Με την εκτόνωση της έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ως κεντρικό ζητούμενο, ας βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Η «Ουάσιγκτον» (επίσκεψη Πρωθυπουργού) αποτέλεσε την αφετηρία για την τρέχουσα επιδείνωση. Αλλά οι «Βρυξέλλες» με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της ερχόμενης Πέμπτης/Παρασκευής μπορούν υπό προϋποθέσεις να συμβάλουν καθοριστικά στην εκτόνωση της κρίσης και «επιστροφής σε ήρεμα νερά» (σε συνδυασμό και με άλλες παράλληλες κινήσεις που γίνονται). Εξαρτάται από τα μηνύματα που θα στείλουν. Γιατί τελικά στο επίμαχο ερώτημα τι οδήγησε στην τελευταία δραματική επιδείνωση των σχέσεων η απάντηση υπακούει στον κανόνα του Occram (Occram razor). Η απλούστερη εξήγηση είναι και η ακριβέστερη. Και τώρα έχουμε καθαρά τα βασικά στοιχεία της εξήγησης αυτής. Σύγχυση μηνυμάτων.
Πρώτον, ο Ερντογάν θεώρησε ότι… εξαπατήθηκε (sic) από τον έλληνα Πρωθυπουργό. Και ως «εξαπατηθείς» βγάζει απύθμενο μένος που διαχέεται ως επιθετικότητα, τοξικός λόγος, καλλιέργεια κάθε είδους άλλης φαντασίωσης με τη συμπαράσταση και των πειθήνιων μέσων επικοινωνίας. Ολο αυτό είναι βέβαια μια δική του ψυχολογική κατασκευή αλλά, ως φαίνεται, ο Ερντογάν απέδωσε κομβική σημασία στη συνάντηση της Κωνσταντινούπολης στις 13 Μαρτίου. Τη θεώρησε ως την καμπή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ως ένα προσωπικό του mega deal που θα αποτελούσε game-changer. Oι δύο πρωθυπουργοί ανελάμβαναν προσωπικά να χειριστούν και να λύσουν τα θέματα με διαπροσωπική επικοινωνία χωρίς τη μεσολάβηση τρίτων. Ή αυτό φαίνεται ότι ήταν το νόημα που ο ίδιος έδωσε στη συνάντηση. Ο έλληνας Πρωθυπουργός μάλλον δεν έδωσε το ίδιο ακριβώς νόημα. Και μετά ήρθε η Ουάσιγκτον. Μέχρι τότε ο Ερντογάν δεν είχε κάνει καμία δήλωση. «Περιμένω να δω τι θα πει ο Μητσοτάκης στην Ουάσιγκτον» είχε πει. Και αφού είδε και άκουσε τον Πρωθυπουργό, ιδιαίτερα στο Κογκρέσο (και μάλιστα την αναφορά για τις προμήθειες στην Αν. Μεσόγειο), κατελήφθη από ιερό μένος και έθεσε τέρμα στη διαδικασία που ξεκίνησε στην Κωνσταντινούπολη. Θεώρησε ότι η ελληνική πλευρά αθέτησε τα συμφωνηθέντα.
Δεύτερον, ερμήνευσε επιπρόσθετα τα λεχθέντα στην Ουάσιγκτον σε συνδυασμό με την εκτεταμένη παρουσία των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα και τον λόγο ότι η χώρα είναι «το προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης» στην περιοχή ως στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα λειτουργεί ως φορέας, «ως κομπάρσος», ως είπε, των δυνάμεων που θέλουν τον διαμελισμό της Τουρκίας. Το παλαιό γνωστό σύνδρομο. Ολα αυτά βέβαια είναι φαντασιώσεις. Η επίσκεψη στην Ουάσιγκτον δεν είχε ως στόχο την Τουρκία. Αλλά για κάθε ενέργεια και το timing της θα πρέπει να έχει καταβληθεί στο μέτρο του δυνατού προσπάθεια να προβλεφθούν και «οι μη επιδιωκόμενες συνέπειες» (unintended consequences) που τυχόν μπορεί να παραγάγει. Και εάν ως συνέπεια της επίσκεψης στην Ουάσιγκτον οδηγηθήκαμε στην πλήρη κατάρρευση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, τότε κάτι πήγε λάθος. Ολα αυτά επιβάλλουν μια δεύτερη ανάγνωση της επίσκεψης. Οι unintended consequences της ανθρώπινης δράσης μερικές φορές είναι καταλυτικές (K. Popper).
Ωστόσο στο μέτρο που η οργή και το μένος καταλαγιάζουν και με τις πιέσεις που ασκούνται, εύλογο είναι να περιμένει κάποιος ότι θα πέσουν οι τόνοι και θα επανέλθει κάποια κανονικότητα επικοινωνίας στις σχέσεις χωρίς αλλαγή θέσεων φυσικά (ένα πρώτο βήμα έγινε με τις σύντομες επικοινωνίες των υπουργών Αμυνας και Εξωτερικών). Οθεν και η κομβική σημασία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της εβδομάδας αυτής και πώς θα θελήσει να το αξιοποιήσει η Αθήνα στα μηνύματα που θα στείλει (και ακολουθεί η διάσκεψη ΝΑΤΟ και η ομιλία στο Ευρωκοινοβούλιο).
Ο καθηγητής Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι πρώην πρεσβευτής – σύμβουλος του ΥΠΕΞ και μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του ΕΛΙΑΜΕΠ. Tελευταίο του βιβλίο: «Επιτεύγματα και στρατηγικά λάθη της εξωτερικής πολιτικής της Μεταπολίτευσης» (Θεμέλιο).
Latest News
Η Αμερική αντιμέτωπη με την επιστροφή του Τραμπ
Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να επιστρέψει στον Λευκό Οίκο
Ακριβά σπίτια, δύσκολες δανειοδοτήσεις
Το σκηνικό αυτό, των ακριβών σπιτιών και των δύσκολων δανειοδοτήσεων, που διαμορφώνεται δεν αφορά τίποτα αμέριμνους επενδυτές, αλλά ανθρώπους που ψάχνουν σπίτι για να στεγάσουν την οικογένειά τους
Ο πόλεμος των φιλελεύθερων
Σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές διαστάσεις προσλαμβάνει πλέον η αντιπαράθεση μεταξύ φιλελευθέρων σοσιαλιστών και ελευθεριαζόντων ακτιβιστών, που σήμερα παίζουν το παιχνίδι Πούτιν και λοιπών αυταρχικών ηγετών.
Το σασπένς των επιδοτήσεων
Στην ελληνική περιφέρεια αυτές τις μέρες κυριαρχεί ένα θέμα στις συζητήσεις, ο χρόνος καταβολής των αγροτικών επιδοτήσεων
Αυξήσεις αυτοί, μειώσεις εμείς…
Γάλλοι, Ιταλοί, ακόμα και οι Γερμανοί και σχεδόν όλη η Βόρεια Ευρώπη ετοιμάζονται να ανακοινώσουν αυξήσεις φόρων για να μειώσουν τα ελλείμματά τους
Μισθωτοί... επιχειρηματίες
Χιλιάδες υψηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είναι μέσω εταιρειών τους, κάθε μορφής, «προμηθευτές» των εταιρειών όπου εργάζονται
Πλούτος, φτώχεια και επιχειρηματικό πνεύμα
Στη Δύση έχουμε αλλαγή οικονομικού παραδείγματος και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε
Ουραγοί στις κατασκευές (;)
Υπάρχουν κίνδυνοι να μην τρέξουν πιο γρήγορα οι κατασκευές;
Μειώστε τον φόρο
Ολο το φορολογικό βάρος των μισθωτών που ίσχυε το 2019 συνεχίζει να αυξάνεται μαζί με την αύξηση των εισοδημάτων τους, καθώς η κλίμακα φορολόγησής τους παρέμεινε στα επίπεδα των χειρότερων στιγμών των Μνημονίων
Η εποχή της αβεβαιότητας είναι εδώ
Ποιες οι ποικίλες πτυχές και διαστάσεις του άτυπου και σιωπηρού πολέμου μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας για μια θέση ισχύος, σε ένα νέο διεθνές περιβάλλον