Το ταξίδι της Νάνσι Πελόζι στην Ταϊβάν τονίζει την ασυνάρτητη στρατηγική της Αμερικής

Μπορεί κάποιος να δει το ταξίδι της Νάνσι Πελόζι στην Ταϊβάν σαν μια τολμηρή δήλωση αρχών. Η Κίνα έχει αντιμετωπίσει με εκφοβισμό τις χώρες που διατηρούν ακόμη και τους πιο αθώους δεσμούς με το νησί, το οποίο διεκδικεί. Η Λιθουανία, με πληθυσμό 2,6 εκατομμυρίων, έχει αισθανθεί την οργή της Κίνας επειδή απλώς επέτρεψε στην Ταϊβάν να ανοίξει ένα γραφείο με το επίσημο όνομα της στην πρωτεύουσα Βίλνιους. Η κ. Πελόζι, η πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Αμερικής, έχει επίσης απειληθεί. Η Κίνα λέει ότι ο στρατός της «δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια» εάν επισκεφθεί η κ. Πελόζι την Ταϊβάν—κάτι που έχει κάθε δικαίωμα να κάνει, και αυτό έκανε ο Νιούτ Γκίνγκριτς, ο προκάτοχός της στην προεδρία της Βουλής, το 1997. Ίσως το ταξίδι της να εμπνεύσει άλλους να αντισταθούν στον νταή.

Μια άλλη άποψη, ωστόσο, είναι ότι το ταξίδι είναι ένα σύμπτωμα της ασυνάρτητης προσέγγισης της Αμερικής προς την Κίνα – τον πιο σημαντικό αντίπαλο της χώρας, μακροπρόθεσμα. Αν είναι έτσι, ένα ταξίδι που έχει σχεδιαστεί για να εκπέμψει ισχύ κινδυνεύει αντίθετα να δείχνει τη σύγχυση και την έλλειψη στόχου της κυβέρνησης Μπάιντεν.

Ένα πρόβλημα είναι το χρονοδιάγραμμα της κ. Πελόζι. Σίγουρα, υπάρχουν στιγμές που η Αμερική πρέπει να ορθώσει ανάστημα στην Κίνα για να καταστήσει σαφές ότι θα διεκδικήσει τα συμφέροντά της, θα πιέσει για τα δικαιώματά της και θα υπερασπιστεί τις αξίες της. Αλλά τέτοιες στιγμές είναι συχνά γεμάτες με κινδύνους κλιμάκωσης. Η Αμερική πρέπει να τις επιλέγει προσεκτικά.

Αυτή είναι μια ευαίσθητη περίοδος για τον ηγέτη της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος αντιμετωπίζει μεγάλες εσωτερικές προκλήσεις ενώ προετοιμάζεται για ένα συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος στο οποίο αναμένεται να εξασφαλίσει μια τρίτη πενταετή θητεία ως αρχηγός του κόμματος, παραβιάζοντας πρόσφατους κανόνες. Ο Σι έχει καλλιεργήσει μια επιθετική μορφή εθνικισμού και έχει συνδέσει την «επανένωση» με την Ταϊβάν με τον στόχο του για «εθνική αναζωογόνηση». Τώρα είναι μια επικίνδυνη στιγμή για να δοκιμαστεί η αποφασιστικότητά του απλά και μόνο γι’ αυτό τον λόγο.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι η προφανής έλλειψη συντονισμού της κ. Πελόζι με τον Τζο Μπάιντεν. Όταν ρωτήθηκε για τα σχέδιά της, ο πρόεδρος αναφέρθηκε σε στρατιωτικούς αξιωματούχους που θεώρησαν ότι το ταξίδι «δεν ήταν καλή ιδέα αυτή τη στιγμή». Μόλις διέρρευσε, αντιμετώπισε μόνο κακές επιλογές: ή να δώσει την «ευλογία» του στα ταξίδια της κ. Πελόζι και να διακινδυνεύσει μια αντιπαράθεση με την Κίνα. ή να την αποτρέψει από το να πάει, υποχωρώντας στις κινεζικές απειλές (και αφήνοντας τον εαυτό του έκθετο στην κριτική των Ρεπουμπλικανών). Είναι αλήθεια ότι το Κογκρέσο είναι ξεχωριστός κλάδος από την εκτελεστική εξουσία, αλλά η πολιτική της Ταϊβάν είναι πολύ σημαντική για μάχες εξουσίας. Στο τέλος, η κ. Πελόζι έκανε τον Μπάιντεν να φαίνεται αναποφάσιστος και με έλλειμα εξουσίας.

Το χειρότερο, το ταξίδι της κ. Πελόζι κινδυνεύει να αποκαλύψει πόσο αβέβαιη είναι η κυβέρνηση για την πολιτική της στην Ταϊβάν. Εάν, Θεός φυλάξοι, η επίσκεψη κλιμακωθεί σε διεθνή κρίση ασφάλειας, το λάθος θα είναι της Κίνας. Αλλά η κατάσταση θα δοκιμάσει επίσης τον κ. Μπάιντεν και την ομάδα του, που ήδη ασχολούνται με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Είναι προετοιμασμένοι;

Ο κ. Μπάιντεν έχει ορκιστεί περισσότερες από μία φορές να υπερασπιστεί την Ταϊβάν από εισβολή, αγνοώντας μια μακροχρόνια θέση «στρατηγικής ασάφειας» σύμφωνα με την οποία οι προηγούμενοι πρόεδροι απέφευγαν σκόπιμα τις σαφείς δεσμεύσεις. Κάποιοι στην Ουάσιγκτον υποστηρίζουν αυτή τη νέα σαφήνεια, ειδικά καθώς η Κίνα αποκτά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση – και γίνεται πιο ικανή να νικήσει την Αμερική σε έναν αγώνα για την Ταϊβάν. Αλλά μετά από κάθε υπόσχεση, οι βοηθοί του προέδρου το παίρνουν πίσω, μετατρέποντας τη στρατηγική ασάφεια σε στρατηγική σύγχυση.

Η Αμερική έχει δίκιο που θέλει να υπερασπιστεί την Ταϊβάν από εισβολή. Η χώρα είναι μια φιλοδυτική δημοκρατία 24 εκατομμυρίων ανθρώπων που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία, παράγοντας τα καλύτερα τσιπ υπολογιστών στον κόσμο. Είναι επίσης ένας πυλώνας της αμερικανικής τάξης στην περιοχή. Αλλά η δήλωση αυτής της πρόθεσης ελάχιστα αποθαρρύνει την Κίνα, η οποία ήδη υποθέτει ότι η Αμερική θα προστάτευε το νησί. Αν μη τι άλλο, η χάραξη μιας ξεκάθαρης γραμμής λέει στον κ. Σι πόσο μακριά μπορεί να πάει, ενθαρρύνοντας τις τακτικές της «γκρίζας ζώνης» που χρησιμοποιεί η Κίνα για να παρενοχλήσει την Ταϊβάν. Για παράδειγμα, έχει πετάξει ολοένα μεγαλύτερο αριθμό πολεμικών αεροσκαφών κοντά στον εναέριο χώρο της Ταϊβάν, πολλές φορές φέτος. Αντί να είναι πομπώδης, ο κ. Μπάιντεν θα πρέπει να επικεντρωθεί στην αποτροπή εισβολής βελτιώνοντας τη στρατιωτική ικανότητα της Ταϊβάν.

Αυτό αρχίζει ζητώντας από τους στρατηγούς του να έχουν μια ειλικρινή συζήτηση με τους Ταϊβανέζους ομολόγους τους. Η Ταϊβάν πρέπει να κάνει περισσότερα για την καταπολέμηση της διαφθοράς και της σπατάλης στις ένοπλες δυνάμεις της και για τη βελτίωση της εκπαίδευσης και της στρατολόγησης. Οι κορυφαίοι στρατιωτικοί της δεν είχαν όρεξη να εγκαταλείψουν κάποιο από τα ακριβά όπλα τους και αντ’ αυτού να ασπαστούν μια στρατηγική «σκατζόχοιρου», με την οποία η Ταϊβάν θα χρησιμοποιούσε μικρότερα, πιο κινητά και εύκολα αποκρυπτώμενα όπλα για να διεξάγει ασύμμετρο πόλεμο.

Η Αμερική πρέπει να καταστήσει σαφές ότι είναι πρόθυμη να βοηθήσει. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αναβαθμίσει την εκπαιδευτική της αποστολή στην Ταϊβάν, να της προσφέρει στρατιωτική βοήθεια τύπου Ισραήλ για να αγοράσει αμερικανικά όπλα και να δημιουργήσει οικονομικά κίνητρα για να επιλέξει πιο ασύμμετρες επιλογές. Την επόμενη φορά που η Αμερική θα πραγματοποιήσει ασκήσεις με τους άλλους Ασιάτες συμμάχους της, θα πρέπει να καλέσει την Ταϊβάν να παρακολουθήσει (ή να συμμετάσχει). Θα πρέπει όλοι να ακολουθήσουν την Αμερική και την Ιαπωνία στην ανάπτυξη σχεδίων για την επόμενη μεγάλη κρίση.

Αυτό δεν είναι ανάγκη να γίνει αυτή την εβδομάδα. Η κυβέρνηση Μπάιντεν σωστά σημειώνει ότι το ταξίδι της κ. Πελόζι δεν αλλάζει το status quo. Η κ. Πελόζι θα πρέπει να προσπαθήσει να κάνει κάτι καλό όσο είναι εκεί, προειδοποιώντας κατά της βίαιης εισβολής στην Ταϊβάν από την Κίνα όσο και κατά της ανεξαρτησίας της Ταϊβάν. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να εκφράσει έντονα την υποστήριξη της στους Ταϊβανέζους οικοδεσπότες της.

Η Κίνα θα απαντήσει, πιθανώς με στρατιωτικές δράσεις που θα μπορούσε να περιλαμβάνει αποστολή πολεμικών αεροσκαφών πάνω από την Ταϊβάν ή ακόμη και εκτόξευση πυραύλων σε ύδατα έξω από το νησί, καθώς και οικονομικά και διπλωματικά μέτρα για την περαιτέρω απομόνωσή του. Η κινεζική απάντηση θα μπορούσε να διαδραματιστεί σε εβδομάδες και μήνες, αν όχι χρόνια. Σε αυτό το διάστημα, η πραγματική δοκιμασία της δέσμευσης της Αμερικής δεν θα είναι οι επισκέψεις που θα τραβήξουν τα πρωτοσέλιδα αλλά αν θα βοηθήσει την Ταϊβάν να γίνει πιο ανθεκτική.