Σκάφανδρο

Σας έχει τύχει να κάθεστε σε ένα τραπέζι με αγαπημένα πρόσωπα ή με κατά τεκμήριον πολύ αξιόλογους ανθρώπους και να αισθάνεστε σαν να φοράτε σκάφανδρο; Σαν να μην έχετε τίποτα απολύτως να ακούσετε ή να πείτε;

«Τι νέα;» σου χαμογελάει ζεστά ο παλιός κολλητός. Έχετε αραιώσει τελευταία ένεκα οι οικογενειακές υποχρεώσεις, έχετε να ιδωθείτε από τα Χριστούγεννα, κανονικά θα τον έπιανες μονότερμα. Τώρα – πόσο παράδοξο – ψάχνεις κάτι αληθινά ενδιαφέρον να του αναφέρεις. Και δεν βρίσκεις. «Τα δικά σου!» του πετάς το μπαλάκι. Ζορίζεται μα δεν το ομολογεί, αρχίζει να σου μιλάει για τα παιδιά του – όλα καλά, τα δίδυμα τελειώνουν φέτος το γυμνάσιο, ο γιος παραμένει τρελός με το ποδόσφαιρο, τρελό ταλέντο, «μας έκαναν πρόταση από τα τσικό του Ολυμπιακού, έχει όμως και μαθήματα…». Η κόρη δήλωσε στους γονείς της ότι της αρέσουν τα κορίτσια. «Σιγά μην είναι λεσβία!» πετάγεται η μαμά της. «Στην εφηβεία θες με κάθε τρόπο να ξεχωρίζεις!» «Και να ‘ναι λεσβία τι πειράζει;» επιδεικνύεις την ελευθεροφροσύνη σου. «Κανένα πρόβλημα…» συμφωνεί, με συγκεκαλυμμένη αμηχανία, η μαμά. «Ευτυχισμένη και γερή τη θέλουμε…». «Έτσι ακριβώς!» επικροτεί η ομήγυρη, ποιος τολμάει να φαλτσάρει στο πνεύμα των ημερών, να τον περάσουν για πατριάρχη και για σεξιστή; Σερβίρονται τα ορεκτικά. Με το πηρούνι σου καρφώνεις τρία ντοματίνια, η πλεονεξία τιμωρείται, το ένα σκάει στο πουκάμισο σου, λεκιάζει το άσπρο ύφασμα, σε πιάνει μια εντελώς παράλογη αγωνία, εάν θα βγει στο πλυντήριο.

Σκατά αγωνία! Για να ήσουν στην Ουκρανία! Ή να μην είχες να πληρώσεις τη ΔΕΗ!

Μη με αδικείτε. Στις αρχές του πολέμου άλλο δεν με απασχολούσε – κάθε μισή ώρα έψαχνα στο Διαδίκτυο φρέσκιες ειδήσεις – έστειλα ανθρωπιστική βοήθεια εκ του υστερήματος – εάν είχα δε αποπαιδίσει, θα πήγαινα εθελοντής να πολεμήσω. Έτσι τουλάχιστον πιστεύω… Όσο για τη ΔΕΗ, καμία βεβαιότητα δεν έχω πως θα μου περισσεύουν τα λεφτά σε λίγους μήνες και για ρεύμα και για βενζίνη και για σουπερμάρκετ… Ο Πούτιν με τρομάζει. Η Λεπέν με βγάζει από τα ρούχα μου. «Εσύ θα πολεμούσες; Φτάνοντας στο Κίεβο, κατεβαίνοντας από το C130, θα παραπάταγες και θα έσπαγες το πόδι σου… Κι αντί να βοηθήσεις, θα έπιανες τζάμπα ένα κρεβάτι σε νοσοκομείο! Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, θα αποσιωπούσες φυσικά τις άχαρες λεπτομέρειες και θα παρίστανες τον ήρωα!» γελάει μες στα μούτρα μου ο κολλητός μου. «Εκ γενετής έρεπα προς τον τραγέλαφο» ομολογώ αυτοσαρκαζόμενος.

Έχουμε ανάμεσά μας έναν διπλωμάτη, παλιό συμμαθητή μας. Μας αναλύει τα στρατηγικά λάθη των Ρώσων. Μιλάει απλά και διαφωτιστικά. Πλήττω. Και ντρέπομαι που πλήττω.

Μικρός λαχταρούσες να γοητεύεις τα κορίτσια, να συναρπάζεις τα αγόρια. Μετά χαμήλωσες τις προσδοκίες σου, σου αρκούσε να γίνονται στις παρέες ενδιαφέρουσες κουβέντες, να φεύγεις από τα τραπέζια σοφότερος. Χαιρόσουν κι όταν φούντωναν καβγάδες, «ζούμε!» σκεφτόσουν «συγκρουόμαστε!». Τώρα, μετά το δεύτερο κρασί, αρχίζουν να ακούγονται όλα σαν βόμβος. Προσηλώνεσαι στο πιάτο σου, κόβεις σε ορθογώνια παραλληλόγραμμα την μπριζόλα, αλφαδιάζεις τα καροτάκια.

Έχεις μήπως κατάθλιψη; Εάν έχεις εσύ, έχουν κι οι υπόλοιποι, το φέρουν απλώς διακριτικά, δεν το κάνουν θέμα. Και μόνο που κανείς δεν φλερτάρει πια με κανέναν δείχνει το μέγεθος της ψυχικής κόπωσης. «Εάν οι άνθρωποι» γράφει ο Αλμπέρ Καμύ στα ημερολόγιά του «ένιωθαν την προσπάθεια που κάνω για να φαίνομαι φυσιολογικός, θα προσπαθούσαν τουλάχιστον να μου χαμογελάσουν…». «Να πάρουμε οπωσδήποτε εκμέκ – δεν υπάρχει νοστιμότερο στην Αθήνα!». «Πού θα κάνετε Πάσχα;». «Οι εξετάσεις του Κ. βγήκαν καθαρές, λειτούργησε η ανοσοθεραπεία, μάλλον τη σκαπούλαρε…». «Με κάρτα ή με μετρητά;» ρωτάει ο σερβιτόρος. Διαιρεί τον λογαριασμό, πηγαίνει από τον έναν στον άλλον με το μηχανάκι – «pos» δεν το λένε; Κατουριέσαι. Στην τουαλέτα του εστιατορίου, αντικρίζεις μια ζυγαριά. Ζυγαριά εκεί όπου πληρώνουν για να τρώνε; Παράλογο! Ειρωνικό! Απίστευτα αστείο! Σκάει επιτέλους το χειλάκι σου.