Ορμπάν προς Τραμπ: Να κατακτήσουμε Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες!

Ο Ντόναλντ Τραμπ διατηρεί την κυριαρχία στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και φιλοδοξεί να πάρει τον έλεγχο του Κογκρέσου στις ενδιάμεσες εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου. Ο Βίκτορ Ορμπάν, από την άλλη, επανεξελέγη πρόσφατα στην πρωθυπουργία της Ουγγαρίας για τέταρτη συνεχόμενη θητεία, γεγονός που τον καθιστά τον μακροβιότερο επικεφαλής κυβέρνησης στην ΕΕ.

Ωστόσο, Τραμπ και Ορμπάν φαίνεται πως δεν αρκούνται σε αυτά και έχουν θέσει ένα πολύ μεγαλύτερο στόχο, με ορόσημο το 2024: Να «κατακτήσουν» οι ίδιοι και οι ομοϊδεάτες τους την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, επικρατώντας στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ και τις ευρωεκλογές που θα διεξαχθούν στην ΕΕ εκείνη τη χρονιά.

• Διαβάστε επίσης: «Κόμμα Τραμπ» οι Ρεπουμπλικάνοι

«Αυτές οι δύο αναμετρήσεις θα καθορίσουν τα δύο μέτωπα στη μάχη για τον δυτικό πολιτισμό», είπε χαρακτηριστικά ο Ορμπάν από το βήμα της συνόδου του CPAC (Conservative Political Action Center), που πραγματοποιείται στο Ντάλας του Τέξας και προς την οποία αναμένεται το Σάββατο να απευθυνθεί ο Τραμπ, με τον οποίο ο Ούγγρος πρωθυπουργός διατηρεί εξαιρετικές και πολύ στενές σχέσεις.

Μόνος εναντίον των… φιλελευθέρων

«Είμαι εδώ για να σας πω ότι πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας (…) Οι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης μπορούν να πάνε στον διάβολο. Έχω έρθει στο Τέξας!», πρόσθεσε, καταχειροκροτούμενος από τους παρευρισκόμενους. «Πρόκειται για ένα πολιτιστικό πόλεμο. Οφείλουμε να αναζωογονήσουμε τις εκκλησίες μας, τις οικογένειές μας, τα πανεπιστήμιά μας και τους θεσμούς των κοινοτήτων μας», τόνισε επίσης.

• Διαβάστε επίσης: «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», το φάντασμα πάνω από τις Βρυξέλλες

Όσο για τον θαυμασμό που εκδηλώθηκε προς το πρόσωπό του δεν προκαλεί έκπληξη. Άλλωστε, το CPAC αποτελεί ένα από τα πιο διαπρεπή φόρουμ των Αμερικανών (υπερ)συντηρητικών, οι οποίοι έχουν πολλά κοινά με τον Ορμπάν – ειδικά καθώς θεωρούν ότι δίνει μόνος τη μάχη σε μια τόσο… φιλελεύθερη Ευρώπη.

«Είμαι ένας μαχητής της ελευθερίας παλαιάς κοπής, που βρίσκομαι υπό την πολιορκία των προοδευτικών φιλελευθέρων», είπε και ο ίδιος, θέλοντας να ενισχύσει το παραπάνω προφίλ. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι σύντομα ενδέχεται να μην αισθάνεται και τόσο μόνος στην Ευρώπη, καθώς οι εξελίξεις τρέχουν και κυοφορούνται ανατροπές.

Η Ιταλία της Μελόνι

Όποιοι ψάχνουν για αποδείξεις δεν έχουν παρά να κοιτάξουν τι συμβαίνει στην Ιταλία. Εκεί όπου μετά την παραίτηση της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» του Μάριο Ντράγκι, είναι μεγάλες οι πιθανότητες οι πρόωρες εκλογές της 25^ης Σεπτεμβρίου να φέρουν επικεφαλής της νέας κυβέρνησης την Τζόρτζια Μελόνι.

Πρόκειται, όπως είναι γνωστό, για μια κυρία η οποία ξεκίνησε την πολιτική της διαδρομή από την νεοφασιστική νεολαία, προτού ιδρύσει το κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας, το οποίο φέρεται να προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Παρά δεν την προσπάθεια της Μελόνι να το εκσυγχρονίσει και να κόψει (δημοσίως τουλάχιστον) τους δεσμούς με το ακραίο και ένοχο παρελθόν, αλλά και να εμφανιστεί ως δύναμη ευθύνης που δεν αμφισβητεί την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οι πάντες γνωρίζουν αυτό που λέει ο λαός: «Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

Η λαϊκιστική Ακροδεξιά ετοιμάζεται

Την ίδια στιγμή, σε αρκετές χώρες της Ευρώπης η λαϊκιστική Ακροδεξιά ελπίζει ότι τα επόμενα δύο χρόνια θα βρεθεί «καβάλα στο κύμα». Με τις κρίσεις να διαδέχονται η μία την άλλη και την επόμενη οικονομική ύφεση να είναι προ των πυλών, τα κόμματα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία εκτιμούν ότι θα αποτελέσουν τον βασικό χώρο υποδοχής της κοινωνικής διαμαρτυρίας και οργής που διογκώνονται.

Το σενάριο αυτό ενισχύεται από δύο ακόμη δεδομένα: Αφενός, από τη συνεχιζόμενη απαξίωση των παραδοσιακών πολιτικών στρατοπέδων και, αφετέρου, από την ανυπαρξία (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) μιας αξιόπιστης και πραγματικά εναλλακτικής αριστερής πρότασης διεξόδου από τη στενωπό.

Σε αυτό το φόντο, Ορμπάν, Τραμπ και τα φιλαράκια τους έχουν κάθε λόγο να θέτουν ψηλά τον πήχη των στόχων και προσδοκιών τους. Όσο για το 2024, με τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και τις ευρωεκλογές στους «27» της ΕΕ, μπορεί πραγματικά να αποδειχθεί μια χρονιά-καμπή για τους διεθνείς πολιτικούς συσχετισμούς.