
Ομολογώ πως ποτέ δεν περίμενα ότι θα συζητούσαμε σοβαρά αν η άμυνα της χώρας είναι αυτοσκοπός.
Οριακά θα δεχόμουν τη διευκρίνιση πως ο αυτονόητος αυτοσκοπός της χώρας που είναι η άμυνά της δεν εξαντλείται στα Ραφάλ και τις Μπελαρά. Χρειάζεται και άλλα.
Οχι απαραιτήτως τη Συμφωνία των Πρεσπών (που θυμήθηκε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στη Βουλή), αλλά πάντως πολλές συμφωνίες που θα μπορούσα να επικαλεστώ.
Το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ενωση, την ΟΝΕ, τα διμερή αμυντικά σύμφωνα, τις συμμαχίες και ό,τι ενισχύει τη χώρα σε όλα τα επίπεδα.
Φυσικά και τα όπλα. Διότι άμυνα χωρίς όπλα δεν υπάρχει.
Καλύτερη απόδειξη είναι η Ελβετία. Μια χώρα που δεν έχει πολεμήσει ποτέ, ούτε απειλείται από κάποιον, που δεν έχει καν κανονικό στρατό, αλλά είναι άρτια εξοπλισμένη – αν και χωρίς φρεγάτες ή κορβέτες που μάλλον θα δυσκολεύονταν στις Αλπεις…
Με άλλα λόγια, η άμυνα της χώρας είναι ένα σύνολο πραγμάτων που εδραιώνουν την ισχύ της. Την αποτρεπτική ισχύ.
Και στην οποία δεν συμβάλλουν όσοι κοιτάζουν με μισό μάτι τους εξοπλισμούς, μουρμουρίζουν για συμμαχίες ή γκρινιάζουν επειδή διατυπώνουμε «παράλογες απαιτήσεις» και δεν τα βρίσκουμε με τους Τούρκους.
Διότι στην προάσπιση της χώρας έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύο διαχρονικά βλακώδεις αντιλήψεις.
Η πρώτη λέει ότι οι εξοπλισμοί δεν αποτελούν προτεραιότητα. Ως εκ τούτου προέχει (ας πούμε) να προσλάβουμε νοσηλευτές στο ΕΣΥ ή να ενισχύσουμε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής.
Ετσι όταν η Τουρκία στείλει drones, εμείς θα παρατάξουμε συμβασιούχους.
Η δεύτερη θεωρεί ότι η ικανοποίηση και η «συμπερίληψη» των τουρκικών επιδιώξεων στο όνομα του ρεαλισμού είναι αρκετές για να αποτρέψουν τους κινδύνους.
Λογικό. Αν τους τα δώσουμε όλα, τότε δεν θα χρειάζεται να απειλούν για να τα πάρουν.
Αυτές οι βλακώδεις αντιλήψεις περί προτεραιότητας και ρεαλισμού είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της αμυντικής ικανότητας της χώρας. Διότι θέτουν σε αμφισβήτηση το φρόνημα εκείνων που καλούνται να αμυνθούν.
Αλλά μια και μιλάμε για την Ελβετία. Στις 14 Μαΐου 1941 η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αποφάσισε με το επιχειρησιακό σχέδιο Νο 13 μια νέα αμυντική διάταξη αποτροπής.
Ηταν το επονομαζόμενο Εθνικό Οχύρωμα. Μια δαιδαλώδης σειρά οχυρωματικών έργων πάνω στις Αλπεις, των οποίων τα απομεινάρια μπορεί κανείς να επισκεφθεί και σήμερα.
Δεν ξέρω αν θα σταματούσαν τα Πάντσερ.
Αλλά με το σχέδιο Νο 13 οι Ελβετοί διαμήνυσαν στους Γερμανούς «αν εισβάλετε, θα σας περιμένουμε ταμπουρωμένοι στα βουνά μας και θα πολεμήσουμε ακόμη και με δίκρανα. Θα σας κοστίσουμε πολύ!».
Δεν χρειάστηκε.


Latest News

Οταν διώχνεις έναν κεντρικό τραπεζίτη
Ο Τραμπ βλέπει τον εκπρόσωπο ενός ανεξάρτητου θεσμού, όπως είναι η κεντρική του τράπεζα, είτε ως κομματικό αντίπαλο είτε ως ένα απλό στέλεχος της διοίκησης

Η τεχνολογία και τα νέα σύνορα των επιχειρήσεων
Η ψηφιοποίηση δεν αλλάζει μόνον τον τρόπο που οι επιχειρήσεις λειτουργούν, αλλά υπαγορεύουν και πώς ή πού θα έπρεπε να λειτουργήσουν….

Φραγκίσκος: Ο Πάπας που ξανάδωσε ηθικό κύρος στην Καθολική Εκκλησία
Σε μια δύσκολη περίοδο για την Καθολική Εκκλησία ο Πάπας Φραγκίσκος κατάφερε να ξαναδώσει στην Καθολική Εκκλησία ένα μέρος από το χαμένο κύρος της

Τι κάνει η Ελλάδα;
Το πρόβλημά μας είναι ότι συνήθως όλα αυτά τα «θάβουμε κάτω από το χαλί» και όταν σκάει μια κρίση, αρχίζουμε να τα συζητάμε

Αδιέξοδη πολιτική
Η εισαγωγή των δασμών έχει ήδη προκαλέσει σημαντικές αρνητικές οικονομικές συνέπειες για την οικονομία των ΗΠΑ

Η πολιτική Τραμπ απειλεί το οικοδόμημα της Δύσης
Η δασμολογική πολιτική Τραμπ είναι βραχυπρόθεσμα στασιμοπληθωριστική για τις ΗΠΑ, αυξάνοντας τον εγχώριο πληθωρισμό και συρρικνώνοντας την οικονομική δραστηριότητα

Ανάσταση! Δηλαδή, ζωή, ανάσα και ελπίδα
Ανάσταση σημαίνει τερματισμός κάθε λογής θανάτου, νίκη απέναντι σε ό,τι σκοτώνει τη ζωή. Να ξαναβρούμε τον τρόπο να ζούμε, να ανασαίνουμε και να ελπίζουμε

Ο μεγάλος αστερίσκος
Το θέμα του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων, η κυβέρνηση το άφησε στα χέρια των επιχειρήσεων

Όταν η Blue Skies αποδεικνύεται ότι ήταν ένα κομματικό «μαύρο ταμείο» της Νέας Δημοκρατίας
Το γεγονός ότι τόσα στελέχη της ΝΔ μισθοδοτούνταν από την Blue Skies των Θωμά Βαρβιτσιώτη και Γιάννη Ολύμπιου, χωρίς να το λένε δημοσίως, εγείρει πολύ σοβαρά ζητήματα ηθικής τάξης, ανεξαρτήτως τυπικής νομιμότητας

Το μίσος για τα Πανεπιστήμια
Γιατί η ακροδεξιά – σε όλες τις παραλλαγές της… – μισεί τα πανεπιστήμια όταν κάνουν τη δουλειά τους