Ξεσπιτόγατος*

Τα βασικά ποσοτικά ευρήματα της ενδιαφέρουσας και πολυεπίπεδης έρευνας του Ινστιτούτου Eteron για τους ανθρώπους που ζουν στο νοίκι είναι εξόχως ανησυχητικά. Αναπαράγω: Οι μισοί/ές ενοικιαστές/τριες (47,8%) δυσκολεύονται ή αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιό τους, ενώ το ζήτημα του ενοικίου απασχολεί πολύ ή αρκετά το 83,1%. Το 61,7% δηλώνει ότι έχει προχωρήσει σε περικοπές άλλων βασικών αναγκών και το 15,2% ότι για να καλύψει τις άλλες βασικές του ανάγκες λαμβάνει κάποια οικονομική βοήθεια ή δανείζεται από τρίτους.

Πάμε και στο πώς το ζουν όλο αυτό: Ανασφάλεια και άγχος είναι τα κυρίαρχα αισθήματα που βιώνουν όσες και όσοι ζουν στο ενοίκιο.

Η στεγαστική επισφάλεια έχει προστεθεί στα μείζονα προβλήματα της νεότερης και όχι μόνον γενιάς, πλάι στην ανεργία, τις αβίωτες πόλεις και το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων (συχνά υπό τον μανδύα του εκμοντερνισμού τους). Με ταχύτατους ρυθμούς δε, σπίτια – διαμερίσματα – κατοικίες δεν στεγάζουν πια στο κέντρο των πόλεων οικογένειες, νέους ή νέες εργαζόμενες. Το τσουνάμι των βραχυχρόνιων μισθώσεων, οι πλατφόρμες έχουν κάνει το κέντρο της Αθήνας ένα ξενοδοχειακό συνεχές όπου τουρίστες με κινητά και ψηφιακούς χάρτες αναζητούν οδούς σέρνοντας βαλίτσες με ροδάκια.

Την ίδια ώρα μια απλή ανάγνωση σε αγγελίες ακινήτων, σε βγάζει εκτός εαυτού με τις τιμές και κυρίως συχνά με την ποιότητα των διαμερισμάτων – όχι τυχαία έχει φτιαχτεί μια πολύ δημοφιλής σατιρική σελίδα στο fb με τον τίτλο Ξεσπιτόγατος που διακωμωδεί το χάλι μας. Μια ημιυπόγεια γκαρσονιέρα στα 500 ευρώ και με όρο να μην έχεις σκύλο. Τρελά πράγματα που συμβαίνουν πάνω σε μια ανθεκτική φούσκα αντικειμενικών αξιών ή της καρτελοποίησης των μεσιτών των real estate. Σε πολύ λίγο από τώρα θα χάσουν το νόημά τους οι πόλεις αφού θα στερηθούν βίαια τον ανθρωποκεντρικό τους χαρακτήρα. Την ίδια ώρα που θα δυσκολέψει η διαβίωση των νέων ζευγαριών ή ανθρώπων πλάι στους υπέρογκους ενεργειακούς λογαριασμούς ή στα μικρά μεροκάματα.

Δεν γίνομαι ευχάριστος με το σημερινό σημείωμα αλλά η επικαιρότητα δεν είναι μόνον πανηγυρισμοί για τις τουριστικές επιδόσεις της χώρας ή τις αφίξεις κρουαζιερόπλοιων. Είναι πάνω από όλα το πώς αντιμετωπίζεις τους νέους σου πολίτες – και όχι μόνον. Τι στεγαστική πολιτική έχεις. Τι απόθεμα κτιριακό έχεις καταγράψει σε συνεννόηση με τους δήμους σου και τι κίνητρα δίνεις να στεγασθούν με αξιοπρεπές ενοίκιο οι άνθρωποί σου. Αυτούς που όλη μέρα ως κυβέρνηση φωνάζεις πως θα βρεις τρόπους να μη φεύγουν έξω και να μη συγκροτούν το περίφημο brain drain.

Ξαναδιαβάζω απ’ την έρευνα του Εteron: Το 49,1% δήλωσε ότι εξαιτίας των στεγαστικών δαπανών αδυνατεί να αποταμιεύσει, το 41% απάντησε ότι αντιμετωπίζει οικονομική στενότητα, το 28,6% κάνει λόγο για ακύρωση προσωπικών σχεδίων, ενώ έπεται με 12,6% η ανάγκη εύρεσης δεύτερης εργασίας.

Και τι μένει στο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας όταν δεν μπορεί να σχεδιάσει, να ονειρευθεί; Τι ακριβώς περιμένουμε και δημογραφικά όταν δεν υπάρχει το στοιχειώδες κοινωνικό δίχτυ, μια επιδότηση σοβαρή ενοικίου, μια σοβαρή ρύθμιση της αγοράς, μια αναπλαισίωση των κανόνων βραχυχρόνιας μίσθωσης; Τι ακριβώς κέντρο ή πόλεις ονειρευόμαστε στο μέλλον; Μια τουριστικοποίηση χωρίς περιεχόμενο ή μια υπνούπολη με μεγάλους περιπάτους που δεν θα περπατάει κανείς; Το μέλλον των πόλεων και της ζωής μας μπορεί να μην είναι έτσι.

*τίτλος σελίδας στο fb