Ατομική ευθύνη. Αρκεί για να σωθεί ο πλανήτης (;)

Από το περασμένο καλοκαίρι, όπως ήδη ξέρετε, τα πλαστικά μιας χρήσης είναι παρελθόν. Για το καλό του πλανήτη ξεχάσαμε (όσο μπορούμε) τα πλαστικά μαχαιροπίρουνα, τα πιάτα, τα καλαμάκια και μια σειρά από άλλα πλαστικά είδη, και οι περισσότεροι από εμάς, στραφήκαμε προς άλλες εναλλακτικές λύσεις που έχουν μικρότερο περιβαλλοντικό αντίκτυπο.

Οι απαγορεύσεις των πλαστικών ήρθαν για να μείνουν. Στόχος; Η μείωση της κατανάλωσης σε πλαστικά ποτήρια και περιέκτες τροφίμων κατά 30% μέχρι το 2024 και κατά 60% (με βάση τη σχετική Κοινοτική Οδηγία που ενσωματώθηκε στο εθνικό δίκαιο).

Και είμαι πολύ χαρούμενος που όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν πως τα πλαστικά πρέπει να εξαλειφθούν, αφού σύμφωνα με τους ειδικούς, πνίγουν τον πλανήτη και απειλούν τη ζωή…

Αναρωτιέμαι όμως: αρκεί μόνο η δική μας προσπάθεια; Και αναρωτιέμαι, επειδή μια κουβέντα που έκανα πρόσφατα με τον διευθυντή του ελληνικού γραφείου της περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace Νίκο Χαραλαμπίδη, με έβαλε σε σκέψεις…

Αρκετές εταιρείες προωθούν την αύξηση της παραγωγής πλαστικού…

Γιατί; Επειδή, όπως μού είπε, «έρευνα που δημοσιεύτηκε από το αμερικανικό γραφείο της Greenpeace (“The ClimateEmergency Unpacked: How Consumer GoodsCompanies are Fueling Big Oil’sPlastic Expansion”) αποκαλύπτει πως αρκετές εταιρείες προϊόντων ευρείας κατανάλωσης, προωθούν την αύξηση της παραγωγής πλαστικού, απειλώντας έτσι το κλίμα και τις κοινότητες σε όλον τον κόσμο…».

Σύμφωνα με τον ίδιο « η έρευνα αποκαλύπτει τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ των μεγαλύτερων εταιρειών καταναλωτικών προϊόντων και των εταιρειών ορυκτών καυσίμων».

-Δώσε μου ένα στοιχείο παραπάνω.

-«Αποδείχθηκε πως αγοράζουν συσκευασίες από κατασκευαστές που προμηθεύονται πλαστική ρητίνη ή πετροχημικά από γνωστές εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα. Και εξαιτίας της έλλειψης διαφάνειας γύρω από αυτές τις εμπορικές σχέσεις, οι εταιρείες καταναλωτικών προϊόντων, πιθανόν να έχουν την ευκαιρία να αποφεύγουν να λογοδοτούν για περιβαλλοντικές παραβιάσεις ή για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττονται από τις εταιρείες που τους προμηθεύουν το πλαστικό για τις συσκευασίες τους…»

Όπως μού αναφέρει ο Νίκος Χαραλαμπίδης « εδώ και χρόνια, ζητάμε από τις εταιρείες αυτές να δημοσιεύουν το αποτύπωμά τους ετησίως (πόσο και τι πλαστικό χρησιμοποιούν, τι ρύπους προκαλεί το πλαστικό τους σε όλον τον κύκλο ζωής τους).

Απέτυχε η ανακύκλωση πλαστικού

Σύμφωνα με τον διευθυντή του ελληνικού γραφείου της περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace, « η έρευνα αναφέρει επίσης ότι οι εταιρείες καταναλωτικών προϊόντων έχουν γίνει συνέταιροι με τις εταιρείες ορυκτών καυσίμων εδώ και δεκαετίες ώστε να προωθήσουν την ανακύκλωση του πλαστικού, παρότι αυτή έχει αποτύχει.

» Στην ουσία, και οι δύο βιομηχανίες προωθούν μία ψευδολύση με στόχο να αυξάνουν τη χρήση του πλαστικού και των ορυκτών καυσίμων ταυτόχρονα.

»Στην έρευνα αναλύεται το πώς οι δύο αυτές βιομηχανίες έχουν δουλέψει από κοινού για να αντιταχθούν σε νομοθεσίες που θα περιόριζαν τις συσκευασίες μίας χρήσης και έχουν υποστηρίξει σχέδια για “χημική ή εξελιγμένη ανακύκλωση”».

Αύξηση στις παγκόσμιες εκπομπές…

Κατά τους ειδικούς, της περιβαλλοντικής οργάνωσης, αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, η παραγωγή πλαστικού θα μπορούσε να τριπλασιαστεί ως το 2050.

Μάλιστα, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Κέντρου Διεθνούς Περιβαλλοντικού Δικαίου (CIEL), αυτή η αύξηση θα έφερνε αύξηση στις παγκόσμιες εκπομπές από τον κύκλο ζωής του πλαστικού σε πάνω από 50% σε σχέση με τα επίπεδα του 2019 μέχρι το 2030, ποσοστό αντίστοιχο με 300 λιγνιτικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας.

Κι όλα αυτά, όπως λένε, από την Greenpeace, γίνονται την ώρα που η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) έχει προειδοποιήσει ότι οι ανθρωπογενείς εκπομπές αερίων πρέπει να μειωθούν τουλάχιστον κατά 50% για να περιορίσουμε τη συγκράτηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας στον 1,5℃.

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη…

Πάμε τώρα στο θέμα της ατομικής ευθύνης. Όπως μού είπε πρόσφατα, η υπεύθυνη προγραμμάτων για την Κλιματική Αλλαγή και Ενέργεια της Greenpeace Σάντυ Φαμελιάρη, κάποιες από τις εταιρείες που ρυπαίνουν περισσότερο παγκοσμίως μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η λύση για την κλιματική κρίση είναι πρωτίστως δική μας ατομική ευθύνη…

Μάλιστα, επικαλείται πρόσφατη έρευνα, σύμφωνα με την οποία, οι περισσότεροι από τους μισούς υποστηρικτές της Greenpeace από τη γενιά Z νιώθουν ότι η αλλαγή των ατομικών τους συνηθειών είναι το πιο σημαντικό βήμα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, σε αντίθεση με το να αλλάξουν τις πρακτικές τους οι 100 εταιρείες που παράγουν το 71% των παγκόσμιων εκπομπών ρύπων».

Τι είπε (!): 100 εταιρίες παράγουν το 71% των ρύπων. Ε, λοιπόν το πιστεύω: ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Ούτε και 2-3 ακόμη… Εσείς τί λέτε; Αρκεί μόνο η ατομική ευθύνη για να σωθεί ο πλανήτης;