Οι Ουκρανίες του Μητσοτάκη

Στις 10 και 24 Απριλίου, η Γαλλία έχει προεδρική εκλογή. Ο Μακρόν, που ήταν ήδη φαβορί, πήρε πέντε μονάδες στις δημοσκοπήσεις από τη μέρα που ο Πούτιν μπήκε στην Ουκρανία.

Ενας Γάλλος δημοσιογράφος ρωτούσε χιουμοριστικά: «Χρειάζεται ακόμη να ψηφίσουμε για πρόεδρο ή να περάσουμε κατευθείαν στις βουλευτικές εκλογές που ακολουθούν;».

Ο Τζο Μπάιντεν δεν έχει εκλογές πριν τον Νοέμβριο. Αλλά την εβδομάδα που πέρασε κέρδισε 7(!) μονάδες δημοφιλίας – πήγε από το 38% στο 45%. Χωρίς να κάνει τίποτα, απλώς βγάζοντας λόγους εναντίον του Πούτιν.

Ο Μητσοτάκης δεν ξέρουμε πότε θα κάνει εκλογές. Αρα είναι δύσκολο να μετρήσουμε από τώρα τι ρόλο θα παίξει η Ουκρανία στο αποτέλεσμα. Σίγουρα πάντως δεν φαίνεται να του κάνει κακό.

Στους τριάντα δύο μήνες που κυβερνά ο Πρωθυπουργός γνώρισε μια απόπειρα εισβολής στον Εβρο, μια πανδημία, μια κρίση με την Τουρκία και έναν πόλεμο στην Ευρώπη. Μια, δυο, τρεις Ουκρανίες, δεν το λες και ρουτίνα!

Από την άλλη, τα σημαντικά αυτά γεγονότα που σφράγισαν τη θητεία του είχαν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά.

Πρώτον, δεν προκλήθηκαν από άμεση υπαιτιότητα της κυβέρνησης. Ηταν τρόπον τινά «εισαγόμενα».

Δεύτερον, υπήρχε κάθε φορά ένας προφανής υπαίτιος και μάλιστα καθόλου συμπαθής στο ακροατήριο. Ο Ερντογάν, ο κορωνοϊός, ο Πούτιν…

Τρίτον, η κυβέρνηση αντιμετώπισε τα γεγονότα στο όνομα μιας ευρείας πλειοψηφίας και παίρνοντας το μέρος της πλειοψηφίας.

Τέταρτον, η αντιπολίτευση έκανε το προφανές λάθος να αντιπολιτευθεί την κυβέρνηση από την πλευρά του υπαιτίου. Αρα από την πλευρά της μειοψηφίας.

Κάθε φορά σου έδινε την εντύπωση ότι επιθυμούσε ενδόμυχα να μπουκάρουν οι μετανάστες ή να αποτύχει η υγειονομική πολιτική και να καταρρεύσει το σύστημα υγείας ή να κάνει περίπατο ο Πούτιν. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Αλλά εντελώς φυσιολογικά η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού τίποτα από αυτά δεν ήθελε να συμβεί.

Ακόμη και στην περίπτωση της Ουκρανίας, ο Μητσοτάκης όρισε εκείνος το πεδίο της αντιπαράθεσης: «Είμαστε Δύση». Έτσι επαναδιατύπωσε στη Βουλή το καθιερωμένο «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Και εδώ συναντά πάλι μια ευρύτατη κοινωνική πλειοψηφία, αφήνοντας τους άλλους να ερίζουν αν η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες ή τους Αλαμπουρνέζους κι αν το είπε ο Παπανδρέου ή ο Ζαχαριάδης. Άνευ σημασίας.

Κανείς δεν μπορεί ασφαλώς να προεξοφλήσει τις εξελίξεις του Ουκρανικού. Αλλά η ρωσική εισβολή μετέτρεψε εκ των πραγμάτων ένα ερώτημα για το ΝΑΤΟ σε μια βεβαιότητα για τον κίνδυνο Πούτιν. Ο οποίος δεν θα ξεμπλέξει εύκολα, ούτε φθηνά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα κόστος πολέμου θα πληρώσει και η παγκόσμια και η ευρωπαϊκή και η ελληνική οικονομία. Και πάλι όμως θα είναι ένα κόστος γενικό και «εισαγόμενο».

Ο βασικός υπαίτιος θα βρίσκεται στη Μόσχα και μαζί του φλερτάρουν άλλοι.

Σε τελευταία ανάλυση, και στις τρεις μεγάλες κρίσεις της διακυβέρνησής του ο Μητσοτάκης ακολούθησε την ίδια μέθοδο, με την ίδια στόχευση και (έως τώρα) τα ίδια αποτελέσματα.

Είναι παλιά και δοκιμασμένη συνταγή της πολιτικής να φτιάχνεις ένα στρατόπεδο του Καλού, ένα στρατόπεδο του Κακού κι εσύ να διαλέγεις το πρώτο.

Αλλά γίνεται πολύ ευκολότερη όταν ο αντίπαλος τρέχει αυτοβούλως να οχυρωθεί στο δεύτερο.

Αναισθησία

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καταδίκασε με πρωτοφανή πλειοψηφία τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Υπερψήφισαν 141 στα 193 μέλη της! Είχαμε 35 αποχές. Και 5 (όλα κι όλα) κατά. Ποιοι καταψήφισαν; Η Ρωσία (φυσικά!), η Λευκορωσία (φυσικά!), η Βόρειος Κορέα (δεν εκπλήσσομαι…), η Συρία (φυσικά!) και η Ερυθραία (τρέχα γύρευε…). Μπροστά σε τέτοια παγκόσμια κατακραυγή, χρειάζεται απέραντη δόση αναισθησίας να μιλάς για «ρωσοφοβία» ή να κατηγορείς τη Μενδώνη ότι «εγκληματεί» επειδή έκοψε τις μεταδόσεις των Μπαλσόι (Αναγνωστοπούλου, 2/3).

Τουλάχιστον ο ναύαρχος Αποστολάκης παραδέχεται ότι «είναι δύσκολο να σκεφτούμε ότι έκανε τόσο μεγάλο λάθος ο Πούτιν» (1/3).

Αλλά αυτός συγχωρείται. Υπήρξε φίλος Καμμένου!