Ο αμερικανικός κίνδυνος: Πόσο πιθανός είναι ένας αμερικανικός εμφύλιος και πού θα οδηγούσε;

Αν είχε μουστάκια ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν θα γελάγανε και αυτά. Το πουλέν του, ο ολέθριος για την Αμερική πρώην πρόεδρος της, ο Ντόναλντ Τραμπ τα κατάφερε μια χαρά. Η υπερδύναμη βρίσκεται κοντά σ’ έναν νέο εμφύλιο πόλεμο και αν όχι, μια πιθανή διάσπασή της σε ξεχωριστές πολιτείες κάθε άλλο παρά σενάριο επιστημονικής φαντασία είναι. Ένας Καναδός διανοούμενος θεωρεί το γεγονός δεδομένο.

Και το περιγράφει:

«Το κλείσιμο της ραγισμένης γέφυρας σε μια μικρή πόλη πυροδοτεί συγκρούσεις, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δολοφονείται από έναν νεαρό ριζοσπαστικοποιημένο, ένας τυφώνας καταστρέφει τη Νέα Υόρκη…» Αυτές είναι οι σπίθες που, σύμφωνα με τον Stephen Marche, Καναδό δημοσιογράφο και δοκιμιογράφο με έδρα τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν τον επόμενο εμφύλιο πόλεμο, καθώς η χώρα είναι διαιρεμένη, οπλισμένη, άνιση. Προβλέπει επίσης τον διαχωρισμό των πολιτειών που δεν είναι πλέον καθόλου ενωμένες, φιλικά προσκείμενες μεταξύ τους. Το βιβλίο του Ο επόμενος εμφύλιος πόλεμος ξεκινά με αυτές τις προτάσεις: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες φτάνουν στο τέλος τους. Το ερώτημα είναι πώς.»

Αναπόφευκτη η έκρηξη

Χωρίς μια σε βάθος μεταρρύθμιση ορισμένων θεσμών που ο συγγραφέας θεωρεί παρωχημένους, για παράδειγμα του εκλεκτορικού σώματος, υποστηρίζει, όπως πολλοί ειδικοί το έκαναν δημοσίως φέτος, ότι η έκρηξη είναι αναπόφευκτη. Η άποψη του υποστηρίζεται από συνεντεύξεις με στρατιωτικό προσωπικό που έχει εργαστεί σε υποθέσεις βίαιων εκρήξεων και αναφορές όπου η πραγματικότητα, όπως συχνά συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν απέχει πολύ από τη μυθοπλασία που καθιστά την κατάρρευση εύλογη. Στις 20 Απριλίου, για παράδειγμα το Καπιτώλιο εκκενώθηκε όταν ένα αεροπλάνο πέταξε πάνω από μια απαγορευμένη ζώνη, πριν ρίξει έξι αλεξιπτωτιστές του στρατού σε ένα στάδιο,όπου θα γινόταν διαδήλωση πριν από έναν αγώνα μπέιζμπολ.Το όλο σκηνικό όμως θύμιζε ένα από τα σενάρια του βιβλίου.

«Ωρολογιακή βόμβα» οι αμβλώσεις

Σήμερα όμως, το θέμα των αμβλώσεων, τονίζει στο γαλλικό «Λε Πουάν» ο Στήβεν Μαρς, «είναι πλέον ωρολογιακή βόμβα. Και αυτό επιβεβαιώνεται από συγκεκριμένα γεγονότα και όχι από εικασίες.

Το Όρεγκον έχει ήδη δαπανήσει 15 εκατομμύρια δολάρια σε κέντρα αμβλώσεων στα σύνορα του Αϊντάχο, το οποίο ψήφισε νομοθεσία που τις απαγορεύει μετά από 6 εβδομάδες. Η Καλιφόρνια ετοιμάζεται να υποδεχθεί αυτό που μπορεί να ονομαστεί ιατρικός πρόσφυγας. Και το Μιζούρι προσπαθεί να περάσει έναν νόμο που θα τιμωρεί όσους κάνουν αμβλώσεις σε άλλη πολιτεία. Αυτό διαλύει τη χώρα ακριβώς όπως ο προηγούμενος εμφύλιος πόλεμος. Εκείνη την εποχή, η αποτυχία να ενωθούν οι διάφορες πολιτείες στο ζήτημα της δουλείας προκάλεσε διχασμό. Αλλά αν έπρεπε να επιλέξουμε μια ημερομηνία που πραγματικά με ανησυχεί, θα έλεγα το 2040, το έτος κατά το οποίο η λευκή πλειοψηφία του πληθυσμού γίνεται μειοψηφία και η Γερουσία δεν είναι πλέον δημοκρατικός θεσμός.Δεν μπορεί το 50%του λαού α εκλέγει το 85%της Γερουσίας. Και ο Θεός ξέρει πού θα είναι η κλιματική αλλαγή».

Δύναμη και αδυναμία

Το θέμα όμως, κατά τον Μαρς, πάει και πιο μακριά. Προβλέπει έτσι:

«Κάθε χώρα έχει τον μύθο της. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πολύ πιο ανάμεικτες από οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα. Ο Καναδάς είναι 78% λευκός, οι Ηνωμένες Πολιτείες 55%. Μέχρι το 2040, οι λευκοί θα είναι μειονότητα. Και, όταν μια εθνοτική ομάδα αισθάνεται ότι απειλείται από την άνοδο μιας άλλης, είναι μια τεράστια αιτία πολιτικής βίας. Αυτή είναι η πιο ισχυρή εξήγηση για το τι συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή τη στιγμή. Η Αμερική είναι 300 εκατομμύρια άνθρωποι. Είναι επίσης μια πολύ πιο ανοιχτή χώρα από οποιαδήποτε άλλη στον κόσμο, η οποία καλωσορίζει περισσότερες ιδέες. Ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει τη δική του θρησκεία! Αυτή η μοναδική ικανότητα να ανέχεται τη διαφορά, ως κάτι που πρέπει, από μόνο του, να γιορτάζεται, είναι αυτό που την έκανε τόσο όμορφη, αλλά και αυτό που τη διαλύει.».

Μετά από αυτά που προηγούνται, απορεί κανείς γιατί κάποιων γελάνε και τα μουστάκια τους; Οι φαιοκόκκινοι ολοκληρωτισμοί μπορεί να κατέρρευσαν και να ηττήθηκαν τον 20ο αιώνα. Ουσιαστικά τώρα και με άλλα ρούχα, μπαίνουν από την πίσω πόρτα και για καλά μάλιστα, στον 21ο αιώνα. Η ιστορία ποτέ δεν τελειώνει.