Ανάλυση: Η ευρύτερη σημασία της Γαλλίας

Το μέλλον όχι μόνο της Γαλλίας αλλά και γενικότερα της Δύσης παίζεται σήμερα Κυριακή στον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Και είναι ίσως η πρώτη φορά που γαλλικές εκλογές αποκτούν αυτή την ευρύτερη σημασία, με αποτέλεσμα να επικρατεί ένα γενικότερο κλίμα αγωνίας και ανησυχίας. Αν και σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και τη θετική εμφάνιση του Εμανουέλ Μακρόν στην πολυσυζητημένη τηλεοπτική αναμέτρηση της περασμένης Τετάρτης, αναμένεται ότι θα εκλεγεί και πάλι, έστω και με μικρότερο ποσοστό απ’ ό,τι την πρώτη φορά. Απρόβλεπτος όμως παράγοντας θα είναι η αποχή, που αναμένεται μεγάλη, ενώ το παιχνίδι δεν τελειώνει εδώ, καθώς ακολουθούν οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, όπου όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά.

Και τούτο διότι ο επικεφαλής της «Ανυπότακτης Γαλλίας», Ζαν-Λικ Μελανσόν, που εκπροσωπεί τη ριζοσπαστική Αριστερά και απέσπασε 22% στις προεδρικές εκλογές (ελάχιστα πίσω από τη Λεπέν) θέλει τώρα «να πάρει το αίμα του πίσω» και ήδη ζήτησε από τους Γάλλους να τον εκλέξουν πρωθυπουργό τον Ιούνιο, δίνοντας στο κόμμα του την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και δεν θέλει και πολλή σκέψη για να αντιληφθεί κανείς τι θα σημάνει αυτό, όταν οι κύριες πολιτικές δυνάμεις του παρελθόντος έχουν καταποντισθεί και είναι αδύνατον να προβλεφθεί ποιες νέες πλειοψηφίες μπορούν τώρα να προκύψουν, δημιουργώντας ένα τεράστιο πρόβλημα στη συγκατοίκηση προέδρου και πρωθυπουργού. Σε μια περίοδο μάλιστα που η Γαλλία ασκεί την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οι θέσεις Μακρόν και Μελανσόν είναι διαμετρικά αντίθετες σε όλα τα  ζητήματα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.

Και για μεν τα εσωτερικά προβλήματα αυτονόητο είναι ότι η προσπάθεια για την επίλυσή τους αφορά αποκλειστικά τη Γαλλία. Τα εξωτερικά όμως θέματα, ιδιαίτερα την κρίσιμη αυτήν περίοδο, είναι ένα ζήτημα που αφορά τις χώρες-μέλη τόσο της ΕΕ όσο και του ΝΑΤΟ. Ας μην ξεχνάμε ότι η ΕΕ, με τον πόλεμο στην πόρτα της, αντιμετωπίζει σήμερα την πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της, με τις διάφορες χώρες να έχουν διχασθεί τόσο ως προς το είδος της βοήθειας που πρέπει να αποσταλεί στην Ουκρανία όσο κυρίως στο ενεργειακό, το οποίο θα συζητηθεί και πάλι στη σύνοδο κορυφής στα τέλη Μαΐου. Ενώ το ΝΑΤΟ, υπό την «καθοδήγηση» της Ουάσιγκτον, σχεδιάζει ένα νέο αμυντικό δόγμα που θα συζητηθεί στη σύνοδο κορυφής του Ιουνίου και προβλέπει την περαιτέρω απομόνωση της Ρωσίας και την εξέταση της πρότασης για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Αν η Γαλλία, που μαζί με τη Γερμανία αποτελούν την «ατμομηχανή της Ευρώπης», δεν μπορέσει να παίξει τον ρόλο της, τότε νέες περιπέτειες, με δυσάρεστες ενδεχομένως επιπτώσεις, μας περιμένουν.