«Σωσίβιο» σε εξαγωγές και τα νέα είδη ψαριών

Tον βηματισμό της ξαναβρίσκει η ελληνική ιχθυοκαλλιέργεια μετά τις ανακατατάξεις της τελευταίας τριετίας. Οι δυσκολίες που δημιούργησε η πανδημία, με τις ακυρώσεις παραγγελιών, το κλείσιμο των συνόρων και την τουριστική βιομηχανία να μπαίνει σε χειμερία νάρκη, αρχίζουν να αποτελούν παρελθόν, ενώ παράλληλα ανοίγεται νέος δρόμος, μέσα από την παραγωγή νέων ειδών, όπως το μαγιάτικο και ο κρανιός.

Τα ελληνικά ψάρια ανακτούν τη δυναμική και κερδίζουν έδαφος στις διεθνείς αγορές, παρά τον σκληρό ανταγωνισμό κυρίως από τη γειτονική Τουρκία, η οποία έκανε άλματα την τελευταία δεκαετία. Μάλιστα, η αυξημένη παραγωγή κυρίως από την Τουρκία δημιούργησε πίεση στις τιμές. Οι προοπτικές της ελληνικής ιχθυοκαλλιέργειας καταγράφονται και στην 7η Ετήσια Εκθεση Υδατοκαλλιέργειας που εκδόθηκε στα τέλη του 2021.

Η εξωστρέφεια αποτελεί την κινητήριο δύναμη ανάκαμψης, με τις εταιρείες να προσπαθούν να ανοίξουν νέες αγορές.

Ηδη, πάνω από το 80% της παραγωγής διατίθεται εκτός συνόρων, σε 40 και πλέον χώρες παγκοσμίως. Ακόμα και εν μέσω υγειονομικής κρίσης, οι εξαγωγές τσιπούρας και λαβρακιού ενισχύθηκαν κατά 5,6% κατατάσσοντας την ιχθυοκαλλιέργεια στον πρώτο εξαγωγικό κλάδο ζωικής παραγωγής της χώρας. Κυριότερες αγορές για το ελληνικό ψάρι ιχθυοκαλλιέργειας παραμένουν για άλλη μία χρονιά η Ισπανία, η Ιταλία και η Γαλλία, καθώς και οι τρεις μαζί απορρόφησαν το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής παραγωγής (56% το 2020).

Νέες αγορές, νέα είδη

Εκτός από την αναζήτηση νέων αγορών, γίνονται προσπάθειες και στον τομέα εκτροφής νέων ειδών.

Το ΕΛΚΕΘΕ  (Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών – Hellenic Centre for Marine Research) συμμετέχει στο ερευνητικό πρόγραμμα #NewTechAqua, με στόχο να επεκτείνει και να διαφοροποιήσει την ευρωπαϊκή παραγωγή ιχθύων. Ειδικότερα στο πλαίσιο του Πακέτου Εργασίας για την Αναπαραγωγή νέων ειδών, που συντονίζει ο δρ Κωνσταντίνος Μυλωνάς, διευθυντής του ΙΘΑΒΒΥΚ-ΕΛΚΕΘΕ Hellenic Centre for Marine Research – HCMR, έχουν αναπτυχθεί μέθοδοι για τον έλεγχο της αναπαραγωγής του μαγιάτικου με τη χρήση δεξαμενών μεγάλου όγκου. Πρόκειται για μια εξέλιξη που ανοίγει τον δρόμο για τη βιολογική παραγωγή του μαγιάτικου.

Την ίδια στιγμή, αναπτύχθηκαν διαχειριστικές μέθοδοι για τον κρανιό, ώστε να μπορεί να διατηρείται και να ωριμάζει αναπαραγωγικά σε χερσαίες δεξαμενές χωρίς την απαίτηση να εκτίθεται στις φυσικές αυξομειώσεις της θερμοκρασίας που παρατηρούνται στην ανοιχτή θάλασσα. Κάτι που απαιτεί ενέργεια για την ψύξη ή θέρμανση του νερού εκτροφής που συνήθως προέρχεται από γεωτρήσεις με σταθερή θερμοκρασία.