
Όλοι έχουν να πουν κάτι για την Ουκρανία αυτές τις μέρες και το δράμα που περνούν οι πολίτες της, αντιμέτωποι με μια εισβολή, που, όπως και να το δει κανείς, είναι άδικη και παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου.
Μόνο που αρκετοί από αυτούς που τώρα σπεύδουν να πουν κάτι για την Ουκρανία είναι ταυτόχρονα και ως ένα βαθμό υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η χώρα και ο λαός της.
Γιατί τα προηγούμενα χρόνια την παρότρυναν να πάρει μια ορισμένη πορεία.
Επέμειναν ότι θα ήταν καλύτερα να προσεγγίσει περισσότερο την Ευρωπαϊκή Ένωση και να απομακρυνθεί από τη Μόσχα.
Τη διαβεβαίωσαν ότι ο δρόμος για την ασφάλειά της περνούσε μέσα από την προοπτική εισδοχής στο ΝΑΤΟ.
Υποσχέθηκαν βοήθεια σε ώρα κινδύνου.
Γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι η Ρωσία δεν επρόκειτο να δεχτεί τόσο εύκολα η Ουκρανία να μετατραπεί σε «προκεχωρημένο φυλάκιο» του ΝΑΤΟ.
Και όταν η Ρωσία αποφάσισε να κάνει πράξη τις απειλές της και παρότι όλοι αυτοί της είχαν περίπου υποδείξει «να μην υποχωρήσει», τότε απλώς ανακοίνωσαν στους Ουκρανούς ότι είναι μόνοι τους.
Μόνοι τους απέναντι σε μια υπερδύναμη.
Εάν αυτό δεν είναι μια μορφή υποκρισίας, τότε δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω.
Δεν τα γράφω αυτά γιατί θέλω να παραβλέψω τον βάναυσο τρόπο με τον οποίο δρα ο Πούτιν και την αντίληψη ότι μια χώρα όταν δεν γίνονται δεκτά τα αιτήματά της, δίκαια ή άδικα μικρή σημασία έχει, τότε απλώς μαζεύει στρατεύματα και κάνει εισβολή απαιτώντας να αναλάβει την εξουσία κυβέρνηση που να ικανοποιήσει αυτά τα αιτήματα.
Γιατί όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο ή κανόνες στις διεθνείς σχέσεις, παρά μόνο το «δίκαιο του ισχυρότερου». Δηλαδή, τον δρόμο για τη σίγουρη καταστροφή.
Τα γράφω γιατί έχει σημασία αυτή τη στιγμή να σκεφτούμε τι δεν πάει καλά.
Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από μια Δύση που να θεωρεί ότι μπορεί να επεμβαίνει όπου δεν της αρέσουν οι κυβερνήσεις και τα καθεστώτα, με αποτέλεσμα τις τραγωδίες που είδαμε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Δεν έχει ανάγκη ούτε από μια Ρωσία που θεωρεί ότι κάποιες περιοχές ανήκουν δικαιωματικά στο δικό της «χώρο επιρροής» και στις οποίες όποτε γουστάρει κάνει επέμβαση.
Ο κόσμος δεν χρειάζεται ούτε σερίφηδες, ούτε τσάρους.
Δεν ξέρω πώς μπορούμε να το πετύχουμε, αλλά αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε εάν πραγματικά θέλουμε να κυριαρχήσει η ειρήνη και να μην έρθουμε ακόμη πιο κοντά στη συνολική ανάφλεξη.


Latest News

Τα «μαύρα» ενοίκια
Αν κάτι ξένισε είναι η σπουδή για μια ακόμα φορά με την παρούσα κυβέρνηση να δώσει πρώτα νέα επιδόματα, αντί να προηγηθούν φοροελαφρύνσεις

Οταν διώχνεις έναν κεντρικό τραπεζίτη
Ο Τραμπ βλέπει τον εκπρόσωπο ενός ανεξάρτητου θεσμού, όπως είναι η κεντρική του τράπεζα, είτε ως κομματικό αντίπαλο είτε ως ένα απλό στέλεχος της διοίκησης

Η τεχνολογία και τα νέα σύνορα των επιχειρήσεων
Η ψηφιοποίηση δεν αλλάζει μόνον τον τρόπο που οι επιχειρήσεις λειτουργούν, αλλά υπαγορεύουν και πώς ή πού θα έπρεπε να λειτουργήσουν….

Φραγκίσκος: Ο Πάπας που ξανάδωσε ηθικό κύρος στην Καθολική Εκκλησία
Σε μια δύσκολη περίοδο για την Καθολική Εκκλησία ο Πάπας Φραγκίσκος κατάφερε να ξαναδώσει στην Καθολική Εκκλησία ένα μέρος από το χαμένο κύρος της

Τι κάνει η Ελλάδα;
Το πρόβλημά μας είναι ότι συνήθως όλα αυτά τα «θάβουμε κάτω από το χαλί» και όταν σκάει μια κρίση, αρχίζουμε να τα συζητάμε

Αδιέξοδη πολιτική
Η εισαγωγή των δασμών έχει ήδη προκαλέσει σημαντικές αρνητικές οικονομικές συνέπειες για την οικονομία των ΗΠΑ

Η πολιτική Τραμπ απειλεί το οικοδόμημα της Δύσης
Η δασμολογική πολιτική Τραμπ είναι βραχυπρόθεσμα στασιμοπληθωριστική για τις ΗΠΑ, αυξάνοντας τον εγχώριο πληθωρισμό και συρρικνώνοντας την οικονομική δραστηριότητα

Ανάσταση! Δηλαδή, ζωή, ανάσα και ελπίδα
Ανάσταση σημαίνει τερματισμός κάθε λογής θανάτου, νίκη απέναντι σε ό,τι σκοτώνει τη ζωή. Να ξαναβρούμε τον τρόπο να ζούμε, να ανασαίνουμε και να ελπίζουμε

Ο μεγάλος αστερίσκος
Το θέμα του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων, η κυβέρνηση το άφησε στα χέρια των επιχειρήσεων

Όταν η Blue Skies αποδεικνύεται ότι ήταν ένα κομματικό «μαύρο ταμείο» της Νέας Δημοκρατίας
Το γεγονός ότι τόσα στελέχη της ΝΔ μισθοδοτούνταν από την Blue Skies των Θωμά Βαρβιτσιώτη και Γιάννη Ολύμπιου, χωρίς να το λένε δημοσίως, εγείρει πολύ σοβαρά ζητήματα ηθικής τάξης, ανεξαρτήτως τυπικής νομιμότητας