Περί κατώτατου μισθού

Επειδή άκουσα πολλά και διάβασα περισσότερα τις προηγούμενες μέρες για τον κατώτατο μισθό, όποιος νιώθει ότι δεν τα έχει ανάγκη ή του φαίνονται λίγα τα 50 ευρώ μεικτά τον μήνα ή τα 40 ευρώ καθαρά, μπορεί να μην τα εισπράττει. Μπορεί να τα επιστρέφει στην επιχείρησή του κάθε μήνα. Να λέει δεν τα θέλω. Οποιος επίσης εργοδότης νιώθει ότι είναι «ψίχουλα» μπορεί και αυτός να δίνει όσα θέλει παραπάνω στους εργαζομένους του. Εχουμε εργασιακή δημοκρατία.

Το θέμα δεν ήταν αν είναι πολλά ή λίγα τα κατ’ ελάχιστον λεφτά που αποφάσισε η κυβέρνηση ότι θα πρέπει να δίνουν κάθε μήνα από τα ταμεία τους οι επιχειρήσεις. Το θέμα είναι – και ήταν και το 2019 όταν ξεπάγωσε τον κατώτατο μισθό η κυβέρνηση Τσίπρα – αν οι επιχειρήσεις μπορούν να τα δώσουν ή όχι. Στην πρώτη περίπτωση, της απόφασης ΣΥΡΙΖΑ, φάνηκε εκ του αποτελέσματος ότι μπορούσαν, καθώς είδαμε την ανεργία να μειώνεται και τις προσλήψεις να αυξάνονται. Αρα όχι απλώς μπορούσαν, ενδεχομένως σήκωνε τότε να αυξηθεί και περισσότερο ο κατώτατος μισθός.

Στην παρούσα περίπτωση, το θέμα είναι πιο περίπλοκο. Οι προοπτικές της οικονομίας δείχνουν ακόμα καλύτερες, αλλά ο πληθωρισμός έρχεται να προσθέσει μια απρόβλεπτη μεταβλητή, η οποία επηρεάζεται από τις μισθολογικές αυξήσεις. Αρα εν πρώτοις φαίνεται ότι η προσέγγιση Μητσοτάκη, που θεωρητικά θα μπορούσε να εκστομίσει ό,τι νούμερο ήθελε, ήταν ρεαλιστική και προσεγμένη. Το αν θα του βγει είναι άλλη υπόθεση. Αν δηλαδή θα ενισχύσει το πληθωριστικό κύμα ή θα προκαλέσει στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας θα το δούμε σε μερικούς μήνες από τώρα.

Το δεύτερο θέμα δεν είναι αν είναι πολλά ή λίγα τα χρήματα της αύξησης, αλλά ποιους αφορά. Σε μια κανονική οικονομία ο κατώτατος μισθός αφορά τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας. Για την πρώτη τους τριετία. Ηλικίες 20 με 30 ετών, το πολύ. Νομίζω όλοι θυμόμαστε πώς ήταν τότε. Η αμοιβή δεν ήταν το σημαντικό. Το μείζον ήταν η απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, το στήσιμο της καριέρας. Οι προοπτικές ζωής. Στη μη κανονική ελληνική οικονομία, των πολλών απομειναριών της χρεοκοπίας, δυστυχώς με τον κατώτατο μισθό αμείβονται πολλοί εργαζόμενοι μεγαλύτερες ηλικίας. Μεγαλύτερης εργασιακής εμπειρίας. Για όλους αυτούς, που ενδεχομένως έχουν προσπαθήσει να εξελίξουν τη ζωή τους, να δημιουργήσουν οικογένεια, τα ποσά του κατώτατου και των αυξήσεών τους είναι πραγματικά λίγα. Οι ανάγκες τους είναι μεγαλύτερες.

Το πρόβλημα είναι ότι η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος που έχει ευρύτερες κοινωνικές διαστάσεις δεν επαφίεται μόνο στην κυβερνητική βούληση. Πρέπει να κινητοποιηθούν περισσότεροι. Κυρίως οι φορείς της αγοράς. Οι εργατικοί, δηλαδή τα συνδικάτα και οι εργοδοτικοί φορείς. Δική τους δουλειά είναι οι αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα. Ολοι αυτοί πρέπει να πιάσουν ξανά το νήμα εκεί που το άφησαν στο πρώτο Μνημόνιο, όταν σαρώθηκαν και καταργήθηκαν όλες οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας και μαζί πάγωσαν οι τριετίες και τα επιδόματα. Πρέπει να αρχίσουν να συζητούν από την αρχή δίνοντας προοπτική στους ανθρώπους της εργασίας και τις οικογένειές τους…