Δεν ήταν μικρό το πολιτικό πλήγμα που υπέστη ο Εμανουέλ Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία.
Κατάφερε να εκλεγεί για δεύτερη φορά πρόεδρος, όμως το κόμμα του παίρνει λίγο παραπάνω από 25% στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών.
Μικρή σημασία έχει ότι στον δεύτερο γύρο, χάρη και στις ιδιοτυπίες του γαλλικού εκλογικού συστήματος, είναι πιθανό να πετύχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Όπως μικρή σημασία έχει και το γεγονός ότι στη Γαλλία ο κρίσιμος πολιτικός πόλος είναι πάντα ο πρόεδρος.
Γιατί το βασικό είναι ότι έχουμε έναν πολιτικό ηγέτη που εξακολουθεί να μην έχει τη συναίνεση της πλειοψηφίας της γαλλικής κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας διαιρεμένης κοινωνικά, ιδεολογικά, πολιτικά και εκλογικά.
Και αυτό δεν αποτελεί μια γαλλική «ιδιοτυπία».
Δείχνει την ολοένα και μεγαλύτερη δυσπιστία των κοινωνιών απέναντι σε ένα ορισμένο είδος πολιτικής.
Γιατί ο Μακρόν είναι ο κατεξοχήν πολιτικός που θέλησε να εκπροσωπήσει μια σύγχρονη εκδοχή «Κέντρου».
Ουσιαστικά τον «μέσο όρο» των πολιτικών που θεωρούνται αυτονόητες στην Ευρώπη: κάποιοι τις θεωρούν «μεταρρυθμίσεις», άλλοι τους ασκούν κριτική ως «νεοφιλελευθερισμό», όμως το σίγουρο είναι ότι οι κοινωνίες τις αντιμετωπίζουν με δυσπιστία.
Και όταν βρουν ευκαιρία, το δείχνουν.
Προφανώς και αυτές οι πολιτικές έχουν κοινωνικά στηρίγματα: κυρίως μεσαία και ανώτερα στρώματα.
Όμως, εάν μιλάμε για τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία ή όσους βρίσκονται στην εργασιακή επισφάλεια, η δυσπιστία είναι μεγάλη.
Ένα μέρος της εκφράζεται σε πιο αριστερή κατεύθυνση, ένα άλλο σε πιο συντηρητική ή ακόμη και ακροδεξιά.
Στη Γαλλία αυτό οδήγησε σε μια «τριχοτόμηση» του εκλογικού σώματος ανάμεσα σε τρεις διαφορετικούς πόλους.
Σε άλλες χώρες εκφράζεται διαφορετικά, ανάλογα με τις πολιτικές παραδόσεις και τις δυναμικές των κοινωνικών διεκδικήσεων και συγκρούσεων.
Όμως, το ζήτημα παραμένει: είτε θα μπορέσει να υπάρξει ξανά ένα πραγματικό «κοινωνικό συμβόλαιο» που να μπορεί να συνδυάζει τις μεταρρυθμίσεις, με την πλήρη απασχόληση και ένα αίσθημα πραγματικής κοινωνικής ασφάλειας, είτε θα συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε κοινωνικές εκρήξεις και παραλλαγές πολιτικής κρίσης.
Και αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα των γαλλικών εκλογών.
Latest News
Η οικονομική κατάθλιψη των Ελλήνων
Η Eurostat μέσα στις στατιστικές της έρευνες που κάνει δημοσιεύει και μία για την αυτοκατάταξη κάθε χώρας ως προς το ποσοστό του πληθυσμού που θεωρεί τον εαυτό του φτωχό
Το νούφαρα του Μονέ, τα crypto και η μπανάνα…
Στο οίκο Sotheby's γράφτηκε ένα περίεργο κεφάλαιο στην ιστορία της τέχνης
Ευρωπαϊκές οικονομίες σε τροχιά αβεβαιότητας
Οι προειδοποιήσεις της ΕΚΤ αποκαλύπτουν τους λόγους της ανησυχίας για την κατάσταση των οικονομιών στις ευρωπαϊκές χώρες
Χωρίς τιμαριθμοποίηση
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση συνεχίζει να επιλέγει τον «αραμπά» του κοινωνικού αυτοματισμού
Ο θρίαμβος των αισιόδοξων
Στις μέρες μας, το 2024 εδώ στην Ελλάδα, έχουν πάρει κεφάλι και πάλι οι απαισιόδοξοι και φοβούνται και τη σκιά τους
Ο θρίαμβος των αισιόδοξων
Οι ίδιοι απαισιόδοξοι ανησυχούσαν πριν από τις εκλογές του 2019 για το δημόσιο χρέος και τις τράπεζες
Οι επιχειρήσεις στην εποχή των αναταράξεων
Οι περίοδοι της σταθερότητας και μιας υποτιθέμενης κανονικότητας θα γίνονται όλο και πιο σύντομες για τις επιχειρήσεις και τις οικονομίες
Το ελαιόλαδο ρίχνει τον πληθωρισμό
Σε όλες τις απότομες αλλαγές σε μια αγορά, έτσι και στο ελαιόλαδο υπάρχουν νικητές και ηττημένοι
Στην ασφάλεια των πλεονασμάτων
Το χθεσινό μήνυμα Χατζηδάκη αποτελεί μια ελάχιστη ανταπόδοση στους χτυπημένους από τη χρεοκοπία Έλληνες φορολογουμένους
Ευκαιρία εκσυγχρονισμού
Τα Κράτη-Μέλη της ΕΕ έχουν υποχρέωση μεταφοράς, έως 15 Νοεμβρίου 2024, στο εθνικό δίκαιο της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2022/2041 για επαρκείς κατώτατους μισθούς