Το ελληνικό πανεπιστήμιο νοσεί

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό που συνέβη τις προηγούμενες ημέρες στον προαύλιο χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Ομάδες φοιτητών προπηλάκιζαν συνεχώς διμοιρίες των ΜΑΤ που είχαν κληθεί να προστατεύσουν τις εργασίες κατασκευής μιας βιβλιοθήκης, σε έναν μοναδικό ακόμη και για τα ελληνικά εκπαιδευτικά χρονικά χώρο: στο αυτοαποκαλούμενο «στέκι», το οποίο είχε καταληφθεί προ… 36 ετών, ήτοι το 1986 (!!) για άγνωστους λόγους, και ανακτήθηκε προ μηνών.

Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο γεγονός ότι μαζί με τους φοιτητές βρίσκονταν και ορισμένα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, τα οποία υποστήριζαν ότι πρέπει να απομακρυνθούν τα ΜΑΤ από το προαύλιο του Πανεπιστημίου. Επικαλούνταν ζητήματα δημοκρατίας, αλλά παρέλειπαν ευφυώς να επισημάνουν – ούτε νύξη δε – για ποιον λόγο βρίσκονταν οι αστυνομικές δυνάμεις εκεί: ότι η παρουσία τους κρίθηκε απαραίτητη προκειμένου να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι εργασίες κατασκευής του ανακαταληφθέντος πανεπιστημιακού χώρου.

Σκοπίμως το αποσιωπούσαν. Είναι εμφανές τι θα συνέβαινε αν αποσύρονταν οι αστυνομικές δυνάμεις. Αμέσως θα διακόπτονται οι εργασίες κατασκευής της βιβλιοθήκης, καθώς οι φοιτητές (ή όσοι τέλος πάντων εξ αυτών που διαμαρτύρονταν ήταν φοιτητές), μέλη της ακραίας Αριστεράς, θα εφορμούσαν να ματαιώσουν τη διαμόρφωση του κατεστραμμένου από την πολυετή κατάληψη χώρου σε έναν χώρο που θα χρησιμοποιεί ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα. Απαίτησαν δηλαδή την απόσυρση, αδιαφορώντας για τους λόγους της παρουσίας των αστυνομικών.

Και εδώ κατά τη γνώμη μου παρουσιάζεται ανάγλυφα το σοβαρό πρόβλημα που παρουσιάζει η ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα.

Ενας κακώς εννοούμενος συνδικαλισμός που ισοπεδώνει τα πάντα, καταργεί την αξιοκρατία, υπονομεύει την αξιοπιστία των πανεπιστημίων, βεβηλώνει αξίες και καταστρέφει την άμιλλα, αποτελεί τροχοπέδη για την πρόοδο και την ανάπτυξη του ελληνικού πανεπιστημίου. Το ότι αυτός ο συνδικαλισμός επιχειρεί να μετατρέψει και τα πανεπιστήμια σε υποχείρια των κομμάτων είναι άλλη μια τραγική συνέπεια της δράσης αυτών των οργανωμένων ομάδων.

Την αποτελεσματικότητα του «έργου» τους τη διαπιστώνουμε κάθε τόσο: τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι κάτω από τον μέσο όρο σε όλους τους τομείς, συγκρινόμενα σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Πολύ πίσω από πανεπιστήμια βαλκανικών χωρών ή χωρών με υποδεέστερο από το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα.

Και όλα αυτά γιατί τα κόμματα αλλά και οι εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις συντηρούν παραμάγαζα εντός των ΑΕΙ, παρεμποδίζοντας στο όνομα κάποιων δήθεν απαραβίαστων ελευθεριών και του περίφημου «ασύλου» την πρόοδο των πανεπιστημίων και τη μετεξέλιξή τους σε πυλώνες της παιδείας της χώρας.

Ακούμε συχνά τους πολιτικούς να υπογραμμίζουν ότι η Παιδεία είναι το υπ’ αριθμόν ένα εθνικό πρόβλημα. Αλλά δεν τους βλέπουμε να κάνουν τίποτε προς την κατεύθυνση της επίτευξης μιας μίνιμουμ συναίνεσης στο τι πανεπιστήμιο θέλουμε.

Υστερα, απορούμε με το brain drain και για το πώς είναι δυνατόν τα παιδιά μας να φεύγουν στο εξωτερικό για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Μα είναι λογικό. Τα παιδιά που έχουν ενσυναίσθηση και θέλουν να προχωρήσουν στη ζωή τους αντιλαμβάνονται νωρίς, ήδη από το πρώτο έτος, ότι στα ελληνικά πανεπιστήμια (στα περισσότερα τουλάχιστον, για να μην το γενικεύω και αδικώ κάποια) δεν έχουν καμία τύχη. Γιατί κουμάντο κάνουν οι φοιτητικές παρατάξεις και οι καθηγητές που συναγελάζονται μαζί τους προκειμένου να έχουν την ανοχή ή και τη στήριξή τους.

Είναι μια τραγική πραγματικότητα όλο αυτό. Και είναι το παράδειγμα των όσων συνέβησαν στο ΑΠΘ αυτές τις ημέρες μία ακόμη κραυγαλέα ένδειξη ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο νοσεί βαριά.