Εγώ, η τσούχτρα…

Το τσίμπημα της τσούχτρας είναι ο εφιάλτης κάθε κολυμβητή. Μάλιστα, τώρα, με την επέλαση των μωβ μεδουσών στις ελληνικές θάλασσες , πολλοί είναι εκείνοι που φοβούνται να βρέξουν ακόμη και το πόδι τους, μιας και το τσίμπημά τους είναι επώδυνο εξαιτίας της νευροτοξίνης που έχουν…

Το να αναφερθούμε για άλλη μια φορά στην παρουσία των μωβ μεδουσών στις ελληνικές θάλασσες δεν νομίζω πως έχει κάποιο νόημα. Έχουν ειπωθεί τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα. Γι’ αυτό, σήμερα θα ήθελα να βάλουμε για λίγο στην άκρη τα οδυνηρά τσιμπήματα των μεδουσών, και να δούμε το θέμα από μια άλλη οπτική.

Και θέτω ευθέως το ερώτημα: τί φταίει και …γέμισαν οι θάλασσες μέδουσες; Τι φταίει που κάθε φορά που βουτάμε ρισκάρουμε να νοιώσουμε ένα έντονο κάψιμο στο δέρμα μας;

Αν θέλετε τη γνώμη μου, φταίει ο τρόπος που φερόμαστε στη θάλασσα. Πιστεύω, προσωπικά πάντα μιλώντας, πως για τον περισσότερο κόσμο είναι ΟΚ, να είναι οι θάλασσες «καθαρές» –και χωρίς απειλές- για 15-20 μέρες , προκειμένου να κάνει τις διακοπές του χωρίς ευτράπελα, και του χρόνου έχει ο Θεός…

Ο Θεός δεν έχει…

Ο Θεός όμως δεν έχει πάντα, και ούτε φταίει που εμείς βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας…

Θέλετε ένα παράδειγμα; Τις τελευταίες μέρες διαβάζουμε για τον Μάριο τη θαλάσσια χελώνα στη Νάξο που εξολοθρεύει (κοινώς καταβροχθίζει) τις μέδουσες που απειλούν τους λουόμενους.

Δεν είναι όμως υποκριτικό από τη μια να εκθειάζουμε τον Μάριο, και από την άλλη, να περνάμε στο ντούκου τη θανάτωση θαλάσσιων χελωνών, όπως ο Μάριος, σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση, χωρίς να ανοίγει ρουθούνι; Κι αυτό να προκαλείται είτε από ψαράδες με τη «δικαιολογία» πως οι χελώνες τους χαλάνε τα δίχτυα, είτε από τρελαμένους χειριστές ταχυπλόων και τζετ σκι… Το ίδιο δεν ισχύει και για τις φωλιές των θαλάσσιων χελωνών, που πολλές φορές δεν προστατεύονται όσο θα έπρεπε ( για να το πω όσο πιο κομψά μπορώ) προς …όφελος του τουρισμού;

-«Η ενίσχυση της εμφάνισης σμηνών μεδουσών που τα τελευταία χρόνια αναφέρεται σε παγκόσμιο επίπεδο, ενδεχομένως αποτελεί την απάντηση στις συσσωρευτικές επιπτώσεις ορισμένων από τις ανθρωπογενείς πιέσεις, όπως είναι για παράδειγμα η κλιματική αλλαγή και η υπεραλίευση», μού λέει ο διευθυντής ερευνών στο Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας στο Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ) Επαμεινώνδας Χρήστου.

Σύμφωνα με τον διευθυντή της περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace Νίκο Χαραλαμπίδη , ο βασικός λόγος που έχει οδηγήσει –και- σε αύξηση του πληθυσμού των μεδουσών είναι ότι αντιμετωπίζουμε τη θάλασσα σαν μια τεράστια χωματερή και όχι σαν ένα μαγικό και μαγευτικό περίπλοκο οικοσύστημα.

Όπως λέει, μερικά παραδείγματα ανθρωπογενούς αποσταθεροποίησης του θαλάσσιου οικοσυστήματος είναι η απόρριψη στη θάλασσα μεγάλων ποσοτήτων οργανικού φορτίου (λιπάσματα, λύματα) που προκαλούν ανοξικές συνθήκες, αλλά και η μείωση, εξαιτίας της υπεραλίευσης, των φυσικών θηρευτών των μεδουσών, με συνέπεια οι μέδουσες να δέχονται ελάχιστη πίεση και να αυξάνονται ανεξέλεγκτα ( και με τη βοήθεια της αύξησης της θερμοκρασίας της θάλασσας ως αποτέλεσμα της κλιματικής κρίσης του βιώνουμε).

Μετά το 1982

Για την ιστορία, όπως μού αναφέρει ο Επαμεινώνδας Χρήστου, το επιστημονικό όνομα της μωβ μέδουσας είναι «Pelagia noctiluca», και μετά το 1982 παρατηρήθηκε ότι εμφανίζονται μεγάλοι πληθυσμοί στην Ελλάδα με μια περιοδικότητα 10-13 χρόνων, κάτι που ισχύει για ολόκληρη τη Μεσόγειο.

Κατά τον διευθυντή ερευνών, στο Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας στο Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ), γενικότερα στη Μεσόγειο, η διάρκεια «έξαρσης» των κύκλων έχει προσδιοριστεί σε 2-3 χρόνια, αλλά η τελική διαμόρφωση της χρονικής περιόδου καθορίζεται από τις περιβαλλοντικές και γεωμορφολογικές συνθήκες της περιοχής.

Όπως διαβάζω στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος», στα οικοσυστήματα που υπεραλιευονται, αφαιρείται μεγάλος αριθμός ψαριών, με συνέπεια να ευνοείται η ραγδαία ανάπτυξη των μεδουσών, προκαλώντας πολλαπλές επιπτώσεις στα οικοσυστήματα, στην παραγωγικότητα της αλιείας, αλλά και στον τουρισμό.

Επιπλέον, όπως αναφέρεται, η κατάρρευση των αποθεμάτων των μικρών ψαριών ( που ζουν στα επιφανειακά νερά), όπως η σαρδέλα και ο γαύρος, μειώνει την πίεση που δέχονται οι μέδουσες από τους φυσικούς θηρευτές τους, ενώ παράλληλα αυξάνει τη διαθεσιμότητα τροφής για τις μέδουσες.

Δεν μπορούμε να σφυρίζουμε αδιάφορα…

Τι καταλαβαίνω από όλα αυτά; Πως δεν μπορούμε πλέον να σφυρίζουμε αδιάφορα για όλα τα κακά που προκαλούνται στη θάλασσα. Πως δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη θάλασσα σαν μια απέραντη χωματερή…

Όσοι δεν το κατανοούν, μπορούν να συνεχίζουν κολυμπούν ελεύθερα χωρίς όμως να γκρινιάζουν για το κάψιμο και τον πόνο που τους προκαλεί το τσίμπημα της τσούχτρας… Ας μην ξεχνάνε πως υπάρχουν και οι πισίνες.

Δήλωση τσούχτρας: όσο εσείς οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρεστε για τη θάλασσα και την αντιμετωπίζετε σαν σκουπιδότοπο τόσο εμείς ( οι τσούχτρες δηλαδή) θα αυξανόμαστε ανεξέλεγκτα. Τόσο απλά…