Απομόνωση

Tον Ιούνιο του 1941, όταν ο Χίτλερ εξαπέλυσε την «Επιχείρηση Βαρβαρόσα» εναντίον μιας απροετοίμαστης Σοβιετικής Ενωσης, πίστευε ότι οι στρατιές του θα έχουν μπει στο Λένινγκραντ ή τη Μόσχα πριν από τα Χριστούγεννα.

Επεσε έξω.

Μπήκαμε στην τέταρτη εβδομάδα πολέμου στην Ουκρανία. Και για ένα πράγμα είμαστε βέβαιοι: ούτε στον Πούτιν ήλθαν τα πράγματα όπως τα είχε υπολογίσει

Οι Ρώσοι δεν κάνουν στρατιωτικό περίπατο. Εχουν μεγάλες απώλειες και δεν τους υποδέχεται κανείς ως ελευθερωτές.

Η Ουκρανία καταστρέφεται, αλλά οι Ουκρανοί αντιστέκονται κι ο Ζελένσκι έχει γίνει παγκόσμιος ήρωας.

Η Δύση αντέδρασε πολύ πιο γρήγορα, ενιαία κι αποφασιστικά από όσο υπολόγιζε το Κρεμλίνο.

Η Ρωσία βρίσκεται πλέον στα όρια της χρεοκοπίας και κυρίως στα όρια της καταστροφής όχι μόνο της οικονομίας της αλλά και των φίλων του Πούτιν.

Ε, δεν το λες και μεγάλη επιτυχία.

Υποθέτω ότι ο Πούτιν είχε υποτιμήσει και τις αντιστάσεις και τις αντιδράσεις του δυτικού κόσμου.

Είχε σωστά υπολογίσει ότι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δεν θα επιλέξουν την πολεμική εμπλοκή. Κι έκανε λάθος συμπεραίνοντας πως ως εκ τούτου οι αντιδράσεις τους θα περιορίζονταν σε συμβολικές ψευτο-κυρώσεις όπως στον πόλεμο της Οσετίας (2008) και της Κριμαίας (2014).

Η ίδια η εξέλιξη των γεγονότων δείχνει ότι έπεσε έξω. Με ανυπολόγιστο κόστος για την Ουκρανία, αλλά και για τη Ρωσία.

Διότι το βασικό λάθος δεν ήταν στρατιωτικό. Ηταν πολιτικό.

Ο Πούτιν ξεκίνησε έναν πόλεμο φοβούμενος (όπως ισχυρίζονται ο ίδιος και οι φίλοι του…) την απομόνωση της Ρωσίας. Κι ακόμη κι αν τον κερδίσει, θα βγει από τον πόλεμο πιο απομονωμένος από ποτέ.

Χρειάζεται να είσαι «ρωσοτσολιάς» στην Ελλάδα για να μη βλέπεις πως όλα τα αποθέματα επιρροής που έχτισε εδώ και τριάντα χρόνια η Ρωσία στον δυτικό κόσμο τινάχτηκαν στον αέρα. Και πως η Μόσχα γίνεται ξανά αποδιοπομπαίος τράγος, όπως την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.

Φυσικά τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Ρωσία παραμένει ένα μεγάλο μέγεθος κι αυτό θα αξιολογηθεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Αλλά για τον Πούτιν και το καθεστώς του δεν υπάρχει ορατός δρόμος επιστροφής.

Μπορεί να κατεδαφίσουν την Ουκρανία ή να κρεμάσουν ανάποδα τον Ζελένσκι. Δεν έχω δει όμως στην Ιστορία κανέναν πολιτικό ηγέτη να βγαίνει ανέγγιχτος από έναν χαμένο πόλεμο.

Διότι αν δεν κερδίσεις τον πόλεμο που ξεκίνησες, αυτό σημαίνει ότι τον έχασες. Κι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, όλοι έχουμε καταλάβει ποιος είναι ο «μονά – ζυγά» χαμένος.