
Το φετινό Πάσχα είναι κάπως παράξενο.
Από τη μια καταλαβαίνω ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη να ζήσουμε ένα Πάσχα όπως παλιά, να μπορέσουμε να κινηθούμε ελεύθερα, τώρα που η πανδημία δείχνει να είναι σε καθοδική πορεία, να πάμε στη φύση, να χαρούμε την επαφή με τους δικούς μας ανθρώπους.
Από την άλλη, ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί ο φόβος και η αγωνία.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έβαλε τέλος στην ψευδαίσθηση ότι είχαμε ξεπεράσει την εποχή του κινδύνου παγκόσμιας ανάφλεξης. Η ακρίβεια και η επιστροφή του πληθωρισμού απειλεί να γκρεμίσει την ελπίδα ότι μπαίνουμε σε μια περίοδο οικονομικής ανάπτυξης.
Η κλιματική αλλαγή υπενθυμίζει πόσο επείγον είναι να αλλάξουμε παραγωγικό μοντέλο.
Μέσα σε όλα αισθανόμαστε χωρίς προσανατολισμό και αναζητούμε να βρούμε σημεία αναφοράς και εργαλεία για να κατανοήσουμε τον κόσμο και τη συγκυρία στην οποία ζούμε.
Και πολλές φορές την αίσθηση έλλειψης σημείων αναφοράς και προσανατολισμού επιτείνει και το γεγονός ότι η δημόσια συζήτηση δεν στέκεται στο ύψος των προκλήσεων.
Ώρες-ώρες είναι σαν να επιδιώκουμε να ασχολούμαστε με το δευτερεύον για να μη χρειαστεί να αναμετρηθούμε με τα πραγματικά προβλήματα.
Παρότι, όλα αυτά δεν μειώνουν τελικά ούτε την αγωνία, ούτε το φόβο.
Και ξέρουμε καλά ότι ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Αυτός που οδηγεί στις χειρότερες επιλογές. Αυτός που ενισχύει τους πολιτικούς και τις ιδεολογίες που επενδύουν στον φόβο.
Όμως, πιστεύω ότι μπορούμε να βρούμε τη δύναμη και αντί να προσπερνάμε τον φόβο, να τον κοιτάξουμε κατάματα και να τον νικήσουμε.
Για να το κάνουμε αυτό χρειάζεται να θυμηθούμε τι είναι αυτό που κάνει μια κοινωνία δυνατή.
Αυτό δεν είναι η επίφαση ευμάρειας. Δεν είναι απλώς η καταναλωτική δύναμη. Δεν είναι κάποια ευφάνταστα συνθήματα, ή οι υποσχέσεις των πολιτικών.
Η δύναμη μιας κοινωνίας είναι η ενότητά της. Είναι η αλληλεγγύη της. Είναι η κοινή απόφαση για κοινή προσπάθεια.
Είναι η σκέψη και η γνώση όταν γίνονται πράξη.
Είναι ο διάλογος ως προσπάθεια για συναίνεση.
Είναι τελικά ο αγώνας που δίνουμε μαζί, γιατί μαζί ζούμε και μόνο μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Για να μην αφήσουμε τον φόβο να πάρει το πάνω χέρι και για να νικήσουμε το σκοτάδι.


Latest News

Χάνεται η λογική
Μπερδεύουν στην κυβέρνηση το «κράτος-εργοδότη» με το «κοινωνικό κράτος»

Ο Τραμπ, ο γεωπολιτικός αναταγωνισμός ΗΠΑ - Κίνας και η παγίδα του Θουκυδίδη;
Το βιβλίο των Αθ. Πλατιά και Β. Τρίγκα από τον Ιωάννη Ε. Κωτούλα και η ανάλυση του επίκαιρου και διόλου ακίνδυνου ανταγωνισμού ΗΠΑ – Κίνας

Οι «κρυφές» αμυντικές βιομηχανίες και τα οικονομικά οδοφράγματα
Ουδείς είχε αντιληφθεί ότι η Ελλάδα διαθέτει τόσο πολλές βιομηχανίες παραγωγής αμυντικού υλικού κάθε είδους

Ζώντας με 743 ευρώ το μήνα
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την αύξηση του κατώτατου μισθού. Παραβλέποντας ότι αυτός αποτυπώνει ακόμη μια πολύ δύσκολη συνθήκη.

Βάζουν πλάτη οι επιχειρήσεις
Η αύξηση της τάξεως του 6% του κατώτατου μισθού, που ενέκρινε χθες το Υπουργικό Συμβούλιο, δεν είναι διόλου αμελητέα ως ποσοστό

Ο καθρέφτης του χρηματιστηρίου
Σημαντική αύξηση των συναλλαγών, επιχειρηματικές εξελίξεις, νέες συμφωνίες και μεγάλη κινητικότητα σε πολλούς κλάδους είναι ξεκάθαρο σημάδι μιας οικονομίας σε ανάπτυξη

Κλείνει υποθέσεις με το παρελθόν
Το επίσημο ελληνικό κράτος οφείλει να «ξεψαχνίσει» και να φέρει στα ταμεία και το παραμικρό από τα χρωστούμενα, πριν αποφασίσει να προχωρήσουμε ως χώρα

Από τα μπλοκάκια στις εταιρείες για να αποφύγουν την κλίμακα των μισθωτών
Η «μαύρη» εργασία σε μεγάλο βαθμό περιορίστηκε με τη χρήση της κάρτας εργασίας, αλλά και εξαιτίας της αυξημένης ζήτησης εργαζομένων στην περίοδο που διαδέχτηκε τα μνημόνια

Ανισότητες: Μύθοι και πραγματικότητες
Σε αντίθεση με τις λαϊκές πεποιθήσεις τα στατικά στοιχεία δείχνουν ότι η παγκόσμια ανισότητα φθίνει και βρίσκεται στο πιο χαμηλό επίπεδο των 220 τελευταίων ετών.

Επενδυτική τοξικότητα
Οι ευκαιρίες στην εποχή μας, που τα πάντα είναι ρευστά και απρόβλεπτα, είναι για αυτούς που διαθέτουν ισχυρά αντανακλαστικά και πολίτες ενημερωμένους