Εκεχειρία ή πόλεμος

Σε ένα κομβικό σημείο φαίνεται να έχει φθάσει τη στιγμή αυτή η πορεία του πολέμου στην Ουκρανία. Ενα σημείο όπου θα κριθεί αν ο πόλεμος αυτός θα συνεχισθεί, με το ενδεχόμενο να εμπλακούν πλέον απευθείας οι αντιπαρατιθέμενες δυνάμεις της Δύσης με τη Ρωσία, με όποια εξόχως επικίνδυνα αποτελέσματα μπορεί να έχει η αρνητική αυτή εξέλιξη. Ή αν θα πρέπει επιτέλους να προετοιμασθεί το έδαφος για τη σύναψη μιας συμφωνίας εκεχειρίας που θα οδηγήσει στον τερματισμό των συγκρούσεων. Μια άποψη που ξεκάθαρα υποστήριξε στις συνομιλίες που είχε στην Ουάσιγκτον ο ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι, τις παραμονές της ανακοίνωσης της προοπτικής για ένταξη στο ΝΑΤΟ της Φινλανδίας και της Σουηδίας, που είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε νέα ένταση, καθώς ήδη η Μόσχα εξαπολύει νέες απειλές ότι έτσι «η σύγκρουση μπορεί να μετατραπεί σε πυρηνικό πόλεμο».

Ηδη ο πρώην πρόεδρος της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ κατήγγειλε ότι οι προμήθειες όπλων από τις χώρες του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία «αυξάνουν την πιθανότητα μιας απευθείας σύγκρουσης του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας». Και ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε έναν ολοκληρωμένο πυρηνικό πόλεμο. Ανάλογες υπήρξαν οι αντιδράσεις και της σημερινής ηγεσίας, η οποία όπως φάνηκε από το αμήχανο μήνυμα του Πούτιν της 9ης Μαΐου, έχει αντιληφθεί ότι έχει περιέλθει σε δύσκολη θέση και βρίσκει τώρα την ευκαιρία να αντεπιτεθεί. Και αν δεν επικρατήσουν ψυχραιμότερες σκέψεις μπορεί να οδηγηθούμε σε αυτό που όλοι απεύχονται. Δηλαδή στον κίνδυνο ενός νέου Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς μάλιστα η επιρροή προς μια πιο κατευναστική κατεύθυνση, που θα μπορούσε να ασκήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση, έχει αρχίσει να εξατμίζεται, με την αδυναμία στη λήψη των απαιτούμενων, από τις ισχύουσες Συνθήκες, ομόφωνων αποφάσεων.

Και αυτός είναι ο λόγος που ο προεδρεύων αυτό το εξάμηνο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, επανεκλεγείς πρόεδρος της Γαλλίας, πρότεινε την κατάργηση της ομοφωνίας σε ζητήματα εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής και τη διατήρησή της μόνο όσον αφορά τη διεύρυνση της ΕΕ με νέα μέλη. Ενώ για το κρίσιμο και επείγον τώρα ζήτημα της ένταξης νέων μελών, που επιβάλλεται από τότε που κηρύχθηκε ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας, πρότεινε τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ενωσης, όπου θα μπορούν να ενταχθούν οι νέες χώρες, αναμένοντας την πλήρη ένταξη.

Επανέρχεται έτσι ουσιαστικά η ιδέα της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων, που είχε παλαιότερα απορριφθεί. Αλλά και η νέα αυτή πρόταση απορρίφθηκε αμέσως από 13 χώρες (κυρίως από την Κεντροανατολική Ευρώπη) αποδεικνύοντας πόσο δύσκολο θα είναι το εγχείρημα του Εμανουέλ Μακρόν, τον οποίο στηρίζει μεν ο Ντράγκι, αλλά με μισόλογα ο γερμανός καγκελάριος, αποκαλύπτοντας ότι ο περιώνυμος γαλλογερμανικός άξονας υπολειτουργεί, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται την κρίσιμη αυτή περίοδο