ΗΠΑ: Αποδαιμονοποιούν το πετρέλαιο του Μαδούρο και των ιμάμηδων του Ιράν

Ενδιάμεσες εκλογές πλησιάζουν (το Νοέμβριο) για την ανανέωση και των 435 εδρών της Βουλής των Αντιπροσώπων και του ενός τρίτου των εδρών της Γερουσίας (35 εδρών για την ακρίβεια, επί συνόλου 100). Και όλα δείχνουν ότι η απώλεια της ισχνής σημερινής πλειοψηφίας των Δημοκρατικών στην Κάτω Βουλή είναι δεδομένη (στη Γερουσία οι έδρες είναι μοιρασμένες 50-50 και κανένα θαύμα δεν μοιάζει ικανό να απειλεί τη σαφή πλειοψηφία που θα απολαμβάνουν για την επόμενη διετία οι Ρεπουμπλικανοί).

Άλλο πράγμα είναι όμως η εκλογική ήττα και άλλο η συντριβή. Μια συντριβή που εν προκειμένω θα δώσει φτερά στον ρεπουμπλικανικό αναθεωρητισμό και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την επιστροφή στο Λευκό Οίκο, στις 20 Ιανουαρίου 2025, ενός ρεβανσιστή-όσο-ποτέ Ντόναλντ Τραμπ.

Η ψήφος του Αμερικανού οδηγού

«It’s the economy stupid», είχε πει κάποτε ο Μπιλ Κλίντον για να εξηγήσει τον τρόπο που κερδίζει κανείς μια εκλογική αναμέτρηση. Ή αποτρέπει, τουλάχιστον, τη συντριβή. Ε, ο Τζο Μπάιντεν γνωρίζει πολύ καλά ότι με τον πληθωρισμό να τρέχει με ρυθμό άνω του 8% από το Μάρτιο και – κυρίως – με τις τιμές της βενζίνης να καλπάζουν από ρεκόρ σε ρεκόρ, η εκλογική αναμέτρηση του Νοεμβρίου πρέπει να θεωρείται a priori ως μια πανωλεθρία.

Τον Ιούνιο στις ΗΠΑ η τιμή της αμόλυβδης 95 οκτανίων έχει εκτιναχθεί πάνω από τα 4,8 δολάρια το γαλόνι. Μιλάμε για 1,18 ευρώ το λίτρο. Τιμή-ανέκδοτο για τους Ευρωπαίους οδηγούς, αλλά όχι για τους Αμερικανούς! Όχι μόνο για όσους οδηγούν φορτηγάκια των 5.000 κυβικών στις Μεσοδυτικές Πολιτείες και στον αμερικανικό Νότο, που εκλογικά είναι ούτως ή άλλως χαμένη υπόθεση για τον Μπάιντεν και το Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά και για όσους μεσοαστούς έχουν ξεμείνει με τις ευρωπαϊκές τους BMW και τις Mercedes και τα Volvo Estate στις «ελιτίστικες» Ανατολικές και Δυτικές ακτές της χώρας – οι μεγαλοαστοί ηλεκτροκινούνται καιρό τώρα.

Η αποκλιμάκωση των τιμών του πετρελαίου στις διεθνείς αγορές (το Brent ξεπέρασε πάλι τα 120 δολάρια το βαρέλι) είναι προς το εκλογικό, δηλαδή πολιτικό, συμφέρον του Μπάιντεν. Και όπως συμβαίνει με τα σκάνδαλα που ξεχνιούνται όταν ξεσπάσει ένα άλλο, μεγαλύτερο σκάνδαλο, έτσι συμβαίνει και με τους δαίμονες: ξεχνιούνται όταν προκύψει ένας ακόμα πιο αποτρόπαιος και απειλητικός.

Πανηγυρίζει ο Μαδούρο

Μιλάμε εν προκειμένω για τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Μπροστά σ’ αυτόν κάτι τύποι σαν το Νικολάς Μαδούρο μοιάζουν με «γατάκια». Ακόμα και οι Ιρανοί ιμάμηδες μπροστά στον Πούτιν ορρωδούν. Έτσι για να συγκρατήσει την τιμή του γαλονιού αλλά και για να βοηθήσει την Ευρώπη που, προς το παρόν, κάνει όλη τη δουλειά σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της ρωσικής επιθετικότητας και πληρώνει μόνη αυτή το τίμημα των κυρώσεων κατά της Μόσχας, ο αμερικανός πρόεδρος επέτρεψε πάλι τις εισαγωγές πετρελαίου από τη Βενεζουέλα.

Στις 17 Μαΐου ο Λευκός Οίκος προανήγγειλε τη χαλάρωση του εμπάργκο στις εξαγωγές πετρελαίου που είχε επιβάλει κατά του καθεστώτος Μαδούρο, έπειτα από τις αμφισβητούμενης εγκυρότητος εκλογές του 2018 με τις οποίες ο πρόεδρος της Βενεζουέλας ανανέωσε τη θητεία του. Η ιταλική πετρελαïκή Eni και η ισπανική Repsol πήραν το πράσινο φως για να επανεκκινήσουν την παραγωγή φυσικού αερίου και πετρελαίου στη χώρα της Λατινικής Αμερικής και να αποκαταστήσουν τις εξαγωγές, υπό την προϋπόθεση όμως ότι τα καύσιμα θα έχουν προορισμό μόνο την ευρωπαϊκή αγορά και όχι τρίτες χώρες.

Οι υδρογονάνθρακες από τη Βενεζουέλα, βέβαια, ήδη κατευθύνονται προς «τρίτες χώρες». Κυρίως προς την Κίνα, τη μεγαλύτερη χώρα εισαγωγής ενέργειας στον κόσμο, η οποία απορροφά το 70% των εξαγωγών του βενεζουελάνικου πετρελαίου καθώς το Πεκίνο δεν έχει αποδεχθεί και δεν εφαρμόζει τις κυρώσεις της Ουάσιγκτον κατά του Καράκας.

Εν πάση περιπτώσει, ο Νικολάς Μαδούρο χαιρέτισε το περασμένο Σάββατο τα «ελαφρά πλην σημαντικά μέτρα χαλάρωσης» του εμπάργκο, που έλαβαν οι ΗΠΑ.

Η ώρα του Ιράν

Τώρα φαίνεται πως ο Μπάιντεν σκέπτεται να κάνει τα στραβά μάτια για τη χαλάρωση του εμπάργκο σε ό,τι αφορά και το ιρακινό πετρέλαιο. Παρά το ότι οι διαπραγματεύσεις με την Τεχεράνη για την εφαρμογή της συμφωνίας του 2015 για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν βρίσκονται ακόμα σε νεκρό σημείο. Την πληροφορία αυτή δίνει η Vitol Group, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες εμπορικής διαπραγμάτευσης ορυκτών καυσίμων στον κόσμο.

«Το Ιράν θα μπορούσε να αυξήσει την πετρελαϊκή προσφορά κατά 500.000 έως 1 εκατ. βαρέλια αργού πετρελαίου ημερησίως στις διεθνείς αγορές αν οι δύο πλευρές κατέληγαν σε συμφωνία για τα πυρηνικά και αίρονταν οι κυρώσεις της Ουάσιγκτον κατά της Τεχεράνης. Πρόκειται για ποσότητα αρκετή για να επηρεάσουν τις τιμές, σύμφωνα με τους ειδικευμένους σε θέματα ενέργειας αναλυτές», σημειώνει σε χθεσινό δημοσίευμά της η γαλλική «Le Figaro».

Λογική και δικαιολογίες

Θα παρατηρούσε εδώ κανείς ότι είναι αμφίβολο αυτό που προβλέπουν οι αναλυτές, ότι δηλαδή η επιπλέον προσφορά στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου θα ρίξει τις τιμές. Κι αυτό επειδή, κυρίως σε περιόδους μεγάλων αναταραχών και αβεβαιοτήτων όπως αυτή που διάγουμε, οι αγορές (και δη οι προθεσμιακές) δεν αντιδρούν πάντα με βάση το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης.

Πολύ πρόσφατο παράδειγμα η αντίδραση των διεθνών αγορών πετρελαίου στην ανακοίνωση της Σαουδικής Αραβίας ότι από 1ης Ιουνίου θα προχωρήσει μονομερώς σε μεγαλύτερη αύξηση της παραγωγής της από τις προαναγγελθείσες, βάσει της συμφωνίας του OPEC, ποσότητες.

Την μεγαλύτερη αύξηση της πετρελαϊκής προσφοράς, που ανέλπιστα ανακοίνωσε το Ριάντ, οι επενδυτές εξέλαβαν ως ένδειξη ότι οι Σαουδάραβες πιστεύουν ότι θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο η ζήτηση! Έτσι στην είδηση μιας μη αναμενόμενης αύξησης της προσφοράς αντί οι τιμές να δεχθούν πιέσεις προς τα κάτω, αυτές εκτινάχθηκαν πάνω από τα 120 δολάρια το βαρέλι. Με άλλα λόγια, αντί της λογικής οι αγορές προέταξαν μια δικαιολογία για να «κάνουν παιχνίδι».