Η Άνγκελα Μέρκελ κινδυνεύει να έχει την τύχη του Τόνι Μπλερ

Τι κοινό μπορεί να έχουν η Άνγκελα Μέρκελ και ο Τόνι Μπλερ; Εκτός, άλλωστε, από το γεγονός ότι προέρχονται από διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα, όταν η πρώτη έγινε καγκελάριος της Γερμανίας, το 2005, ο δεύτερος είχε ήδη αρχίσει να μετρά αντίστροφα όσον αφορά στην αποχώρησή του από την πρωθυπουργία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Η αλήθεια, μάλιστα, είναι ότι στα δύο χρόνια στα οποία συνυπήρξαν, Μέρκελ και Μπλερ βρέθηκαν αρκετές φορές αντιμέτωποι πολιτικά. Τόσο στο πλαίσιο των συνόδων κορυφής της ΕΕ όσο και σε σημαντικά διεθνή ζητήματα.

Δεν αποκλείεται, παρ’ όλα αυτά, η ιστορία να επιφυλάσσει στην Μέρκελ μια μοίρα ανάλογη με εκείνη του Μπλερ – όπως, τουλάχιστον, ισχυρίζεται το The Spectator σε σχετική, ενδιαφέρουσα ανάλυσή του. Μια μοίρα η οποία είναι περίπου συνώνυμη με τη… λησμονιά, την οποία βιώνει ήδη εδώ και χρόνια ο Βρετανός πολιτικός, έστω και αν είναι ο μοναδικός ηγέτης που κατάφερε, το 1997, να χαρίσει στους Εργατικούς τη νίκη σε γενικές εκλογές μετά το 1974, δηλαδή εδώ και μισό σχεδόν αιώνα.

«Κατά κάποιο τρόπο, η Μέρκελ έχει αρχίσει να μοιάζει με τον Μπλερ, ο οποίος υμνήθηκε κατά την παραμονή του στην εξουσία, όμως η παρακαταθήκη του κατέρρευσε ταχύτατα από τη στιγμή που αποχώρησε», σημειώνει χαρακτηριστικά το άρθρο του Άαρον Γκας Μπερνέτ, υπενθυμίζοντας πως «στις τάξεις των ελίτ του Εργατικού Κόμματος μοιάζει να υπάρχει αντιπαράθεση για το κατά πόσο μια δήλωση στήριξης εκ μέρους του θα βοηθούσε τον νυν ηγέτη, Κιρ Στάρμερ».

Η εισβολή στο Ιράκ και η Ρωσία

Ο ίδιος, μάλιστα, υποστηρίζει πως η μεγαλύτερη αποτυχία και των δύο έχει να κάνει με την εξωτερική πολιτική: Για τον μεν Μπλερ, εξελίχθηκε σταδιακά σε φιάσκο η επιλογή του να συμμετέχει στην εισβολή κατά του Ιράκ, το 2003, μαζί με τις ΗΠΑ του Τζορτζ Μπους και άλλους «πρόθυμους». Για την δε Μέρκελ, κάτι ανάλογο είναι πιθανό να συμβεί με τη στάση της έναντι της Ρωσίας και του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Η αιτία, όπως εξηγεί, είναι ότι οι εξελίξεις που ακολούθησαν την αποχώρησή της από την καγκελαρία και, πάνω από όλα, η εισβολή στην Ουκρανία, απέδειξαν πόσο «φάουλ» ήταν η πολιτική που ακολούθησε και είχε ως δόγμα το περίφημο «Wandel durch Handel» (αλλαγή μέσω εμπορίου). Ή, με άλλα λόγια, η προσέγγιση της Ρωσίας και η άμβλυνση της επιθετικότητας του προέδρου της μέσω της ανάπτυξης οικονομικών και ενεργειακών δεσμών μαζί της.

«Η κοινή γνώμη, η οποία κάποτε πειθόταν από τον πραγματισμό της Μέρκελ, η οποία τοποθετούσε τα επιχειρηματικά συμφέροντα στον πυρήνα της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας, τώρα αντιλαμβάνεται πόσο κοντόφθαλμη υπήρξε αυτή η στρατηγική», διαπιστώνει ο αρθρογράφος.

Δεν αποκλείεται, μάλιστα, όπως υπονοούν κάποιοι άλλοι, η σημαντική εκλογική νίκη που σημείωσαν οι Χριστιανοδημοκράτες στο μεγαλύτερο κρατίδιο της χώρας, τη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, να επιταχύνει και τον δικό τους απογαλακτισμό από την Μέρκελ. Και, παράλληλα, τη συσπείρωσή τους γύρω από τον νέο ηγέτη (και εκλεκτό του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε), Φρίντριχ Μερτζ.

Η άλλη πλευρά: Η Μέρκελ λείπει πολύ

Υπάρχει, βεβαίως, και η άλλη πλευρά. Σε αυτήν βρίσκονται όσοι θεωρούν ότι ενώ η Μέρκελ είχε κατοχυρώσει την πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας στην Ευρώπη – και στη γειτονιά της – η σημερινή κυβέρνηση και οι ηγεσίες όλων των κομμάτων παρατηρούν την αποδυνάμωση της χώρας, χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν.

Όλοι αυτοί, δηλαδή, που επαναλαμβάνουν πως η Γερμανία δεν μπορεί παρά να είναι πρώτη και κυρίαρχη. Γι’ αυτό, όπως προσθέτουν, η Μέρκελ – η οποία δεν έχει σπάσει σε καμία στιγμή την σιωπή της – λείπει πολύ σήμερα.

Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία είναι αυτή που θα πει την τελευταία λέξη. Σε συνεργασία, φυσικά, με εκείνους που θα την γράψουν.