Ουκρανία: Το αυτοκρατορικό σχέδιο Πούτιν

Θάνατος, αίμα, φωτιά, καταστροφές, πόνος, φόβος, ανασφάλεια και ξεριζωμός μοναδικός συνοδεύουν τον εξωφρενικό πόλεμο του Βλαδίμηρου Πούτιν εναντίον της Ουκρανίας και του κόσμου ολόκληρου μετά την εκτόξευση και της πυρηνικής απειλής προς πάσα κατεύθυνση.

Ο πλανήτης παρακολουθεί έκπληκτος την πολεμική επιχείρηση του ρώσου προέδρου, η Ευρώπη πάγωσε αρχικώς μπρος στην απειλή, αλλά στη συνέχεια αντέδρασε, κινητοποιήθηκε, επέβαλε βαρύτατες οικονομικές κυρώσεις και πλέον χτίζει νέες πολιτικές απέναντι στην προοπτική ενός νέου Ψυχρού Πολέμου.

Η καθαρή στάση Μητσοτάκη

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι μόνες που προέβλεψαν τον πόλεμο, μίλησαν με πολύ σκληρά λόγια για τη ρωσική ηγεσία, ο Μπάιντεν χαρακτήρισε «δικτάτορα» τον Πούτιν και οι ταπεινότεροι των Ουκρανών τον απέδωσαν ως «τρελό» και «παράφρονα».

Στην Αθήνα, ο Πρωθυπουργός τοποθετήθηκε με τρόπο καθαρό και ευθύ, υπερασπίστηκε σχεδόν με πάθος τα κεκτημένα του ελεύθερου κόσμου και μαζί καταδίκασε τον ρωσικό αναθεωρητισμό, έχοντας πάντα το βλέμμα στραμμένο στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, όπου αναπτύσσονται αντίστοιχες απόψεις.

Ο πλανήτης σε γεωπολιτική αστάθεια

Η διαταραχή είναι μεγάλη και παγκόσμια, δεν έχει προηγούμενο, απειλεί με στραγγαλισμό τη ρωσική οικονομία, οδηγεί σε διεθνή ενεργειακή κρίση αντίστοιχη εκείνης του 1973, απειλεί να επαναφέρει την παγκόσμια οικονομία σε καθεστώς στασιμοπληθωρισμού και τον πλανήτη σε γεωπολιτική αστάθεια, σε αναβίωση του ανταγωνισμού των εξοπλισμών και σε καθεστώς περιφερειακών και τοπικών εντάσεων.

Κοινώς, το κεκτημένο του μεταπολεμικού ειρηνικού βίου, ιδιαιτέρως στην Ευρώπη, κλονίζεται, για να μην πούμε ότι απειλείται ευθέως.

Δεν δικαιολογείται το αφήγημα της Μόσχας

Το μέγεθος της εκστρατείας, το πλήθος των στρατευμάτων και των μέσων που τη συνοδεύουν, αλλά και οι τραγικές συνέπειες, οι θάνατοι αμάχων, οι καταστροφές ιστορικών πόλεων και τα καραβάνια εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που την ακολούθησαν στη διάρκεια των πρώτων δέκα ημερών της κρίσης, δεν δικαιολογούνται από τα προβαλλόμενα επιχειρήματα για την προστασία των καταδιωκόμενων ρωσόφωνων από τις ναζιστικές ορδές του Δεξιού Τομέα και του Τάγματος του Αζόφ. Κανείς πια δεν πιστεύει ότι όλα έγιναν για την εξασφάλιση των ρωσόφωνων επαρχιών της Ανατολικής Ουκρανίας.

Κάτι πιο μεγάλο κινεί προφανώς τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις και την ηγεσία του Κρεμλίνου. Η απάντηση δίδεται από την επίσημη ρωσική ρητορική, από τα κείμενα που φιλοξενούνται στα ελεγχόμενα από τη Μόσχα μέσα ενημέρωσης, από τις δηλώσεις του Λαβρόφ και από τις απειλές που εκτοξεύει ο Μεντβέντεφ κατά πάντων.

Το επίμαχο άρθρο για πρόωρη νίκη

Ενα άρθρο που αναρτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου, πιθανώς κατά λάθος, σε ιστοσελίδα του πρακτορείου ειδήσεων RIA Novosti και γιόρταζε πρόωρα τη ρωσική νίκη και την αναμενόμενη κατάρρευση του ουκρανικού κράτους, περιγράφει με σαφήνεια το αυτοκρατορικό σχέδιο του προέδρου Πούτιν.

Σε αυτό, ο αρθρογράφος επικαλείται τις προειδοποιήσεις που απηύθυνε ο σύγχρονος τσάρος το 2007, πριν από 15 χρόνια, στο Μόναχο, όπου κατέγραψε τον καημό και τον άσβεστο πόθο του, που δεν είναι άλλος από αυτόν της αναβίωσης της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ενωσης.

Το κείμενο που αναρτήθηκε (προφανώς κατά λάθος και για αυτόν τον λόγο αμέσως μετά «κατέβηκε») από το ρωσικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων RIA-Novosti το Σάββατο 26 Φεβρουαρίου, το εντόπισε ο βούλγαρος δημοσιογράφος Κρίστο Γκρόζεφ. Κατά τον ίδιο, το περιεχόμενο «είναι σοκαριστικό» ακόμη και για τα «δεδομένα του Κρεμλίνου»

Γέννημα – θρέμμα της σοβιετικής εποχής, παιδί των μυστικών υπηρεσιών και του ρωσικού στρατο-βιομηχανικού συμπλέγματος, ο ρώσος πρόεδρος δεν ξεπέρασε ποτέ τον ακρωτηριασμό του 1991 και για λόγους που εκείνος γνωρίζει έκρινε ότι ήλθε ο καιρός για ένα ιστορικό άλμα, για την οικοδόμηση της «νέας εποχής», όπως αυτός τη φαντάζεται.

Ο πόθος για αναβίωση της Σοβιετικής Ενωσης

Σύμφωνα λοιπόν με το ρωσικό αφήγημα και το επίμαχο άρθρο, η Ρωσία με την εισβολή στην Ουκρανία επιχειρεί να «αποκαταστήσει την ιστορική της ενότητα», «να ξεπεράσει την τραγωδία του 1991, αυτή την τρομερή καταστροφή της Ιστορίας, αυτή την αφύσικη παρεκτροπή», όπως περιγράφεται. «Ο Πούτιν άδραξε την ευκαιρία για να επιστρέψει η Ουκρανία στην ιστορική σλαβική ένωσή της με τη Ρωσία και τη Λευκορωσία».

Ανέλαβε «την ιστορική ευθύνη» να μην αφήσει την εκκρεμότητα του ουκρανικού ζητήματος στις μελλοντικές γενιές, παρά να σπάσει τώρα «το σύμπλεγμα ενός διχασμένου έθνους και εκείνο της εθνικής ταπείνωσης» που καταχωρήθηκε όταν «ο ρωσικός οίκος άρχισε να χάνει μέρος των θεμελίων του – το Κίεβο – και στη συνέχεια αναγκάστηκε να συμφιλιωθεί με την ύπαρξη δύο κρατών και δύο λαών».

Κατόπιν αυτών, η τρέχουσα κρίση αντιμετωπίζεται ως εμφύλια σύρραξη, που προκύπτει από την τεχνητή ύπαρξη δύο κρατών και δύο στρατών, η οποία θα πάψει να υφίσταται με την ήττα του Ζελένσκι.

Ξεκαθαρίζεται δε ότι «το ουκρανικό κράτος θα εκκαθαριστεί, θα αναδομηθεί, θα αποκατασταθεί και θα επανέλθει στη φυσική του θέση ως μέρος του ρωσικού κόσμου, ως τμήμα της Ευρασιατικής Ενωσης ή της Ενωσης μεταξύ Ρωσίας και Λευκορωσίας».

Η ηγεσία Πούτιν δεν έχει αυταπάτες για τις συνέπειες των επιλογών της και τη γεωπολιτική διαταραχή που θα προκαλέσουν οι πολεμικές επιδιώξεις της. Υπογραμμίζεται ωστόσο ότι «καμία πίεση της Δύσης στη Ρωσία δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα». Στο συγκεκριμένο κείμενο σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι «θα υπάρξουν απώλειες από την αντιπαράθεση και στις δύο πλευρές» αλλά δηλώνεται ότι «η Ρωσία είναι έτοιμη για αυτές, ηθικά και γεωπολιτικά».

Οι υπέρτεροι στόχοι της ουκρανικής κρίσης

Στο αποκαλυπτικό κείμενο περιγράφονται επίσης οι διαφορές μεταξύ του γαλλογερμανικού ευρωπαϊκού άξονα και των ατλαντιστών Αγγλοσαξόνων. «Γαλλία και Γερμανία διαφέρουν θεμελιωδώς από το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ», αλλά «το γερμανικό εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν έχει κανένα στρατηγικό νόημα όσο υπάρχει αγγλοσαξονικός ιδεολογικός, στρατιωτικός και γεωπολιτικός έλεγχος».

Στη βάση των παραπάνω διαπιστώσεων αποκαλύπτονται οι σκοποί και οι υπέρτεροι στόχοι της ουκρανικής κρίσης, οι οποίοι και εξηγούν τόσο την ένταση της εκστρατείας όσο και την επίκληση της πυρηνικής απειλής.

Η σύγχρονη μετακομμουνιστική ρωσική ολιγαρχική στρατιωτικοπολιτική τάξη στοχεύει «στην οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, προϊόν του νέου πολυπολικού κόσμου», που κατά την εκτίμηση των ιθυνόντων της Μόσχας γίνεται πλέον πραγματικότητα.

Υποτίμησε την αντίδραση της Δύσης

Εχει ξεχωριστό ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο κύκλος του Πούτιν πιστεύει ότι «η εποχή της δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο είναι τελειωμένη». Σημειώνεται δε χαρακτηριστικά ότι «η Κίνα, η Ινδία, η Λατινική Αμερική, η Αφρική, ο ισλαμικός κόσμος και η Νοτιοανατολική Ασία, καμία ζώνη από τις παραπάνω δεν πιστεύει πλέον ότι η Δύση ηγείται της παγκόσμιας τάξης». Ο ίδιος κύκλος δηλώνει ότι «ο νέος κόσμος θα χτιστεί από όλους τους πολιτισμούς και με τη συμμετοχή της Δύσης, αλλά όχι με τους όρους της και όχι σύμφωνα με τους κανόνες της».

Αυτό είναι το αυτοκρατορικό – φαραωνικό και παρανοϊκό στη σύλληψή του – σχέδιο της ρωσικής πολιτικοστρατιωτικής ελίτ, που εξηγεί το βάθος και το ρίσκο της επίθεσης στην Ουκρανία.

Με τη διαφορά ότι συνήθως τέτοια μεγαλοϊδεατικά σχέδια δεν βγαίνουν, σκοντάφτουν και αντί να γιγαντώνουν συνθλίβουν τους εμπνευστές τους. Ο Πούτιν προφανέστατα υποεκτίμησε την αντίσταση των Ουκρανών και αντιθέτως υπερτίμησε τις δυνατότητες του ρωσικού στρατού. Επιπλέον δεν φαντάστηκε την ευαισθησία των Ευρωπαίων, ούτε τη συνδυασμένη αντίδρασή τους με τους Αμερικανούς και τους Εγγλέζους. Υποτίμησε επίσης το βάρος των οικονομικών μέτρων που πηγάζουν από την αλληλεξάρτηση των συμμετεχόντων – και της Ρωσίας βεβαίως – στο ανοιχτό και ελεύθερο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Οπως και κατά τα φαινόμενα δεν είχε εξασφαλισμένη των Κινέζων τη συμφωνία ή των Ινδών την ανοχή και βεβαίως δεν μέτρησε τα κεκτημένα του ρωσικού λαού, την επαφή των ρώσων πολιτών με τα αγαθά και την κουλτούρα του δυτικού πολιτισμού , όπως μαρτυρούν οι αντιδράσεις από την Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα μέχρι τις υπερσιβηρικές πόλεις της Απω Ανατολής.

Το πάθημα των Αθηναίων στη Σικελική εκστρατεία

Για αυτούς τους λόγους παραπαίει, δεν καταφέρνει τη γρήγορη νίκη που επιδίωκε, παρά δοκιμάζεται και κάθε μέρα που περνάει χάνει δυνάμεις και δυνατότητες. Αυτή την ώρα η ουκρανική εκστρατεία κινδυνεύει να αποδειχθεί για τον Πούτιν αντίστοιχη της αποτυχημένης Σικελικής των αρχαίων Αθηναίων, τις συνέπειες της οποίας όλοι μπορούν να αναζητήσουν ανατρέχοντας στον Θουκυδίδη και στην Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου.