Περί ελευθερίας του Τύπου και φαιάς προπαγάνδας

Είναι μεγάλος ο πειρασμός να ασχοληθώ και εγώ με την αναγόρευση μιας έκθεσης της ΜΚΟ «Ρεπόρτερς χωρίς σύνορα» σε μέρος της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα, με αφορμή το πολυετές ζήτημα της ελευθεροτυπίας στην Ελλάδα.

Τον αντιπαρέρχομαι. Γιατί είναι από μόνη της η έκθεση αυτή, υποβολιμαία, φανερά κατευθυνόμενη και απολύτως υποκειμενική. Όποιος έκανε την κατάταξη που φέρει την Ελλάδα στην 108η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, προφανώς εξυπηρετεί κάποια συμφέροντα.

Ή πολλά συμφέροντα, αδιάφορο. Από την δυσφήμιση της Ελλάδας ως δημοκρατικής χώρας, ως την εξυπηρέτηση μικροκομματικών επιδιώξεων της αντιπολίτευσης.

Τέσσερις δεκαετίες και κάτι σε αυτή τη δουλειά, δεν θυμάμαι ποτέ να έχει διαφοροποιηθεί το σκηνικό. Ο Τύπος στην Ελλάδα, είναι κατά την αντιπολίτευση, παγίως διαπλεκόμενος με την εκάστοτε κυβέρνηση.

Κάθε αντιπολίτευση θεωρεί πως η υστέρηση της σε επικοινωνία και δημοσιότητα, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο, σε μια αόρατη συνωμοσία με την συμμετοχή των περισσοτέρων ΜΜΕ, να κατακρατήσουν εκείνη στη θέση της αντιπολίτευσης και να διατηρήσουν την εκάστοτε κυβέρνηση στην εξουσία. Φυσικά για λόγους οικονομικούς.

Σε απλά ελληνικά, όλο αυτό συμβαίνει, διότι οι κυβερνήσεις χρηματίζουν τον Τύπο, εξαγοράζοντας δυο πράγματα: Αφ’ ενός της στήριξή του και αφ΄ετέρου την “εξαφάνιση” της αντιπολίτευσης.

Μονότονο ίσως, αλλά αυτή είναι η καραμέλα που πιπιλάει συνεχώς η αντιπολίτευση. Μόνο που δεν εξηγεί πως γίνεται αφού ο Τύπος είναι εξωνημένος και στην υπηρεσία των κυβερνητικών επιδιώξεων, να συμβαίνει κάθε τόσο, εναλλαγή στην εξουσία.

Αρα, κάτι δεν πάει καλά, στη θεωρία συνωμοσίας. Είτε ο Τύπος δεν έχει πλέον την επιρροή που είχε (;), ώστε να ποδηγετεί, να ελέγχει και να κατευθύνει τις συνειδήσεις των πολιτών είτε οι καταφανώς ανόητοι ισχυρισμοί της αντιπολίτευσης, δεν ισχύουν. Και οι δυο μαζί εκδοχές πάντως, αποκλείεται να συνυπάρχουν.

Να το κάνω πιο συγκεκριμένο: Την περίοδό 2012-2014, ο ΣΥΡΙΖΑ, ισχυριζόταν, όπως και σήμερα, ότι το σύνολο σχεδόν του ελληνικού Τύπου, ελέγχεται από την μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, με στόχο αφ’ ενός την δική του καθήλωση και αφ΄ ετέρου τη διατήρηση στην εξουσία της κυβέρνησης των Βρυξελλών.

Η άθλια επιχειρηματολογία, διαψεύστηκε στην πράξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές το 2015, δύο φορές, μέσα σε εννέα μήνες, και διατηρήθηκε στην εξουσία για περισσότερο από τέσσερα χρόνια.

Τώρα, και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό, υποστηρίζει με την ίδια πάνω κάτω συλλογιστική, τα ίδια. Οι κυβερνητικές καταχωρήσεις στον Τύπο την εποχή της πανδημίας, για την αντιμετώπιση της κατάστασης και για τον εμβολιασμό, έγιναν η επάρατη “λίστα Πέτσα¨, την οποία η φαιά προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ κατέστησε συνώνυμη της συναλλαγής και της εξαγοράς του Τύπου από την κυβέρνηση.

Θα είχε ενδιαφέρον κάποια στιγμή, να μας έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κυβερνούσε τη χώρα την περίοδο της πανδημίας, πώς σκόπευε να προωθήσει στις σχετικές καμπάνιες για τον περιορισμό και την αντιμετώπισή της.

Δεν θα έκανε το ίδιο; Αν η απάντηση είναι “όχι”, η σκέψη μας, μοιραία οδηγείται σε θολά νερά.

Με επιβολή λογοκρισίας; Με κατάσχεση των μέσων ενημέρωσης; Με κρατικοποίηση τους; Με κάποιους είδους πειθαναγκασμούς; Ποιος ξέρει.

Αλλα αυτά δεν είναι λύσεις σε μια δημοκρατία. Είναι λύσεις που εξετάζει, και εφαρμόζει μια καθαρόαιμη χούντα.

Της υποσαχάριας Αφρικής ή της λατινικής Αμερικής. Ωσάν αυτές που εκθειάζει ως παράδεισους ελευθεροτυπίας η ΜΚΟ “Ρεπόρτερς χωρίς Σύνορα”…