Ο μύθος του Mr. Put in

Υπήρξε κάποτε ένας ψυχρός και αδηφάγος ηγέτης, που η μόνη του επιθυμία ήταν να αποκτήσει γαίες και τόπους που η χώρα του είχε χάσει όταν διαλύθηκε. Ο λαός του δεν καλοπερνούσε αλλά ήταν συνηθισμένος – εβδομήντα χρόνια ήδη πεινούσε και καταπιεζόταν. Ισα-ίσα που η καινούργια πείνα και καταπίεση, ήταν λιγότερη από την παλιά.

Από την αρχική του σταδιοδρομία τού είχε μείνει το όνομα. Παλιός αγγλομαθής καγκεμπίτης, ό,τι έβρισκε διαθέσιμο το ζητούσε. Βάλ’ το μέσα έλεγε – στα αγγλικά. Put it in! Συντόμευση: Putin.

Μια χώρα τον τραβούσε πολύ. Είχε το παρατσούκλι: «ο σιτοβολώνας της Ευρώπης». Σίτος, άρα ψωμί για τον λαό του.

Δυστυχώς η χώρα αυτή δυστυχούσε από έλλειψη εγκεφάλων. Κάτι σοκολατοβιομήχανοι κυβερνούσαν εκεί. Από την έλλειψη μυαλών της έβγαλαν το όνομα: «Ου κρανία».

Ο κύριος «Βάλ’ το Μέσα» έκανε πρώτα μία κρουαζιέρα στη Μαύρη Θάλασσα. Είδε μία χερσόνησο που του άρεσε. Η φήμη του είχε ήδη διαδοθεί και έτσι δεν χρειάστηκε πολλά. Είπε το όνομά του και αυτό αρκούσε για να την προσαρτήσει.

«Κρίμα» είπαν αυτοί που τον παρακολουθούσαν. Κρίμα να πάει έτσι άδοξα. Κι έτσι την ονόμασαν «Κριμαία».

Η ευκολία με την οποία προσαρτούσε χώρες ήταν απίθανη. Αρχισα να φοβάμαι κι εγώ. Το blog μου στο Διαδίκτυο, έχει το όνομα Doncat – πολύ συγγενές προς το Donbass, το οποίο ήδη έχει καταλάβει. Λέτε να τα μπερδέψει κάποια στιγμή; Ας αφήσουμε που λίγο πιο κάτω υπάρχει το Donetsk. Κινδυνεύει ο γάτος μου ή το blog μου;

Ο κύριος Put in αρέσει στους Ελληνες. Στις δημοσκοπήσεις ξένων ηγετών έρχεται πρώτος. Αν πάρει αφορμή από αυτό, μπορεί ξαφνικά (έτσι τα σκηνοθετεί αυτός) να βρεθούμε μέσα στην παλιά ΕΣΣΔ. Εφιάλτης!

********

Ας αφήσουμε τώρα τα λογοπαίγνια και τα καλαμπούρια κι ας προσπαθήσουμε να σοβαρευτούμε. Γράφω στις 22.2.22 και το ρολόι μου δείχνει 2 και 22. Οκτώ δυάρια μαζί – κάτι πρέπει να σημαίνουν…

Το κείμενο αυτό γράφτηκε από αμηχανία και αγανάκτηση. Ο άνθρωπος αυτός, ο κύριος Put in, μας δουλεύει όλους. Κρατώντας όλα τα χαρτιά στα χέρια του, μη έχοντας κανέναν σοβαρό πολιτικό αντίπαλο (ο Ναβάλνι στη φυλακή, οι αντίθετοι δημοσιογράφοι επίσης – μερικοί, όπως η Πολιτκόφσκαγια, είναι και στο χώμα). Αραδιάζει ειρωνικά εξάμετρα τραπέζια συνεδριάσεων για… δύο άτομα (τι ρεζιλίκι ήταν αυτό με τον Μακρόν στο μακρόν τραπέζι!). Μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεκινήσει έναν πόλεμο, ακόμα και με πυρηνικά όπλα, και να εξολοθρεύσει τη μισή οικουμένη. Παίζει με την τιμή του αερίου. Είναι ασύδοτος και ακαταλόγιστος. Και φυσικά, με απόλυτη μαεστρία, κερδίζει όλα τα παιχνίδια. Απορώ πώς υπάρχουν σχολιαστές που γράφουν κατεβατά αναλύσεων με σοβαρά επιχειρήματα τη στιγμή που αυτός σπάει πλάκα.

Ακριβώς λοιπόν επειδή φοβάμαι μη γελοιοποιηθώ κι εγώ, έγραψα μόνον καλαμπούρια. Από εκεί και πέρα ο Θεός (αν υπάρχει) ας μας λυπηθεί…