Να σώσουμε ό,τι αγαπάμε

Θα μπορούσε να είναι και προάγγελος των αποκριάτικων καρναβαλιών αυτό που συμβαίνει: κωμικός ηθοποιός γίνεται πρόεδρος Δημοκρατίας και με τη συμπαράσταση του δημάρχου της πρωτεύουσάς του -πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή πυγμαχίας- στέλνει σύμβουλό του, που φορά μονίμως καπέλο τζόκεϊ, να διαπραγματευτεί με μυστικό πράκτορα που κατάφερε να γίνει αυτοκράτορας. Οι διάλογοι θα ήσαν σίγουρα ξεκαρδιστικοί, θα ήταν αδύνατη η συνεννόηση ανάμεσα σε τόσο διαφορετικές προσωπικότητες.

Αλλά όταν ακούμε στο βίντεο τον ξανθό νεαρό, σχεδόν παιδί, με τζιν και πουλόβερ και καλάσνικοφ στα χέρια, να λέει ότι ασκείται στον πόλεμο μαζί με άλλους εθελοντές στο Κίεβο, γιατί «οι εισβολείς θα σκοτώσουν ό,τι αγαπάω», καταλαβαίνουμε πως μπροστά μας εκτυλίσσεται τραγωδία. Τραγωδία που το έλεος και ο φόβος θα καλλιεργήσει ξανά την ανάγκη στα έθνη να έχουν ήρωες πολεμιστές και όχι καλλιτέχνες, επιστήμονες, αθλητές, επιχειρηματίες.

Αν η ανάγκη για ήρωες εγκατασταθεί στις ψυχές, αν ο πόλεμος -ο εθνικός, ο ταξικός, ο εμφύλιος- γίνει πάλι αξία, η Ευρώπη μας δεν θα είναι πια όπως ήταν πριν την 24η Φεβρουαρίου: η εισβολή του Βλαδίμηρου Πούτιν θα έχει ακυρώσει τη λαμπρή 9η Νοεμβρίου 1989, που έπεσε το τείχος του Βερολίνου – ίσως και την 6η Μαΐου 1945, που τέλειωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Η εισβολή είναι έργο της δύναμης που ηττήθηκε την 9η Νοεμβρίου, του κράτους της «αιώνιας Ρωσίας» που ήταν ανέκαθεν ο φόβος των Ευρωπαίων φιλελεύθερων. Κάποιους, δεν τους ξεγέλασε η μεταμφίεση του «απελευθερωτικού κομμουνισμού» που ενδύθηκε αυτό το κράτος: ο Ντε Γκωλ πάντα για «Ρωσία» μιλούσε, ποτέ δεν πίστεψε πως υπήρξε ΕΣΣΔ. Αυτό το ρωσικό κράτος, η συνέχεια του κράτους των τσάρων και των μπολσεβίκων -που δεν πρέπει να το συγχέουμε με το έθνος και τους πολίτες-, αυτό επιτίθεται σήμερα.

Το κατά της ειρήνης και της δημοκρατίας πραξικόπημα της 24ης Φεβρουαρίου πρέπει να ηττηθεί πριν επιστρέψουμε σε παλιές «κανονικότητες», πριν βρικολακιάσουν οι ευρωπαϊκοί δαίμονες της δια των όπλων επέκτασης της κυριαρχίας διαφόρων κρατών στο όνομα «εθνικών δικαίων» ή «λαϊκών συμφερόντων» που στην πραγματικότητα ήταν πάντα μικρών ομάδων θέληση για δύναμη, για εξουσία. Πάντα χρειάζεται ενδύματα για να νομιμοποιηθεί η γυμνή βία.

Ο ηθοποιός, ο πυγμάχος, το τζόκεϊ, μας δείχνουν ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός. Μακάρι να βλέπουν όλοι οι πολιτικοί τη γύμνια του, όχι μόνο στην Ένωσή μας αλλά΄ και στην Κίνα, στην Αμερική, στη Βρετανία, την Ιαπωνία. Ίσως έτσι σωθούν τελικά αυτά που αγαπάμε.