Στον αθλητισμό, το να αποχωρείς είναι η νέα νίκη

Στον αθλητισμό σήμερα, δεν κερδίζεις – εκτός εάν αποχωρήσεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι USC και UCLA που αποφάσισαν να αποχωρήσουν από το Big Ten.

Τα έλεγα ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά οι δύο αυτές ομάδες του Λος Άντζελες εγκαταλείπουν την παράδοση ενός αιώνα και τους φίλους – εχθρούς τους στη Δυτική Ακτή, όπως την Ουάσινγκτον, το Όρεγκον και το Στάνφορντ, σε προσπάθειά τους να γεμίσουν τα ήδη φουσκωμένα πορτοφόλια τους και να περάσουν περισσότερο χρόνο συζητώντας συνταγές για μπράτβουρστ.

Μετά έχουμε και τον Κέβιν Ντουράντ, τον οποίο θυμόμαστε ήδη από τους Μπρούκλιν Νετς- ομάδα που δεν πάει πολύς καιρός που, μαζί με τον εκκεντρικό του φίλο του, Κάιρι Ίρβινγκ, επιθυμούσαν να την μετατρέψουν σε μπασκετική ουτοπία.

Το Μπρούκλιν προσαρμόστηκε για να ικανοποιήσει τις προσδοκίες του Ντουράντ και, μετά από τρεις περίεργες σεζόν, κατά τις οποίες ο Ντουράντ και ο Ίρβινγκ έπαιξαν μαζί συνολικά 44 παιχνίδια – με τον ο Τζέιμς Χάρντεν να πετάγεται για ένα σύντομο γεια- ο Ντουράντ βαρέθηκε και φέρεται να επιθυμεί ανταλλαγή.

Στη συνέχεια, συνεχίζουμε με τους χακί καρδιοκατακτητές του γκολφ, οι οποίοι μετακινούνται από το PGA Tour στο LIV, το χρυσοπληρωμένο, χρηματοδοτούμενο από τη Σαουδική Αραβία ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, που έπαιξε το πρώτο τουρνουά στις ΗΠΑ το Σαββατοκύριακο, έξω από το Πόρτλαντ, στο Όρεγκον.

Ο τελευταίος που υπέγραψε με την LIV είναι τέσσερις φορές νικητής του Major Brooks Koepka, και, τον χειμώνα, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι θα παρέμενε στο PGA Tour – μέχρι, τελικά, να αλλάξει γνώμη.

Αυτοί οι παίκτες του γκολφ έρχονται στο LIV, λόγω της ιστορικής ευκαιρίας να προωθήσουν το εν λόγω άθλημα σε όλο τον κόσμο. Χαχαχα, προφανώς και αστειεύομαι! Απλώς τους δίνουν πολλά λεφτά.

«Μακάρι κάποιος από αυτούς να είχε τα…. [λέξη που δεν θα γράψω καθώς διαβάζει και η μητέρα μου τη στήλη] να πει «το κάνω αυτό για τα χρήματα», δήλωσε πρόσφατα ο Τζάστιν Τόμας, νικητής του πρωταθλήματος PGA 2022 και οπαδός του PGA Tour.

Ο Τόμας συνέχισε: «Όσο περισσότερο… οι παίκτες συνεχίζουν να μιλούν και να λένε ότι αυτό γίνεται για το καλό του παιχνιδιού, τόσο περισσότερο ταράζομαι και εκνευρίζομαι».

Στο σημείο αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να ανέβω σε ένα παλιό κουτί, να αρχίσω να τρώω μία σακούλα κράκερς και να ξεκινήσω να κράζω για το τέλος της πίστης στον αθλητισμό – πώς ο Τιμ Ντάνκαν ήταν πάντα Spur, ο Tζάκι Σλέιτερ ήταν πάντα Ram και ο Καρλ Γιαστρζέμσκι έπαιξε και τις 23 σεζόν με τους Μπόστον Ρεντ Σοξ και ποτέ δεν προσπάθησε να στραφεί προς τους Γιάνκις, ώστε να συμβάλλει στην προώθηση του μπέιζμπολ παγκοσμίως. Αλλά δεν θα το κάνω. Επειδή η εποχή αυτή έχει περάσει, και πάει πολύς καιρός.

Δεν έχουν τελειώσει μόνο με τον αθλητισμό – οι εργαζόμενοι σχεδόν σε κάθε κλάδο εργασίας αλλάζουν θέσεις περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γενιά. Είναι πιο δύσκολο από ποτέ να βρούμε εργαζομένους που θα παραμείνουν σε μία θέση για όλη τους τη ζωή.

Προσωπικά, έχει τύχει να γράψω ανοησίες – όπως έχει τύχει και σ’ αυτή τη στήλη – επτά φορές κατά τη διάρκεια της καριέρας μου. Ποιος ξέρει, μετά τη σημερινή ημέρα, ο αρχισυντάκτης μου ίσως μου πει ότι έφτασα την όγδοη.

Ένα ζήτημα που θα επιθυμούσα να θίξω είναι η έννοια του «τιμήματος» – δηλαδή, το συνολικό αποτέλεσμα τέτοιων ελιγμών.

Η αποχώρηση των USC και UCLA από το Big Ten αποτελεί μία “κίνηση-αποτέλεσμα” του φόβου – του φόβου ότι ο κολεγιακός αθλητισμός (και όταν λέμε κολεγιακός αθλητισμός, εννοούμε το “κολεγιακό ποδόσφαιρο” και, ίσως, και το μπάσκετ) μοιάζει, πλέον, με μουσικές καρέκλες που παίζονται από τα σημαντικότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα και ότι κάποιο σχολείο που περιμένει πολύ καιρό για να εξασφαλίσει το μακροπρόθεσμο οικονομικό του μέλλον μπορεί να καταλήξει χωρίς καρέκλα.

Υπάρχουν, όμως, ανησυχίες ότι ολόκληρο το άθλημα πρόκειται να «καταβροχθιστεί» από το SEC, συνέδριο που τρελαίνεται για το ποδόσφαιρο και το οποίο έχει ήδη μεγάλα ονόματα, όπως η Αλαμπάμα και η Τζόρτζια και, σύντομα, θα προσθέσει και το Τέξας με την Οκλαχόμα.

Θεωρείται ότι ένα συνέδριο πολύ μεγαλύτερο από το Big Ten μπορεί να εξισορροπήσει το SEC- ίσως να οδηγήσει σε ένα είδος συμφωνίας τύπου AFC/NFC super league, για την οποία ένα δίκτυο ή περισσότερα δίκτυα θα πληρώσουν το υπέρογκο ποσό των 150 δισεκατομμυρίων ή και περισσότερων δολαρίων.

Αλλά ποιο είναι το τίμημα; Στο σημείο αυτό άκουσα πολλά από τους Trojans, τους Bruins και άλλους αποφοίτους του Pac-12, τις τελευταίες ημέρες, οι οποίοι ανησυχούν για την κατάσταση αυτή και το τι συνεπάγεται για πολλούς σπουδαίους αθλητές, οι οποίοι δεν παίζουν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Τα σχολεία θα υποστηρίξουν ότι περισσότερα χρήματα ωφελούν τους πάντες, αλλά το να απομακρυνθείς από την παράδοση έχει και τα μειονεκτήματά του. Έχετε μιλήσει ποτέ με οπαδό του μπάσκετ του Μέριλαντ για το ACC;

Σχετικά με τον Ντουράντ, θα πω το εξής: Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τα μέσα ενημέρωσης του ΝΒΑ δούλευαν υπερωρίες για να μας πείσουν όλους ότι η κινητικότητα των παικτών ήταν το μυστικό του αθλήματος και ότι οι μεγάλες αλλαγές και οι τρελές ανταλλαγές ήταν αυτές που κρατούσαν τους οπαδούς καθηλωμένους κατά τη διάρκεια της offseason.

Δεν νομίζω ότι αυτό ισχύει και σήμερα. Δεν με σοκάρει που ο Ντουράντ θέλει να φύγει από το Μπρούκλιν -ο μέσος οπαδός της ομάδας αυτής αισθάνεται περισσότερο δεμένος με την πιτσαρία Di Fara παρά με τους Νετς, και όλη αυτή η υπερβολή με τους εμβολιασμούς γύρω από τον Ίρβινγκ αποτελούσε έναν ενοχλητικό αντιπερισπασμό – αλλά όλη αυτή η  «περιπλάνηση» των All-Stars έχει γίνει κουραστική.

Είναι πράγματι περισσότερο συναρπαστικό να συζητάμε τις πιθανότητες ανταλλαγής του Κέβιν Ντουράντ από το να βλέπουμε τον Κέβιν Ντουράντ να παίζει μπάσκετ; Αποκλείεται.

Η ειρωνεία εδώ: η καλύτερη λύση για τον Ντουράντ είναι να μείνει και να βρεθεί στην ίδια σελίδα με τον Ίρβινγκ και τον Μπεν Σίμονς. Προσπαθήστε το. «Χτίστε» κάτι στο Μπρούκλιν. Αγοράστε την πίτσα Di Fara! Αυτό θα ήταν ένα πραγματικό κληροδότημα.

Όσο για την «ταξιαρχία» LIV του γκολφ, υποθέτω ότι είναι τόσο βαθιά «θαμμένοι» σε στοίβες των 100 δολαρίων που δεν μπορούν καν να ακούσουν την κριτική που τους ασκείται. Παράδειγμα αποτελεί ο Μπράντεν Γκρέις, ο οποίος πήρε 4 εκατομμύρια δολάρια για τη νίκη του, συν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες επιπλέον για την «ομαδική» δεύτερη θέση. Αυτό αποτελεί εξωφρενικό ποσό για ένα τουρνουά γκολφ που πολλοί από εσάς δεν ήξεραν καν ότι γινόταν.

Ωστόσο, οι LIVers πρέπει να ζήσουν με αυτό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ανερχόμενο πρωτάθλημα του Γκρεκ Νόρμαν εκμεταλλεύτηκε την αδράνεια του PGA Tour, το οποίο επιτέλους προσπαθεί να αποκρούσει την απειλή. Τα χρήματα του Σαουδαραβικού κρατικού επενδυτικού ταμείου, ωστόσο, συνεπάγονται σημαντικές διαμάχες – και όσοι υπογράφουν καταλήγουν να αποφεύγουν ερωτήματα σχετικά με τον ηθικό κίνδυνο και το κατά πόσον κάνουν “sportswashing”  (σ.σ. πρακτική κατά την οποία κάποιο άτομο, ομάδα, εταιρεία ή και κυβέρνηση χρησιμοποιούν αθλητικές ομάδες ή εκδηλώσεις για να βελτιώσουν την αμαυρωμένη φήμη τους) για τον χορηγό τους.

Αυτό είναι ένα τίμημα. Και πάντα υπάρχει ένα τίμημα για οποιαδήποτε κίνηση κάνεις στον αθλητισμό – ή και οπουδήποτε αλλού.