Οι ταινίες της εβδομάδας – Eνας κόσμος άνω κάτω

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

——————————————–

Επτά νέες ταινίες εμφανίζονται στις αίθουσες με την ελπίδα να προσελκύσουν κυρίως το σινεφίλ κοινό, καθότι οι περισσότερες ανήκουν στο εναλλακτικό κύκλωμα. Την ώρα δε που η αγωνία για τον πόλεμο στην Ουκρανία αυτήν τη περίοδο κορυφώνεται, γεγονός που αφουγκράστηκε το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: σήμερα στις 12:00, στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης του Λιμανιού προβάλλει εκτάκτως την ταινία «Toloka» του Μιχαήλ Ιλιένκο με παρόντα τον σκηνοθέτη στην πόλη όπου πριν μερικές ημέρες ήρθε έχοντας διαφύγει από το Κίεβο. Αύριο Παρασκευή την ίδια ώρα και στην ίδια αίθουσα θα γίνει η προβολή της ταινίας «Η μεγάλη ουτοπία» του Φώτου Λαμπρινού που επικεντρώνεται στην περίοδο 1917-1934 της σοβιετικής ιστορίας.

—————————————————————-

«Νέα τάξη» («Nuevo orden», Μεξικό/ Γαλλία, 2020) του Μισέλ Φράνκο

H πιο επίκαιρη των νέων ταινιών και με σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Ο Μεξικανός δημιουργός του «Μετά τη Λουτσία» και της «Κόρης της Απρίλ» (ταινιών που έχουν άμεση σχέση με μεγάλα προβλήματα που ζώνουν την χώρα του), αυτή την φορά μας μεταφέρει σε μια εποχή που χωρίς να ορίζεται με ακρίβεια, δηλώνει λίγο μετά το σήμερα. Αρχικώς η ιστορία μας εισάγει στην διαδικασία ενός γάμου της ελίτ κοινωνίας (προφανώς του Μεξικού – αν και η χώρα δεν ονομάζεται) και στην συνέχεια μετατρέπεται σε έναν επίγειο εφιάλτη · βρισκόμαστε στην διεξαγωγή μιας βίαιης εξέγερσης με τον στρατό να κάνει ότι θέλει, τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς πολίτες.

«Οσο πιο πολλή υπομονή κάνουμε τόσο πιο πολλά θα πάρουμε» είναι το άτυπο σύνθημα των στρατιωτικών που εκβιάζουν και με απροκάλυπτο τρόπο αρνούνται να τηρήσουν τις συμφωνίες εκτελώντας με άνεση τους ομήρους. Με μια αξιοθαύμαστη κινηματογραφική ενέργεια, ο Φράνκο αποτυπώνει στην οθόνη μια κατάσταση πλήρους χάους στην οποία η ίδια η ζωή μοιάζει με είδος πολυτελείας. Η «νέα τάξη» που δηλώνει ο τίτλος είναι μια κοινωνία χωρίς έλεος, χωρίς οίκτο, χωρίς καμία απολύτως αίσθηση του δικαίου.

Οι άρτια στημένες σκηνές της ταινίας (σε νοσοκομεία, σε βίλες, σε χαμόσπιτα, σε φυλακές και φυσικά στους δρόμους) είναι από τρομαχτικές ως ανυπόφορες ενώ το πνεύμα της πλήρως τρομακτικό, καθώς αντιλαμβανόμαστε ότι τα όσα βλέπουμε στην οθόνη ,μπορούν όντως να συμβούν στην πραγματικότητα με δεδομένο ότι σε πολλές περιοχές του κόσμου οι άνθρωποι έχουν φτάσει στο σημείο βρασμού και είναι πια έτοιμοι – συνειδητά ή όχι – για την έκρηξη. (παίζουν: Ναϊάν Γκονζάλες Νορβίντ, Φερνάντο Κουαούτλε κ.α.)

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΟΡ – ΑΝΔΟΡΑ – ΑΙΓΛΗ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ – ΔΙΑΝΑ κ.α.

——————————————

«Ο κύριος Μπάχμαν και η τάξη του» («Herr Bachmann und seine Klasse», Γερμανία, 2021) της Μαρία Σπετ

Η «Νέα τάξη» σε συγκλονίζει τόσο με το θέμα όσο και με την σφιχτοδεμένη δομή της καθώς η διάρκειά της είναι κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα. Το ίδιο θα έλεγα ότι καταφέρνει και αυτή η ταινία αν και εδώ η διάρκεια είναι οριακά εξαντλητική – πόσο μάλλον για ντοκιμαντέρ αφού περί αυτού πρόκειται: επί 3 ½ ώρες παρακολουθούμε την μέθοδο διδασκαλίας ενός δασκάλου σε σχολείο του Στανταλεντορφ, μικρής βιομηχανικής πόλης στην Γερμανία, της οποίας η πλειοψηφία των κατοίκων είναι μετανάστες.

Η τάξη περιλαμβάνει παιδιά από το Μαρόκο, την Τουρκία, την Ρωσία, την Βουλγαρία και από αλλού, τα οποία παρουσιάζουν μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα απέναντι σε έναν δάσκαλο που ενώ με το σκουφί, την αξυρισιά και την χύμα συμπεριφορά του μοιάζει με απομεινάρι της γενιάς των χίπις, διαθέτει πνεύμα πρωτοποριακό, απαραίτητο για την κατήχηση και εκπαίδευση των μαθητών του.

Το επίτευγμα της σκηνοθέτριας Μαρία Σπετ είναι ότι μέσα από την ιστορία που αφηγείται «χτίζει» χαρακτήρες – κάθε παιδί έχει την δική του προσωπικότητα, τα δικά του όνειρα, τους δικούς του στόχους αλλά και την δική του νοσταλγία για την γλυκιά πατρίδα που ποτέ δεν γνώρισε ή γνώρισε ελάχιστα. Η επανάληψη καταστάσεων ανάμεσα σε δάσκαλο και μαθητές τις οποίες έχουμε ήδη εμπεδώσει δεν λειτουργεί τελικά ως ανασταλτικός παράγοντας γιατί έτσι, η Σπετ τονίζει την ομορφιά της.

Διότι είναι όντως όμορφο να βλέπεις τα παιδιά με τον Μπάχμαν σε μια χαλαρή κατάσταση δημιουργίας είτε παίζοντας μουσική Deep Purple και Μπομπ Ντίλαν είτε ακούγοντάς τους να κουβεντιάζουν για το ολοκαύτωμα των Εβραίων και την ομοφυλοφιλία. Καλό θα ήταν να έχουν αυτήν την ταινία υπόψη τους οι εκπαιδευτικοί – κάτι που είχα επισημάνει και για το «Ανάμεσα στους τοίχους» του Λοράν Καντέ.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ

——————————————

«Η βοή του κόσμου» (Ελλάδα, 2021) του Πέτρου Σεβαστίκογλου

Μια ιδιαίτερη, εύθραυστη οπτικοακουστική εμπειρία – ούτε ντοκιμαντέρ, ούτε μυθοπλασία αλλά συγχρόνως και τα δύο – που με τρόπο ποιητικό αποπειράται να αφουγκραστεί την σχέση νέων ανά τον κόσμο με τις δυσκολίες των καιρών μας. Κάποιος παίζει ακορντεόν σε ένα σπίτι ερείπιο, ένας Αφρικανός οδηγεί κάρο με άλογο, μια κοπέλα «κόβει» νευρικές βόλτες μέσα σε ένα διαμέρισμα, μια άλλη δημιουργεί μουσική με καμπάνες. Μια οικογένεια ασιατών τρώει στην κουζίνα της, ένα ζευγάρι κάνει έρωτα.

Εικόνες που αποτυπώνονται στη μνήμη χωρίς την συνδρομή διαλόγων · κάπου κάπου ακούς μερικές κουβέντες άνευ υποτίτλων που ούτως ή άλλως δεν είναι απαραίτητοι. Γυρισμένη σε τέσσερις ηπείρους αυτή η σχετικά μικρή σε διάρκεια ταινία (84 μόλις λεπτά) καταφέρνει να κινητοποιήσει όλες τις αισθήσεις μας και είναι ακριβώς το πειραματικό σινεμά που μπορεί να απευθυνθεί αποτελεσματικά σε όλους.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ

——————————————

«Δεσμοί γυναικών» («Lingui», Τσαντ/ Γαλλία/ Γερμανία/ Βέλγιο, 2021) του Μαχαμάτ-Σαλέχ Χαρούν

Αυτή η παραγωγή από το Τσαντ της Αφρικής, αναφέρεται στην προσπάθεια μιας όμορφης γυναίκας (Ατσουάτς Αμπακάρ Σουλεϊμάν) να βρει την λύση στο πρόβλημα της εγκυμοσύνης της 15χρονης κόρης της (Ριχάνε Καλίλ Αλίο), την οποία μεγαλώνει μόνη. Το γεγονός ότι στην χώρα της οι εκτρώσεις απαγορεύονται από τον νόμο και από την θρησκεία, κάνει την αποστολή της ακόμα πιο δύσκολη με τον χρόνο να πιέζει σε αυτό το ευαίσθητο αλλά συγχρόνως σκληρό αφρικανικό δράμα που εστιάζει με αποφασιστικότητα στην θέση της γυναίκας σε μια πατριαρχική κοινωνία.

Ουσιαστικά είναι μια μελέτη των δύο αντίθετων άκρα: από την μια πλευρά η δυναμική αλλά συγχρόνως «υποταγμένη» μητέρα της παλαιάς γενιάς που ενώ λατρεύει το παιδί της και θέλει να το στηρίξει δεν μπορεί να ξεφύγει από την παγίδα των παραδόσεων έχοντας υπάρξει η ίδια θύμα τους και στην απέναντι όχθη η κόρη πάνω στην οποία εκφράζεται η φωνή της ελευθερίας και η ανάγκη για το τέλος της καταπίεσης. Μια σύγκρουση που οδηγεί στην έκρηξη, μια έκρηξη που δύσκολα ξεχνάς.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΙΝΤΕΑΛ –

ΔΙΑΝΑ κ.α.

——————————————

«Ασθενοφόρο» («Ambulance», ΗΠΑ, 2022) του Μάικλ Μπέι

Ο Τζέικ Τζίλενχαλ είναι ο κύριος λόγος για να παρακολουθήσει κανείς την «περιπέτεια δρόμου» του άρχοντα της χολιγουντιανής περιπέτειας της δεκαετίας του 1990 Μάικλ Μπέι («Τα κακά παιδιά», «Αρμαγεδών» κ.α.). Ο κακοποιός που ο Τζίλενχαλ υποδύεται έχει βάλει στο μάτι κάτι δεκάδες εκατομμύρια μιας τράπεζας στο κέντρο του Λος Αντζελες και διακρίνεται από ένα cool χιούμορ που προσωπικά ήταν το μόνο που με κράτησε στην ταινία.

Η ιστορία σύντομα θα μεταφερθεί στο εσωτερικό ενός ασθενοφόρου όπου ο Τζίλενχαλ μαζί με τον μαύρο συνεργάτη και αδελφικό φίλο του (Γιάχια Αμπντούλ Ματίν ο 2ος), μια νοσοκόμα (Εϊζα Γκονζάλεζ) και έναν θανάσιμα τραυματισμένο αστυνομικό (Τζάκσον Γουάιτ), θα προσπαθήσει να διαφύγει από το ανελέητο κυνηγητό των αρχών στους οποίους ξεχωρίζει ο αρχηγός της SIS (Γκάρετ Ντίλαχαντ) που θυμίζει τον Τζεφ Μπρίτζες στον Μεγάλο Λεμπόφσκι αλλά με αστυνομικό σήμα. Κι αυτό σημαίνει ότι το ατσάλι θα λυγίσει από την ποσότητα των εκρήξεων, των συγκρούσεων, των πυροβολισμών, των τρακαρισμάτων κ.ο.κ.

Αυτή βέβαια είναι και η πρόκληση, το γύρισμα του «Ασθενοφόρου» θα πρέπει να ήταν ένας επίγειος εφιάλτης για το συνεργείο της ταινίας. Κάπου όμως διακρίνεις και την κενότητα αυτής της ανελέητης καταστροφής που αλληθωρίζει αρκετά προς την πλευρά της αριστουργηματικής «Εντασης» του Μάικλ Μαν. Όμως άλλο Μάικλ Μαν και άλλο Μάικλ Μπέι έτσι δεν είναι;

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ODEON ESCAPE – TOWN CINEMAS – VILLAGE MALL – VILLAGE METRO MALL – ΑΕΛΛΩ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΖΕΑ –

VILLAGE PΕΝΤΗ – ΝΑΝΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – CINERAMA – WESTCITY- ΕΛΛΗ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ – CINEMAONE

——————————————

«Ταξίδι στ’ αστέρια» (Ελλάδα, 2022) του Χρήστου Δήμα

Δύσκολα την αποκαλείς ταινία · είναι κάτι σαν διαφημιστικό σποτ μεγάλου μήκους – παραγγελιά με θέμα την ιστορία του Παναθηναϊκού στην καλαθοσφαίριση, απευθυνόμενο αποκλειστικά στους οπαδούς της ομάδας. Θα μπορούσε να είναι απλώς ντοκιμαντέρ αλλά ούτε αυτό είναι παρότι περιέχει αρκετό αρχειακό υλικό που εισχωρεί άτσαλα, πρόχειρα και με απροκάλυπτα προπαγανδιστικό τρόπο ανάμεσα σε σύντομα αφελή σκετσάκια ανεκδοτολογικού χαρακτήρα (π.χ. αυτό με την σύγκριση των πάνω – κάτω της ομάδας με την καλή ή κακή φουρνιά του… κουλουριού). Αυτά τα σκετσάκια ξεκινούν από τότε που ο σύλλογος δημιουργήθηκε και φτάνουν ως τους καιρούς μας και την κατάκτηση των τίτλων του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα με την συμβολή του κόουτς Ζέλικο Ομπράντοβιτς (ο Γιώργος Γάλλος – φωτογραφία – είναι το μόνο στοιχείο του εγχειρήματος που σου «ζητά» να έχεις στραμμένο πάνω του το βλέμμα σου). Και πάλι όμως, τηλεοπτικά αποσπάσματα αυτών των επιτυχιών καλύπτουν πολύ μεγάλο μέρος του μεγάλου αυτού διαφημιστικού που τελικά είναι και μια μεγάλη απογοήτευση σε ότι αφορά τον ικανότατο σκηνοθέτη του, δημιουργό αξιόλογων ταινιών όπως οι «Ακρoβάτες του κήπου» και «ΝΗSOS».

Βαθμολογία: 0

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – WEST CITY – ΑΕΛΛΩ – ΑΒΑΝΑ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS κ.α.

­——————————————

«Ο σωματοφύλακας της γυναίκας του εκτελεστή» («Hitman’s Wife’s Bodyguard» ΗΠΑ, 2022) του Πάτρικ Χιουζ

Αγοραία συνέχεια της κοσμοπολίτικης περιπέτειας «Ο σωματοφύλακας του εκτελεστή» (2017) με τον Ράιαν Ρέινολντς στον ρόλο του πρώτου και τον Σάμιουελ Λ. Τζάκσον στου δεύτερου. Η παράσταση ωστόσο εδώ ανήκει στην γυναίκα δηλαδή την Σάλμα Χάγιεκ που περιφέρεται στην ταινία προβάλλοντας τα φυσικά κάλλη της και βρίζοντας ασυστόλως. Πτώματα με τη σέσουλα, αστεία της κακιάς ώρας, σενάριο γεμάτο ανεκδιήγητες υπερβολές, ένα βαρετό τελικά μπουμπουνητό, εντελώς άδειο και καθόλου, όπως θα περίμενες, χαριτωμένο.

Βαθμολογία: 1

ΑΘΗΝΑ: ODEON ΟΠΕΡΑ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΣΙΝΕΑΚ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ODEON ESCAPE – WEST CITY – ΝΑΝΑ –

TOWN CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΒΑΚΟΥΡΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE COSMOS κ.α.