Φάκελος Μνημόνια – 4: Οι πιο… συνετοί μνημονιακοί πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών

Κατά τη δωδεκαετή μνημονιακή περιπέτεια 2010 – 2021 έξι υπουργοί Οικονομικών συγκέντρωσαν με την αύξηση παλιών και την επιβολή νέων φόρων, που ήταν απαγορευτικοί ήδη από τα μέσα της  δεκαετίας του 1990 λόγω του εντεινόμενου τότε ευρωπαϊκού φορολογικού ανταγωνισμού, ποσό 565,9 δισ. ευρώ (σημειώνω: από φορολογικά και μόνο έσοδα). Το διαχειρίστηκαν με τον τρόπο που ανέφερα στο προηγούμενο σημείωμα. Δηλαδή, με υπέρβαση δαπανών κατά 145 δισ. ευρώ (συνολικές κρατικές δαπάνες 710,9 δισ. ευρώ, δηλαδή έλλειμμα που οδηγούσε σε αντίστοιχο δανεισμό για την κάλυψή του).

Οι έξι αυτοί υπουργοί Οικονομικών δεν είχαν την ίδια διάρκεια διαχείρισης των φορολογικών αυτών εσόδων. Μόνο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κάλυψε ολόκληρη τετραετία, με το σημερινό Χρήστο Σταϊκούρα να έχει συμπληρώσει ήδη τριετία (και άγει το τέταρτο έτος). Ακολουθεί οι Γιώργος Παπακωνσταντίνου με δύο θητείες και οι Γιώργος Ζαννιάς, Γιάννης Στουρνάρας και Γκίκας Χαρδούβελης από μία θητεία.

Διαβάστε επίσης: Φάκελος μνημόνια: Τα ντοκουμέντα της δωδεκαετούς συμφοράς

Ποιοι διαχειρίστηκαν τα μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα

Πάντως, από τα στοιχεία του παρατιθέμενου πίνακα προκύπτει ότι το μεγαλύτερο ποσό φορολογικών εσόδων διαχειρίστηκαν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος (186,6 δισ. ευρώ, αλλά με τέσσερις θητείες), ο Χρήστος Σταϊκούρας (142,2 δισ. ευρώ, με τρεις θητείες) και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου του πρώτου Μνημονίου (100,9 δισ. ευρώ με δύο θητείες).

Όσον αφορά τις επιδόσεις στη διαχείριση των φορολογικών εσόδων κατά την εφιαλτική αυτή περίοδο, από τον ίδιο πίνακα προκύπτουν οι ακόλουθες ειδικότερες διαπιστώσεις:

Διαβάστε επίσης: Φάκελος μνημόνια – 2: «Λεία» 230 δισ. ευρώ με 26 επελάσεις στα ελληνικά νοικοκυριά

Πρώτον, ο πιο συνετός διαχειριστής φορολογικών εσόδων (με πάνω από μια θητεία) κατά την περίοδο αυτή αναδεικνύεται ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, καθώς η ετήσια υπέρβαση των δαπανών είναι 7,6 δισ. ευρώ. Πιο «σπάταλος» αναδεικνύεται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου με ετήσια υπέρβαση 18 δισ. ευρώ, τον οποίο ακολουθεί (με διαφορά … στήθους!) ο Χρήστος Σταϊκούρας με ετήσια υπέρβαση 17,5 δισ. ευρώ).

Δεύτερον, από τους υπουργούς Οικονομικών με μονοετή θητεία ο πιο συνετός όλων είναι καθηγητής Γκίκας Χαρδούβελης με υπέρβαση μόνο 4,5 δισ. ευρώ, ακολουθούμενος από τον καθηγητή και σημερινό διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα  με υπέρβαση 7,2 δισ. ευρώ!

Ποιοι «φούσκωσαν» το χρέος κατά 105,7 δισ. ευρώ

Εννοείται ότι οι ίδιοι διαχειριστές των φορολογικών εσόδων των 565,9 δισ. ευρώ που ήταν μέλη τεσσάρων κυβερνήσεων αυτοδύναμων ή συνεργαζόμενων με επικεφαλής τέσσερις εκλεγμένους πρωθυπουργούς και έναν βραχύβιο εξωκοινοβουλευτικό (τον πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος  Λουκά Παπαδήμο) ήταν υπεύθυνοι και για την πραγματική αύξηση του χρέους κατά την ίδια περίοδο κατά 105,7 δισ. ευρώ (πριν από το «κούρεμα» κατά 51,8 δισ. ευρώ από τη λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας κατά 137,8 δισ. ευρώ το 2012!).

Στο ερώτημα ποιοι από τους παραπάνω υπουργούς ή πρωθυπουργούς τους ήταν οι πιο συνετοί στη διαχείριση του χρέους δίνουν απάντηση τα στοιχεία του παρατιθέμενου δεύτερου πίνακα.

Από τον παραπάνω πίνακα προκύπτουν οι ακόλουθες ειδικότερες διαπιστώσεις:

Πρώτον, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος ενέταξε τη χώρα μας στον πρώτο Μνημόνιο, είναι μακράν ο πρωθυπουργός (μαζί με τον μοιραίο Γιώργο Παπακωνσταντίνου) που «φούσκωσε» με το μεγαλύτερο ποσό το χρέος. Δηλαδή, κατά 56 δισ. ευρώ ή κατά 28 δισ. ευρώ ετησίως και το πήγε από 299,7 δισ. ευρώ το 2009 στο 355,1 δισ. ευρώ το 2011!!!

Δεύτερον, ο πιο συνετός πρωθυπουργός εμφανίζεται ο Αλέξης Τσίπρας (με τον υπεύθυνο διαχειριστή του Ευκλείδη Τσακαλώτο), ο οποίος αύξησε το χρέος  συνολικά κατά 15,1 δισ. ευρώ ή 3,8 δισ. τον χρόνο.

Πρόκειται ασφαλώς για μια περίοδο κατά την οποία η ελληνική οικονομία πλήττεται δριμύτατα από τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και αναταραχή. Επιπλέον, διαπιστώνεται ήδη με καθυστέρηση ότι υπάρχει εφιαλτικός «δημοσιονομικός εκτροχιασμός», «δημοσιονομικός τιτανικός» και «μη βιώσιμο χρέος», που τρομοκράτησε τις αγορές. Σε μια τέτοια περίοδο, το ερώτημα που ετίθετο από την πρώτη στιγμή δεν ήταν ο περιορισμός των δαπανών και των ελλειμμάτων. Ήταν το νοικοκύρεμα με την αντιμετώπιση τάχιστα όλων των στρεβλώσεων και μακροοικονομικών ανισορροπιών. Και αυτό, με την εφαρμογή ενός συνεπούς και πραγματικού προγράμματος διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Δυστυχώς, από το πρώτο Μνημόνιο καταδείχθηκε ότι οι διαχειριστές του και όλοι οι διαχειριστές των επόμενων απλώς έβλεπαν την «καμένη γη» να κατακαίγεται συνεχώς. Και, όπως θα αναφέρω στο επόμενο και τελευταίο σημείωμά μου, το έπρατταν ως θυσία στον βωμό κομματικών σκοπιμοτήτων και ιδεοληψιών…