Εκλογικός θρίαμβος για δύο «φίλους» του Πούτιν – Τι συμβαίνει στην Ευρώπη;

«Παρά τις περίπλοκες συνθήκες που επικρατούν διεθνώς, η περαιτέρω ανάπτυξη της διμερούς εταιρικής σχέσης συνάδει πλήρως με τα συμφέροντα των λαών Ρωσίας και Ουγγαρίας», αναφέρει ο Βλαντιμίρ Πούτιν στο συγχαρητήριο μήνυμά του προς τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπάν, μετά τη νίκη του στις εκλογές της Κυριακής, που διασφαλίζει στον ίδιο και το κόμμα του, το Fidesz, μια τέταρτη συνεχόμενη θητεία.

«Αναμένω ότι η δουλειά σας ως εθνικός ηγέτης θα συνεχίσει να προωθεί την ενίσχυση των σχέσεων στρατηγικής συνεργασίας ανάμεσα στις χώρες μας. Αυτός είναι κάτι που, αναμφίβολα, ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των αδελφών λαών της Ρωσίας και της Σερβίας», σημειώνει ο Ρώσος πρόεδρος στο αντίστοιχο (και πιο θερμό, για ευνόητους λόγους) μήνυμα προς τον πρόεδρο της Σερβίας, Αλεξάντερ Βούτσιτς, ο οποία επανεξελέγη εμφατικά στις εκλογές της ίδιας ημέρας, ενώ και το κόμμα του κυριολεκτικά «σάρωσε».

Μικρές, αλλά με επιρροή

Μπορεί η Ουγγαρία να μην έχει το μέγεθος και την ισχύ που θα καθορίσει τις εξελίξεις στην ΕΕ και η Σερβία να μην είναι καν μέλος της, όμως είναι φανερό ότι το Κρεμλίνο διαθέτει δύο «φίλους» σε κυβερνήσεις της Ευρώπης.

Ή, για να το διατυπώσουμε πιο πολιτικά, δύο κυρίαρχους στο εσωτερικό των χωρών τους ηγέτες, οι οποίοι εξακολουθούν να τείνουν ευήκοον ους προς τη Μόσχα και να μην επιθυμούν τη ρήξη μαζί της. Κι αυτό, παρά την εισβολή στην Ουκρανία και τα όσα συμβαίνουν εκεί.

Το ενδιαφέρον είναι, μάλιστα, ότι Ουγγαρία και Σερβία δεν είναι, με τη σειρά τους, μόνες.

Ο Ορμπάν και οι «συμπαθούντες»

Στην περίπτωση της πρώτης, τις θέσεις του Ορμπάν συμμερίζεται μεγάλο μέρος των πολιτικών ελίτ της Τσεχίας και της Σλοβακίας, με τις οποίες η Ουγγαρία είναι εταίρος στην αποκαλούμενη «Ομάδα του Βίζεγκραντ». Κι αυτό, παρά την ξεκάθαρη και σκληρά αντιρωσική στάση της Πολωνίας, ασφαλώς δίνει άλλο βάρος στη στάση της Βουδαπέστης.

Πολύ περισσότερο καθώς προς την κατεύθυνση του Ορμπάν… γλυκοκοιτάζουν και μια σειρά πολιτικές δυνάμεις σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ, κυρίως ακροδεξιάς και εθνικιστικής προέλευσης και χροιάς (όπως η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, η οποία απειλεί τον Εμανουέλ Μακρόν ενόψει των προεδρικών εκλογών της Κυριακής). Έτσι, αν και τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ουδείς τολμά να βγει ανοιχτά και να στηρίξει τον Πούτιν και τη ρωσική εισβολή, όταν ο πόλεμος τελειώσει, τότε είναι φανερό ότι το συγκεκριμένο στρατόπεδο θα επιχειρήσει να ανασυγκροτηθεί.

Σερβικός «δάκτυλος» στα Βαλκάνια

Όσον αφορά στη Σερβία, φαίνεται πως, τηρουμένων των αναλογιών, κινείται συνολικά στη «γραμμή Πούτιν». Έχοντας ισορροπήσει μετά την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και τα αλλεπάλληλα πλήγματα που δέχθηκε, επιμένει σε μια «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική, που περιλαμβάνει δεσμούς τόσο με την ΕΕ όσο και με τη Μόσχα και το Πεκίνο.

Οι θέσεις του Βελιγραδίου επηρεάζουν άμεσα και τις εξελίξεις στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, μέλος της οποίας είναι και η Σερβική Δημοκρατία. Κάτι ανάλογο δε συμβαίνει και με το Μαυροβούνιο, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη μια πολιτική κρίση ανάμεσα στον φιλοδυτικό πρόεδρο και τον φιλορώσο πρωθυπουργό.

Τα παραπάνω σημαίνουν, πρακτικά, ότι παρά τη βαθιά και σαφή διαχωριστική γραμμή που χαράσσεται και παρά τον οικονομικό και ενεργειακό «πόλεμο» ανάμεσα ΕΕ και Ρωσία, Κρεμλίνο και Πούτιν θα συνεχίσουν να έχουν «οπαδούς» στην Ευρώπη. Και το ερώτημα είναι, προφανώς, γιατί.

Ο μύθος της προπαγάνδας

Κάποιοι θα σπεύσουν να ισχυριστούν ότι οι λαοί της Ουγγαρίας και της Σερβίας δεν ξέρουν τι κάνουν, καθώς έχουν πέσει θύματα του μηχανισμού προπαγάνδας που έχουν στήσει οι «εχθροί της δημοκρατίας» που βρίσκονται στο τιμόνι των δύο χωρών. Πρόκειται, αναμφίβολα, για μια εύκολη και βολική εξήγηση – μόνο που δείχνει να έχει ένα πρόβλημα: Γιατί οι Πολωνοί, η κυβέρνηση των οποίων θεωρούνταν μέχρι πρόσφατα από Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι ίδια ή και χειρότερη με εκείνη του Ορμπάν, να μην έχουν πέσει θύματα της δικής της προπαγάνδας;

Άλλοι, πάλι, θα προβάλλουν το επιχείρημα (το κάνει ήδη η αντιπολίτευση των δύο χωρών) πως τα εκλογικά αποτελέσματα ήρθαν ως συνέπεια εκτεταμένης νοθείας. Μα σε αυτή την περίπτωση, γιατί δεν τα καταγγέλλουν οι ΕΕ, οι ΗΠΑ και οι άλλοι διεθνείς οργανισμοί.

Εάν, λοιπόν, δεν θέλουμε τα μεγάλα προβλήματα να αντιμετωπίζονται με… «ταμπέλες», τότε τα διάφορα επιτελεία οφείλουν να αναζητήσουν πιο πειστικές και ρεαλιστικές ερμηνείες για τα φαινόμενα Ορμπάν και Βούτσιτς.