Eίναι η αβεβαιότητα, όχι η καθυστέρηση, που μας ενοχλεί τελικά

Άρχισα να σκέφτομαι αυτή τη στήλη τρεισήμισι ώρες πριν πληκτρολογήσω τις λέξεις αυτές, ενώ περίμενα μαζί με τη σύζυγό και τα παιδιά μου σε μια απίστευτα μεγάλη ουρά για να πάρουμε Eurostar, τριγυρίζοντας στον σταθμό Gare du Nord, στο Παρίσι, με 35 °C . Το πρόβλημα δεν ήταν η καθυστέρηση του τρένου, αλλά η δυσφορία, το άγχος και η αβεβαιότητα. Ήταν αδύνατο να διαβάσω κάτι, ακόμα και να σκεφτώ, ενώ η ουρά προχωρούσε, σταματούσε και άλλαζε πορεία σε ανύποπτο χρόνο και για άγνωστους λόγους.

H εν λόγω καθυστέρηση δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, η μεγαλύτερη που μου έχει τύχει. Χάρη σε ένα ηφαίστειο στην Ισλανδία, το όνομα του οποίου δεν μπορώ να προφέρω, άργησα, μια φορά, πέντε ολόκληρες ημέρες για τα γενέθλια της συζύγου μου. Ωστόσο, η εμπειρία μου με το Eurostar με γέμισε, κατά κάποιο τρόπο, άγχος μέσα σε λίγες μόνο ώρες.

Ήταν το αποκορύφωμα σε μία προσπάθειά μου – που μόνο καλά δεν πήγε – να δω όλα τα αξιοθέατα της Ευρώπης με τρένο. Αντί να πάρουμε το τρένο από το Γκάρμις-Παρτενκίρχεν προς το Ίνσμπρουκ, επιλέξαμε, τελικά, να ταξιδέψουμε με δύο λεωφορεία. Το τρένο από το Ίνσμπρουκ στη Βερόνα άργησε και, παρόλο που είχα κάνει την κράτηση μερικούς μήνες πριν, δεν είχε, τελικά, πραγματοποιηθεί. Περάσαμε μία ώρα σε αίθουσα αναμονής στους 40°C, στη Βερόνα, βλέποντας το δρομολόγιο του τρένου μας για το Μιλάνο να αναβάλλεται συνεχώς: «σε 15 λεπτά» έγραφε ξανά και ξανά ο πίνακας αναχωρήσεων. To ταξίδι μας από το Μιλάνο στο Παρίσι απειλήθηκε επίσης, από μία ανταπόκριση που ακυρώθηκε, κάνοντάς μας να ανησυχούμε για μερικές ώρες σχετικά με το εάν θα μας επιτρέψουν να επιβιβαστούμε στο επόμενο τρένο. Λατρεύω την ιδέα του ταξιδιού με τρένο, αλλά η πραγματικότητα, μερικές φορές, με απογοητεύει.

Διαβάστε επίσης: Αίγυπτος: Συμφωνία με τη Siemens Mobility για νέο σιδηροδρομικό δίκτυο υψηλών ταχυτήτων

Το περίεργο, όμως, είναι ότι, όταν ταξιδεύαμε, όλα ήταν ευχάριστα. Ακόμη και η αλλαγή λεωφορείου δεν φαίνεται τόσο άσχημη, όταν οδηγείτε στις Άλπεις. Παρόλο που χάσαμε πάρα πολύ χρόνο προσπαθώντας να επιβεβαιώσουμε την κράτησή μας, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα, δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα που δεν τα καταφέραμε.

Το πρόβλημα, στην ουσία, δεν ήταν τα ταξίδια. Ήταν η ουρά και η αναμονή και, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η ανησυχία του ότι τίποτα δεν ήταν σίγουρο. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τα ταξίδια για διακοπές, αλλά και για το “le train-train quotidien” (ακόμη και η «καθημερινή ρουτίνα» ακούγεται πιο ωραία στα Γαλλικά). Δημοφιλής μελέτη από τον Ντάνιελ Κάνεμαν και τον αείμνηστο Άλαν Κρούγκερ ανέδειξε ότι μία από τις λιγότερο ευχάριστες συνήθειες εντός της ημέρας είναι η πρωινή μας μετακίνηση, με τη βραδινή να μην απέχει πολύ. Ο λόγος μπορεί να είναι ότι η μετακίνηση δεν είναι μόνο δυσάρεστη, αλλά και αρκετά αγχωτική, σε σημείο που δεν είναι εύκολο να την συνηθίσουμε.

Τίποτα από αυτά δεν ​είναι καινούριο για τον Πιτ Ντάισον και τον Ρόρι Σάδερλαντ, τους συγγραφείς ενός ευχάριστου βιβλίου με τίτλο Transport for Humans. Στο βιβλίο αυτό. παραθέτουν διάφορες μελέτες για να υποστηρίξουν ορισμένες προφανείς – κι όμως – παραμελημένες ιδέες.

Για παράδειγμα, ο χρόνος κυλά γρήγορα όταν ταξιδεύουμε, αλλά «σέρνεται» όταν περιμένουμε (υποκειμενικά, ένα λεπτό αναμονής μοιάζει με τρία λεπτά ταξιδιού). Μελέτη που έγινε στην Ολλανδία ανέδειξε ότι, όταν ταξιδεύουμε με τρένα μηδενικών ρύπων, νιώθουμε ότι το ταξίδι μας είναι 20% πιο γρήγορο. Δεν έχω τίποτα ενάντια στα ταχύτερα τρένα, αλλά η λειτουργία των τρένων μηδενικών ρύπων κοστίζει λιγότερο και είναι και πολύ εύκολο να ξεκινήσουμε να τα χρησιμοποιούμε – ακόμη και αύριο.

Οι Ντάισον και Σάδερλαντ υποστηρίζουν ότι οι πάροχοι μεταφορών θα πρέπει να ασχοληθούν με αυτό που μέχρι στιγμής παραμελούν, να εξηγούν, δηλαδή, στους πολίτες τι συμβαίνει κάθε φορά που υπάρχουν καθυστερήσεις και να τους καθησυχάζουν. Πόσο μεγάλη είναι η ουρά; Πόσο αργεί το τρένο; Αν χάσω αυτό το τρένο, τι θα συμβεί;

Εάν η Eurostar είχε πει: «Συγγνώμη, αλλά θα πρέπει να περιμένετε για μερικές ώρες και θα φτάσετε στο Λονδίνο δύο ή τρεις ώρες αργότερα. Ωστόσο, η εταιρεία μας δεσμεύεται να σας βρει κάποιο άλλο δρομολόγιο για απόψε», θα ήταν πιο εύκολο να αντέξουμε τον χρόνο που περιμέναμε στην ουρά. Μας είπαν, βέβαια, τον λόγο που προκλήθηκε η αναστάτωση, αλλά δεν αναφέρθηκαν στις επιπτώσεις που, ενδεχομένως, να είχε για εμάς η καθυστέρηση αυτή, με αποτέλεσμα να μην έχουμε ιδέα τι να περιμένουμε ή τι θα πρέπει να κάνουμε.

Ζήτησα να πάρω συνέντευξη από τη Eurostar, ώστε να καταλάβω γιατί ήταν τόσο δύσκολο για τους παρόχους μεταφορών να παρέχουν τις κατάλληλες πληροφορίες στους επιβάτες, αλλά κανείς δεν ήταν διαθέσιμος να απαντήσει στις ερωτήσεις μου. Τουλάχιστον υπάρχει ομοφωνία ως προς αυτό.

Οι πληροφορίες είναι χρήσιμες για όσους ταξιδεύουν ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν καθυστερήσεις στα δρομολόγια. Είναι εύκολο να αποφευχθούν οι εικασίες από τα ταξίδια τοποθετώντας μεγάλα ρολόγια, προσθέτοντας αντίστροφες μετρήσεις στις πινακίδες αναχώρησης ή απλώς λέγοντας στους επιβάτες από ποια κατεύθυνση έρχεται το τρένο.

Επικρατεί, ταυτόχρονα, και το ερώτημα τι πρέπει να παρέχεται στους επιβάτες όσο περιμένουν στο σταθμό. Καθαρά καθίσματα, τραπέζια, ίσως και κάποια πρίζα: κάτι τέτοιο, όμως, πάει πολύ μακριά. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι παλαιοί σταθμοί είναι περισσότερο πολυτελείς, αλλά θα ήταν χρήσιμο εάν ένα μικρό μόνο μέρος από τον προϋπολογισμό και τη συνολική προσοχή που αφιερώθηκε στις σιδηροδρομικές συνδέσεις υψηλής ταχύτητας είχε αφιερωθεί στη δημιουργία άνετων αιθουσών αναμονής.

Καθώς καταλήγω στο συμπέρασμα αυτό, έχουν περάσει τέσσερις ώρες από τότε που φτάσαμε στο Gare du Nord και δυόμισι ώρες από τότε που κανονικά θα έπρεπε να είχαμε αναχωρήσει. Ακόμη περιμένω, αλλά βρίσκομαι μέσα σε ένα τρένο που δεν κινείται. Έχω κλιματισμό (ο οποίος, βέβαια, δεν λειτουργεί καλά), μία άνετη θέση, ρεύμα και ένα τραπέζι για το λάπτοπ μου. Συνεπώς, η διάθεσή μου έχει βελτιωθεί σημαντικά. Φαίνεται, λοιπόν, ότι υπάρχουν περισσότερα πράγματα που μπορούν να μας εντυπωσιάσουν στην «τέχνη του ταξιδιού» από την απλή μετακίνηση.