Η μεγάλη «σφαλιάρα»

Στην Τουρκία πήραν βαθιά ανακούφιση οι καταναλωτές. Ανέμεναν πληθωρισμό πάνω από το 80% τον Ιούνιο και τελικά ανακοινώθηκε… μόλις 78,6%! Αν είχε δηλαδή ένας Τούρκος 100 λίρες στην αρχή της χρονιάς, πλέον η αξία τους είναι λίγο πάνω από 20 λίρες. Αυτό σε ετήσια βάση. Ο μηνιαίος πληθωρισμός κινείται λίγο κάτω από το 5%. Συνολικά η Τουρκία αντιμετωπίζει διψήφιο πληθωρισμό από το 2017. Πέντε ολόκληρα χρόνια, πριν έρθει η ακρίβεια στον υπόλοιπο κόσμο, οι Τούρκοι χάνουν κάθε χρόνο πολλά χρήματα από το διαθέσιμο εισόδημά τους.

Στην Ελλάδα εντυπωσιαστήκαμε με το 12% πληθωρισμό που έδειξαν τα προκαταρκτικά στοιχεία της Eurostat για τον Ιούνιο. Τα τελικά στοιχεία του εναρμονισμένου πληθωρισμού όπως τον μετράει η Ελληνική Στατιστική Αρχή, θα δείξουν 13%. Στην πραγματικότητα η ακρίβεια είναι μεγαλύτερη, αλλά δεν έχει καμία σχέση με αυτά που θα αντιμετωπίζαμε εάν απλά πριν από 7 χρόνια, ο τότε πρωθυπουργός έπαιρνε στα σοβαρά το ερώτημα που ο ίδιος είχε θέσει σε δημοψήφισμα. Αν δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας ενημέρωνε τους ευρωπαίους εταίρους μας, ότι η Ελλάδα αποφάσισε και απορρίπτει την πρότασή τους.

Είναι σίγουρο ότι αν τότε ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε το «μεγάλο Ναι», οι πολίτες αυτής της χώρας θα έτρωγαν σχεδόν αμέσως και για πολλά χρόνια τη «μεγάλη σφαλιάρα». Ο ίδιος είχε άλλωστε πει εκείνη την περίοδο ότι «η έξοδος από το ευρώ θα ήταν μια ανείπωτη καταστροφή». Η ακρίβεια και τα διψήφια ποσοστά πληθωρισμού και επιτοκίων του εθνικού μας νομίσματος, θα ήταν εδραιωμένα φαινόμενα πολύ πριν από την πανδημία. Πολύ πριν ο Πούτιν σκεφτεί τα παιχνίδια με την ενέργεια και εισβάλει στην Ουκρανία. Φανταστείτε ότι ήδη θα έτρεχε ο πληθωρισμός με ιλιγγιώδη ποσοστά, ανάλογα των σημερινών της Τουρκίας.

Σε ένα ενδεχόμενο Grexit οι καταθέσεις των πολιτών θα μετατρέπονταν σε νέο νόμισμα. Αυτόματα η αγοραστική τους δύναμη θα διαμορφώνονταν με τη νέα ισοτιμία. Ακόμα και αν η μετάβαση γίνονταν με ευρωπαϊκή υποστήριξη, με τα δισεκατομμύρια που υποτίθεται πρότειναν οι Γερμανοί για να φύγουμε από το ευρώ και πάλι η υποτίμηση θα ήταν της τάξης του 30-40%. Αυτόματα όλα τα εισαγόμενα προϊόντα, δηλαδή η πλειονότητα των φαρμάκων, όλα τα καύσιμα, το κρέας, τα γαλακτοκομικά, τα αυτοκίνητα και οι υπολογιστές, θα ήταν ακριβότερα σε ποσοστό τουλάχιστον 30-40%. Ισόποσα θα μειωνόνταν κάθε χρόνο το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών. Οπως ακριβώς το ζουν σήμερα οι Τούρκοι. Αυτά στην αρχή. Με τις τράπεζες να χρεοκοπούν και να δυσκολεύονται να πατήσουν στα πόδια τους, πολλές επιχειρήσεις θα βρίσκονταν σε ανάλογη κατάσταση. Με λίγα λόγια η μικρή παραγωγική βάση της χώρας θα διαλυόταν και οι πολίτες λόγω της ακρίβειας θα φτωχοποιούνταν. Σε αυτή την κατάσταση θα μας έβρισκε η ακρίβεια, που σήμερα χτυπάει τις δυτικές οικονομίες. Θα προστίθενταν στην ήδη επιβαρυμένη κατάσταση που θα μας είχε φέρει η προσπάθεια επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα. Και εμείς θα ήμασταν, μια χώρα μικρή, στο περιθώριο της Ευρώπης και των εξελίξεων του δυτικού κόσμου, με τους πολίτες της εξαθλιωμένους από την επταετή ακρίβεια…