Αθλητισμός: «Κάτι αλλάζει» με τις κυρώσεις στη Ρωσία ή θα επικρατήσουν το κέδρος και η αδράνεια;

Πόσο ειλικρινής είναι η αλλαγή στάσης των διεθνών αθλητικών οργανισμών, που από την παροιμιώδη αδράνεια τελικά συντάχθηκαν με τις κυρώσεις σε βάρος της Ουκρανίας για την εισβολή στη Ρωσία; Αποτελεί άραγε προανάκρουσμα για μια ευρύτερη ευαισθητοποίηση οργανισμών με τεράστια έσοδα και μεγάλη πολιτική επιρροή, όπως η FIFA και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή; Και μήπως περνάμε σε μια εποχή υπερ-πολιτικοποίησης του αθλητισμού, ή αποτελώντας κατ’ εξοχήν συλλογική υπόθεση ο αθλητισμός δεν γίνεται να μείνει αποκομμένος από τις κοινωνικές διεργασίες;

Η Wall Street Journal δεν μασάει τα λόγια της, σημειώνοντας ότι χρειάστηκε ένας πόλεμος για τους ιθύνοντες των Ολυμπιακών Αγώνων και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου για να δείξουν λίγο τσαγανό.

Τα «χνουδωτά μπουρνούζια»

Αυτή την εβδομάδα, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή και η FIFA «βγήκαν εν τέλει από τα χνουδωτά μπουρνούζια των πεντάστερων ξενοδοχείων για να αποκλείσουν Ρώσους αθλητές και ομάδες από διεθνείς αγώνες – η ΔΟΕ εξέδωσε αυστηρή σύσταση, η FIFA προχώρησε σε πλήρη αποκλεισμό. Η Διεθνής Παρολυμπιακή Επιτροπή ανέτρεψε προηγούμενη απόφαση και θα απαγορεύσει σε Ρώσους και Λευκορώσους παραολυμπιονίκες να αγωνίζονται ως “ουδέτεροι” στους Παραολυμπιακούς Αγώνες», αναφέρει το έντυπο, τονίζοντας ότι αποδεικνύεται ότι αυτά τα παροιμιωδώς δυσκίνητα διεθνή αθλητικά όργανα μπορούν να ενεργήσουν όταν χρειάζεται.

«Για χρόνια, οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το ποδόσφαιρο κρύβονταν πίσω από διακηρύξεις ουδετερότητας και πολύτιμες σκέψεις σχετικά με τη θεραπευτική δύναμη του αθλητισμού, ως τρόπο ως τρόπου για να αποφύγουν δύσκολες επιλογές που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τα κέρδη. Αποδεικνύεται ότι μπορούν να δράσουν, όμως χρειάστηκε η φρικτή εισβολή στην Ουκρανία», σύμφωνα με την WSJ, που ωστόσο αναρωτιέται: Έχουν πράγματι ηθικές αναστολές αυτοί οι επιρρεπής σε σκάνδαλα θεσμοί;

Αυτοσυγκράτηση

Το αμερικανικό έντυπο προτείνει… αυτοσυγκράτηση, σημειώνοντας ότι το κλίμα που έχει διαμορφωθεί διεθνώς δεν καθιστά δύσκολη μια απόφαση για επιβολή κυρώσεων σε βάρος των αθλητών της Μόσχας. Εξάλλου, είχαν προηγηθεί τριγμοί όπως η «ξεκαρδιστική ποινή της ονοματολογίας» στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου η Ρωσική Ομοσπονδία δεν εμφανίστηκε ως τέτοια αλλά ως… Ρωσική Ολυμπιακή Επιτροπή. «Επρόκειτο για ένα από τα πιο αλλόκοτα “καμουφλάζ” στην ιστορία του αθλητισμού. Η Ρωσία ήταν Ρωσία και όλοι το ήξεραν».

Στρεφόμενη στη FIFA, η WSJ σχολιάζει ότι ο αποκλεισμός της Ρωσίας από τις διεθνείς διοργανώσεις – που επηρεάζει την πρόκριση στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο – είναι μια διόλου ασήμαντη ποινή εναντίον μιας χώρας που φιλοξένησε το προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο. Όμως την ίδια στιγμή, η FIFA προετοιμάζεται για το Μουντιάλ του Κατάρ, μια χώρα που υφίσταται κατακραυγή για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το χρήμα κυβερνά

Το χρήμα εξακολουθεί να κυβερνά τα πράγματα. Επικρατεί η αδράνεια. Μπορούμε να συζητάμε χρόνια για τη δικαιοσύνη, αλλά το ποδόσφαιρο θα είναι απλώς στην αναμονή για το Κατάρ όταν το ημερολόγιο δείξει Νοέμβριο, λέει το αμερικανικό έντυπο, σχολιάζοντας – περνώντας στη βρετανική Premier League – ότι ο Αμπράμοβιτς βοήθησε να αναδειχθεί η Τσέλσι σε διεκδικήτρια πρωταθλήματος και παγκοσμίως αναγνωρισμένο σύμβολο, ανοίγοντας το δρόμο για μια εποχή «πλουτοκρατικής» ιδιοκτησίας.

«Ως συνήθως, οι αθλητές είναι αυτοί που λένε τα περισσότερα. Οι πράξεις διαμαρτυρίας είναι πολλές: Οι ποδοσφαιριστές αποκαλύπτουν υποστηρικτικά μηνύματα για την Ουκρανία μετά το γκολ. Ο Ρώσος αστέρας του τένις Αντρέι Ρουμπλιέφ γράφει NO WAR PLEASE στον φακό μιας τηλεοπτικής κάμερας μετά από έναν αγώνα. Εξάλλου, υπάρχει η εκπληκτική γενναιότητα των Ουκρανών αθλητών, που επιστρέφουν στην πατρίδα τους για να υπερασπιστούν τη χώρα τους. Μεταξύ αυτών είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής πυγμαχίας βαρέων βαρών, Ολεξάντρ Ούσικ, ο οποίος υποτίθεται ότι θα υπερασπιζόταν τον τίτλο του αυτή την άνοιξη. Πλέον βρίσκεται στο Κίεβο, σε ένα τάγμα εδαφικής άμυνας.

Εγγενώς «πολιτικός» ο αθλητισμός

Κλείνοντας, το αμερικανικό έντυπο ξεκαθαρίζει ότι ο αθλητισμός είναι εγγενώς «πολιτικός», θυμίζοντας τις μηχανορραφίες των κυβερνητικών οργάνων, των χωρών και των πρωταθλημάτων.

«Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα πουν “μείνετε στα σπορ” και θα θέλουν να τα προσεγγίζουν αποκλειστικά ως ψυχαγωγία, αλλά υπάρχει μακρά παράδοση που θέλει τον αθλητισμό να είναι ο πρώτος που περνάει από την πόρτα της σημαντικής κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. Η “προσκόλληση στον αθλητισμό” μπορεί να είναι ένα προκάλυμμα για τα κυβερνητικά όργανα ώστε να “αγκαλιάζουν” κακούς συνεργάτες. Είναι παράλογο όμως να πιστεύουμε ότι τα παιχνίδια και οι αθλητές μπορούν να απέχουν από ευρύτερες συζητήσεις για πόλεμο, τραγωδία, ισότητα, για οτιδήποτε», καταλήγει η Wall Street Journal.