Μέτωπα

Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί η ιστορία με τις παρακολουθήσεις, ούτε καν αν θα εξελιχθεί.

Αν περιοριστεί σε όσα ακούμε και μαθαίνουμε έως τώρα, δεν βλέπω να πέφτουν τσιμέντα.

Αλλά αν υπάρχει συνέχεια και αποκαλυφθούν ακατονόμαστα πράγματα που δεν γνωρίζουμε, προφανώς θα κάνει θόρυβο και ζημιές.

Ενα πρώτο trailer θα παίξει στη Βουλή. Περιμένουμε.

Την ίδια στιγμή όμως ξέρω ένα πράγμα με απόλυτη βεβαιότητα.

Οτι η χώρα δέχεται επίθεση από το εσωτερικό κι από το εξωτερικό σε δύο κατασκευασμένα μέτωπα. Στο μέτωπο της δημοκρατίας και στο μέτωπο της ασφάλειας.

Στο μέτωπο της δημοκρατίας δεν υπάρχει καταφανώς σοβαρό πρόβλημα.

Η δημοκρατία στην Ελλάδα λειτουργεί γενικά μια χαρά – παρά τις ανοησίες που ανακυκλώνονται από διάφορους ανυπόληπτους σαχλαμάρες και οι οποίοι έχουν συνήθως τόση σχέση με τη δημοκρατία όση ο υποφαινόμενος με την καρδιοχειρουργική.

Αντιθέτως στο μέτωπο της ασφάλειας υπάρχουν κάποιοι (εντός και εκτός Ελλάδος) που μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα με το Προσφυγικό.

Κι αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό. Οχι στην ουσία αλλά στις συνέπειές του.

Διότι οι υποκινητές της επίθεσης αρνούνται, δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κατανοήσουν το πραγματικό πρόβλημα.

Οτι δηλαδή δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ζήτημα δικαιωμάτων, ελευθεριών, οικονομίας ή ανθρωπισμού, καλής ψυχής και «όλοι αδέλφια είμαστε».

Αλλά με ένα ζήτημα (πρώτα) εθνικής ασφάλειας και (ύστερα) κοινωνικής συνοχής.

Το Προσφυγικό δηλαδή δεν είναι πρόβλημα σε μια γεωγραφική περιοχή όπου δεν υπάρχουν πρόσφυγες.

Είναι σχέδιο. Ή, αν προτιμάτε, είναι ένα σχέδιο που αποτελεί πρόβλημα. Και το οποίο προφανώς δεν είναι ελληνικής έμπνευσης ή προέλευσης – πλην «χρήσιμων ηλιθίων»…

Διότι αποτελεί το κατ’ εξοχήν σχέδιο όσων επιδιώκουν να γκριζάρουν και να αμφισβητήσουν την εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο και τα σύνορα. Τα υπόλοιπα είναι τόσο «ευκόλως εννοούμενα» που παραλείπονται.

Ακούω τώρα πως για την προστασία της εθνικής κυριαρχίας κυκλοφορεί και κάποια άλλη «φιλελεύθερη προσέγγιση» που δεν ξέρω ούτε πού υπάρχει, ούτε πού εφαρμόζεται, ούτε από ποιους.

Τι να κάνουμε δηλαδή;

Να προστατεύουμε την εθνική κυριαρχία από κοινού με διάφορες μυστήριες ΜΚΟ, αμφιλεγόμενους ευρωβουλευτές και παρατηρητήρια ή  συνδέσμους αμφίβολων μεταναστών;

Ή μήπως να εκχωρήσουμε την εθνική κυριαρχία ώστε να αποδείξουμε ότι δεν φοβόμαστε να καταργήσουμε την εθνική κυριαρχία;

Θέλετε τη γνώμη μου;

Στο μέτωπο της δημοκρατίας δεν νομίζω ότι υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα. Κι αν υπάρχει, διορθώνεται.

Στο μέτωπο της εθνικής κυριαρχίας όμως παίζεται το μέλλον της χώρας. Και δεν βλέπω πολλούς διατεθειμένους να το τζογάρουν.