχεια, το κράτος άρχισε να γίνει επιχειρηματίας όχι φυσικά για το καλό της χώρας και της οικονομίας.

Υπενθυμίζω ότι πριν από 108 χρόνια, το 1914, έγινε η αρχή της συμμετοχής του κράτους στην επιχειρηματική δραστηριότητα με την απόκτηση και την εκμετάλλευση του σιδηροδρομικού δικτύου Πειραιώς – Αθηνών – Θεσσαλονίκης που υπήρχε τότε. Το 1920, τη λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου ανέλαβαν οι Σιδηρόδρομοι του Ελληνικού Κράτους (ΣΕΚ) και λίγο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το κράτος ανέλαβε τη λειτουργία και του σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου με τη σύσταση των Σιδηροδρόμων Πειραιώς – Αθηνών – Πελοποννήσου (ΣΠΑΠ).
Τότε, τα χρόνια εκείνα, καθώς «τρώγοντας έρχεται η όρεξη», στη δεκαετία του 1920, ιδρύθηκαν ο Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ) και το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Και καθώς η όρεξη συνεχώς αυξανόταν, το 1923, ιδρύθηκε η Ελεύθερη Ζώνη Θεσσαλονίκης και ακατάπαυστα, το 1926, ιδρύθηκε ο Αυτόνομος Σταφιδικός Οργανισμός (ΑΣΟ) και το 1929, η κρατική «επιχειρηματική» βουλιμία επεκτάθηκε και στον τραπεζικό τομέα, αφού ιδρύθηκε η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος.

Μεταπολεμικά, το 1949, ιδρύθηκε ο Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος (έως τότε οι τηλεπικοινωνίες ανήκαν σε ιδιωτικές εταιρείες), το 1950, το κράτος επεκτάθηκε και στο χώρο της ενέργειας, ιδρύοντας τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ) και το 1954, το κράτος δεν μπορούσε να μη γίνει και «επιχειρηματίας» χρηματοδότης. Έτσι ίδρυσε τον Οργανισμό Χρηματοδοτήσεως Οικονομικής Αναπτύξεως (ΟΧΟΑ) για τη χρηματοδότηση αυξημένων κινδύνων που δεν μπορούσαν να αναλάβουν οι τράπεζες. Πάντως, όπως παρατηρείτε, εντυπωσιάζουν όλοι σχεδόν οι τίτλοι των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών για τους… σκοπούς τους!

Το 1959, διαπιστώθηκε ότι υπάρχει «κενό» στη χρηματοδότηση και έτσι αποφασίσθηκε να ιδρυθεί ο Οργανισμός Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΟΒΑ) για την προώθηση τάχα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, σαν να μην ήταν τότε το τραπεζικό σύστημα κατά 90% σχεδόν… κρατικό!!!

Το 1964, διαπιστώθηκε κι άλλο «κενό» στη χρηματοδότηση και έτσι ιδρύθηκε η Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως στην οποία συγκεντρώθηκαν οι λειτουργίες του ΟΧΟΑ, του ΟΒΑ και του Οργανισμού Τουριστικής Πίστεως. Ράβε, ξήλωνε, δηλαδή…

Το 1970, ιδρύθηκε ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος (ΟΣΕ). Τότε, με τον οργανισμό αυτό συγχωνεύθηκαν οι ΣΕΚ και οι ΣΠΑΠ. Επίσης, το ίδιο έτος, το 1970, οι ταχυδρομικές υπηρεσίες, που αποτελούσαν ξεχωριστή Διεύθυνση στο υπουργείο Συγκοινωνιών, μεταφέρθηκαν στα Ελληνικά Ταχυδρομεία ΕΛΤΑ), που ιδρύθηκαν τότε. Την ίδια χρονιά, το 1970, ιδρύθηκαν τα Ηλεκτροκίνητα Λεωφορεία της Περιοχής Αθηνών – Πειραιώς (ΗΛΠΑΠ) με την εξαγορά της ιδιωτικής ΗΕΜ.

Το 1975, η ΔΕΗ συγχωνεύθηκε με την Εταιρεία Λιγνιτών Πτολεμαίδας (ΛΙΠΤΟΛ). Την ίδια χρονιά, το 1975, το κράτος θέλησε να επεκταθεί και στο χώρο των αερομεταφορών εξαγοράζοντας την Ολυμπιακή Αεροπορία, η οποία λειτουργούσε από το 1956 ως ιδιωτική επιχείρηση του Αριστοτέλη Ωνάση και παρουσίαζε κέρδη στους ισολογισμούς της. Η συνέχεια είναι γνωστή: εξελίχθηκε σε μια διαρκώς ζημιογόνα επιχείρηση με καταθλιπτικές επιπτώσεις στα δημόσια ελλείμματα. Έγινε ένα απέραντο εκτροφείο διορισμένων υπαλλήλων (κομματικά ρουσφέτια).

Επίσης, στις 5 Δεκεμβρίου 1975 έγινε από την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας παρέμβαση και … κρατικοποίηση ενός τεράστιου ομίλου τραπεζών, βιομηχανιών, ασφαλιστικών εταιρειών και άλλων επιχειρήσεων, του Ομίλου της Εμπορικής Τράπεζας ή του Ομίλου Ανδρεάδη, ο οποίος απετελείτο από πέντε τράπεζες (Εμπορική Τράπεζα, Ιονική – Λαϊκή Τράπεζα, Τράπεζα Πειραιώς, Τράπεζα Αττικής και Τράπεζα Επενδύσεων), τρεις μεγάλες ασγαλιστικές εταιρίες («Ιονική» Ασφαλιστική, «Ο Φοίνιξ» και «ΓενικαίΑσφάλειαι Ελλάδος»), τρεις μεγάλες βιομηχανίες (Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων, Ελληνική Βιομηχανία Χυμών και Κονσερβών και Ελληνική Βιομηχανία Σάκων και Ειδών εκ Πλαστικής Ύλης), ένα μεγάλο ναυπηγείο («Ναυπηγεία Ελευσίνος»), το Χίλτον, το Διυλιστήριο «ΣΤΡΑΝ», την εταιρία των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων (ΕΗΣ).

Επίσης, με το Νόμο 588/1977, ιδρύθηκε υπό το κλίμα μιας έντονης «σοσιαλμανίας», από την τότε «δεξιά» ή «φιλελεύθερη» κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας η Επιχείρηση Αστικών Συγκοινωνιών (ΕΑΣ) και ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών (ΟΑΣ), ο οποίος λειτουργούσε επί σειράν ετών… παρανόμως (δεν κατατέθηκε το ποσό του μετοχικού κεφαλαίου!!!), ο γνωστός Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας (ΟΑΣΑ), ο οποίος επόπτευε και συντόνιζε στο έργο τους και τους άλλους δύο κρατικούς φορείς αστικών συγκοινωνιών, δηλαδή τα Ηλεκτροκίνητα Λεωφορεία Περιοχής Αθηνών – Πειραιώς (ΗΛΠΑΠ) και Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών – Πειραιώς (ΗΣΑΠ), όπως λέγονταν.

Ακόμα, το 1977, συγχωνεύθηκαν ο Εθνικός Οργανισμός Ελληνικής Χειροτεχνίας (ΕΟΕΧ) και το Κέντρο Βιοτεχνικής Αναπτύξεως (ΚΕΒΑ) σε κοινό οργανισμό, τον Ελληνικό Οργανισμό Μικρομεσαίων Μεταποιητικών Επιχειρήσεων και Χειροτεχνίας (ΕΟΜΜΕΧ). Την ίδια χρονιά, το 1977, ιδρύθηκε ο Οργανισμός Προωθήσεως Εξαγωγών (ΟΠΕ). Το 1979, ιδρύθηκε η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (ΚΕΔ) για την … αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου!Στη δεκαετία του 1970, για να μην πολυλογούμε, ιδρύθηκαν η Δημόσια Επιχείρηση Πολεοδομήσεως, Οικισμού και Στεγάσεως (ΔΕΠΟΣ), η Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου (ΔΕΠ), η Ελληνική Εταιρεία Βιομηχανικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΕΛΕΒΜΕ), η Ελληνική Βιομηχανία Όπλων, η Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, ενώ σε όλα αυτά προστέθηκαν το 1975, όπως έχουμε αναφέρει, και 15 τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, εμπορικές, βιομηχανικές και ξενοδοχειακές επιχειρήσεις του Ομίλου Ανδρεάδη.

Έτσι, όπως προαναφέρθηκε, το 1981, όταν το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές, κληρονόμησε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας «καμένη γη», αλλά και έναν εντυπωσιακό γαλαξία 119 τραπεζικών, ασφαλιστικών, βιομηχανικών, εμπορικών, ξενοδοχειακών, τεχνικών, εξαγωγικών και ενεργειακών επιχειρήσεων που το ίδιο κόμμα, με διάφορες ονομασίες, είχε ιδρύσει από το 1914!