Η θυσία της Κίνας στην ανάπτυξη

Project Syndicate

Aπό την εποχή του Ντενγκ Σιαοπίνγκ, η οικονομική ανάπτυξη έχει τη μεγαλύτερη σημασία για τους ηγέτες της Κίνας. Η ετήσια υπερανάπτυξη 10% από το 1980 έως το 2010 θεωρήθηκε ευρέως το αντίδοτο στη σχετική στασιμότητα της εποχής του Μάο, όταν η οικονομία αναπτύχθηκε μόνο κατά περίπου 6%. Αλλά υπό τον πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ, αυτή έχει υποχωρήσει, με μέση ανάπτυξη 6,6% από το 2013 έως το 2021, πολύ πιο κοντά στην τροχιά της χώρας υπό τον Μάο παρά υπό τον Ντενγκ.

Κάποια από την επιβράδυνση ήταν αναπόφευκτη, αντανακλώντας εν μέρει τον νόμο των μεγάλων αριθμών: οι μικρές οικονομίες είναι σε καλύτερη θέση να διατηρήσουν ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης. Καθώς η οικονομία της Κίνας αναπτύχθηκε – από 2% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 1980, την εποχή της απογείωσης του Ντενγκ, σε 15% όταν ο Σι ανέλαβε την εξουσία το 2012 -, η αριθμητική επιβράδυνση έγινε μόνο θέμα χρόνου. Η έκπληξη ήταν ότι άργησε να συμβεί.

Διαβάστε επίσης: Αποκωδικοποιώντας τον ανταγωνισμό Κίνας και ΗΠΑ

Η επιβράδυνση της Κίνας είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα αριθμητικό γεγονός. Τρεις ισχυρές δυνάμεις δραστηριοποιούνται επίσης – ο διαρθρωτικός μετασχηματισμός της οικονομίας, η απόσβεση για υπερβολές του παρελθόντος και μια βαθιά αλλαγή στο ιδεολογικό υπόβαθρο της κινεζικής διακυβέρνησης.

Οι νέες ιδεολογικές εκστρατείες που πραγματοποιήθηκαν υπό τη γενική επικεφαλίδα της Σκέψης του Σι Τζινπίνγκ, συμπεριλαμβανομένης καταστολής σε εταιρείες που κάποτε ήταν δυναμικές πλατφόρμες Διαδικτύου, και περιορισμών στα διαδικτυακά παιχνίδια, τη μουσική και τα ιδιωτικά μαθήματα, καθώς και μιας πολιτικής μηδενικού COVID-19 που οδήγησε σε ατέρμονα lockdowns, έχουν διαψεύσει όλες τις ελπίδες.

Εξίσου σημαντική ήταν η προσήλωση του Σι στην εθνική αναζωογόνηση, απόρροια του λεγόμενου κινεζικού ονείρου του που οδήγησε σε μια πιο επιθετική κινεζική εξωτερική πολιτική. Οχι τυχαία, αυτό τροφοδότησε τους εμπορικούς και τεχνολογικούς πολέμους με τις Ηνωμένες Πολιτείες, οδήγησε στην «απεριόριστη εταιρική σχέση» της Κίνας με τη Ρωσία και πυροδότησε την ένταση για την Ταϊβάν.

Προσωπικά το μεγαλύτερο λάθος μου ήταν να ελαχιστοποιήσω τις συνέπειες της σκέψης του Σι Τζινπίνγκ. Υπό τον Σι, η νέα εποχή της Κίνας αφορά περισσότερο την υπεροχή του Κόμματος, με σχετική έμφαση στην εξουσία, τον έλεγχο και τους ιδεολογικούς περιορισμούς στην οικονομία.

Σε αντίθεση όμως με την Κίνα του Μάο, που δεν υπήρχε μεγάλη ανάπτυξη να θυσιαστεί, σήμερα διακυβεύονται πολύ περισσότερα για τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Καθώς το επερχόμενο 20ό Συνέδριο του Κόμματος είναι πιθανό να εγκαινιάσει μια άνευ προηγουμένου τρίτη πενταετή θητεία για τον Σι, υπάρχει καλός λόγος να πιστεύουμε ότι η θυσία της Κίνας όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη μόλις ξεκίνησε.

Ο Stephen Roach είναι πρώην πρόεδρος της Morgan Stanley Asia και επικεφαλής οικονομολόγος της εταιρείας. Είναι μέλος του διδακτικού προσωπικού του Yale University