Πιερρακάκης: Μύθος ότι η Ελλάδα είναι «μη μεταρρυθμίσιμη» χώρα

«Μύθο» χαρακτήρισε ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Κυριάκος Πιερρακάκης, την άποψη ότι η Ελλάδα είναι μία «μη μεταρρυθμίσιμη χώρα» και ότι το πολιτικό σύστημα «έχει δυσανεξία στις μεταρρυθμίσεις».

Μιλώντας στο πλαίσιο της διαδικτυακής συζήτησης στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου της διαΝΕΟσις «10 Μεταρρυθμίσεις Που Άλλαξαν την Ελλάδα», που κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες, ο κ. Πιερρακάκης ανέφερε πως «οι μεταρρυθμίσεις είναι οι ειρηνικές επαναστάσεις», επισημαίνοντας ότι «ο βασικός τρόπος για να πετύχεις μεγάλες αλλαγές, είναι οι μεταρρυθμίσεις σαν αυτές που συναντά κανείς στο συγκεκριμένο βιβλίο».

Ειδικότερα, επεσήμανε ότι «η γενική σύλληψη εδώ, είναι το πώς μπορεί κανείς να βλέπει μαθήματα Ιστορίας, συγκεκριμένα μαθήματα από το δικό του πεδίο, από την δική του ιστορία και να αντλεί τα σωστά διδάγματα». Αναφερόμενος στο βιβλίο, τόνισε ότι είναι μια μεγάλη συνεισφορά, διότι «καταρρίπτει κάποιους μύθους σε σχέση με το πώς αλληλεπιδρούμε και συζητάμε καθημερινά για τα θέματα που έχουν να κάνουν με τις μεταρρυθμίσεις».

«Βαθιά μεταρρυθμίσιμη» η Ελλάδα

Όπως σημείωσε ο υπουργός, «η Ελλάδα είναι μια βαθιά μεταρρυθμίσιμη χώρα όταν υπάρχουν μια σειρά από συνθήκες όπως η πολιτική βούληση, οι άνθρωποι στο πεδίο οι οποίοι μπορούν να υλοποιήσουν αυτές τις μεγάλες αλλαγές και βέβαια να είναι αυτές οι αλλαγές ένα κοινωνικό αίτημα». Αναφερόμενος στον ψηφιακό μετασχηματισμό της χώρας, είπε χαρακτηριστικά ότι «τόσο το gov.gr και γενικά η ψηφιακή μεταρρύθμιση του Δημοσίου, αποτελούσε κοινωνικό αίτημα. Εμείς αυτό που έπρεπε να κάνουμε, ήταν να χρησιμοποιήσουμε τα ψηφιακά μέσα για να απαντήσουμε σε αυτό το κοινωνικό αίτημα» και συμπλήρωσε ότι «είδαμε ποιες μεγάλες αλλαγές είχαν συντελεστεί στο παρελθόν και προσπαθούσαμε, από την μια να διδαχθούμε από τα παραδείγματα άλλων χωρών, και από την άλλη να τα προσαρμόσουμε στο εθνικό μας πλαίσιο». Όπως επεσήμανε ο κ. Πιερρακάκης «το πιο σημαντικό από όλα είναι το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι μεταρρυθμίσιμη χώρα, από το ‘δεν γίνεται’ μπορείς κάλλιστα να σβήσεις το ‘δεν’». Κλείνοντας, τόνισε ότι «πρέπει να έχεις ένα σχέδιο για να μπορείς σε κάθε περίπτωση να αντλείς τα μέγιστα στην συγκυρία».

Όπως τόνισε ο διευθυντής Περιεχομένου της διαΝΕΟσις – και επιμελητής του βιβλίου – Θοδωρής Γεωργακόπουλος, «προσπαθήσαμε να δούμε ιστορικά τα τελευταία 200 χρόνια, να αναλύσουμε, να καταλάβουμε τον μηχανισμό με τον οποίο περνούν μεταρρυθμίσεις στην χώρα. Διαλέξαμε δέκα σημαντικές μεταρρυθμίσεις και ζητήσαμε από δέκα ανθρώπους να μας γράψουν την πολιτική τους ιστορία και την σημασία τους για το πώς άλλαξαν τις ζωές των ανθρώπων, αλλά και για το πώς πέρασαν».

Τα αγροτικά ιατρεία

Ένας εκ των δέκα συγγραφέων του βιβλίου, ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου, καθηγητής στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, και γενικός γραμματέας του Ιδρύματος της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, αναφέρθηκε στην μεταρρύθμιση σχετικά με τα αγροτικά ιατρεία και ειδικότερα για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των αγροτών. «Είναι από τις μικρές ενέργειες με τεράστια αποτελέσματα στο κοινωνικό σώμα, καθώς ουσιαστικά μιλάμε για την είσοδο της σύγχρονης ιατρικής στον κόσμο της υπαίθρου, για την υπαγωγή του συνόλου του πληθυσμού της υπαίθρου σε καθεστώς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης χωρίς αποκλεισμούς και για την ίδρυση των αγροτικών ιατρείων που φέρνουν την σύγχρονη ιατρική σε αυτό το τεράστιο μέρος του κοινωνικού σώματος, το οποίο μέχρι τότε αναγκαζόταν να πορευτεί με παραδοσιακές πρακτικές». Πρόσθεσε δε, ότι «όταν από τα 400 πηγαίνουμε στα 1500, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η προσφορά της ιατρικής πλέον γενικεύεται. Είναι ένα βήμα σε μια πορεία. Για να είναι μια μεταρρύθμιση επιτυχημένη, πρέπει να εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και πρέπει να δημιουργεί μια δυναμική προς κάτι περισσότερο».

ΑΣΕΠ

Από την δική της πλευρά, η δεύτερη συγγραφέας Καλλιόπη Σπανού, καθηγήτρια στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Advisory Board της διαΝΕΟσις, υπογράμμισε την μεγάλη σημασία του ρόλου του ΑΣΕΠ. «Είναι ένας θεσμός ο οποίος αγκαλιάστηκε παρά πολύ» είπε, αν και στην αρχή του, «κανείς δεν πίστευε ότι θα λειτουργήσει, υπήρχε καχυποψία απέναντι σε έναν τέτοιο θεσμό. Σταδιακά, και η εμπιστοσύνη που έδειξε η κοινωνία του έδωσε την δύναμη να σταθεί, να οργανώσει αυτόν τον χώρο με τις όποιες ελλείψεις, να υπερασπίσει αυτόν τον ρόλο και κυρίως να πείσει ότι κάνει σοβαρά αυτό που του έχει ανατεθεί».

Από την πλευρά της, η Μαρία Ευθυμίου, καθηγήτρια στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, μίλησε για τις πολιτικές αλλαγές, λέγοντας ότι οι μεταρρυθμίσεις και οι αλλαγές «πέρασαν μακρά περίοδο επώασης, και πολλών περίπλοκων μικροπολιτικών ιστοριών γύρω από αυτά». Η κ. Ευθυμίου σχολίασε ότι «η ελληνική πολιτική παρέμβαση του μέσου Έλληνα είναι αρνητική, δηλαδή για να είμαστε αξιοπρεπείς πολίτες, λέμε όχι σε όλα. Και ενώ λέμε όχι και κατακρίνουμε τον πολιτικό και θεωρούμε ότι κάτι φοβερό έχει στο νου του όταν θέλει να κάνει κάποια πράγματα, ταυτοχρόνως δεν είμαστε τόσο κουτοί να μην ακούμε και την άλλη άποψη. Απλώς θέλουμε να επιμένουμε στο όχι και να επεξεργαζόμαστε μέσα μας κάποιες πλευρές των πραγμάτων. Η κοινωνία γίνεται πιο έτοιμη μέσα από περίπλοκες διαδικασίες που έχουν πολλά πισωγυρίσματα και τελικά παίρνουν πολύ χρόνο».