Το «φταίει ο Πούτιν» δεν μπορεί να απαντήσει στην αγωνία της κοινωνίας

Η ελληνική κοινωνία έχει μπροστά της μια χωρίς προηγούμενο ενεργειακή κρίση, που μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε κοινωνική.

Αυτήν τη στιγμή π.χ. όσα νοικοκυριά χρησιμοποιούσαν φυσικό αέριο αντιμετωπίζουν έναν χειμώνα χωρίς θέρμανση.

Οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού θα παραμείνουν υψηλοί, ακόμη και με τις επιδοτήσεις, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένα όριο στη μείωση της κατανάλωσης των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων.

Υπάρχουν επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με το κόστος παραγωγής τους.

Ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη όντως έκανε μια προσπάθεια να απαντήσει στην ανασφάλεια της κοινωνίας.

Ανακοίνωσε πολλά μέτρα στήριξης.

Όμως, ειδικά ως προς το κομμάτι της ενεργειακής κρίσης, η κοινωνία περίμενε περισσότερα.

Για τους ανθρώπους που αγωνιούν για το πώς θα βγάλουν τον χειμώνα δεν αρκεί η απόδοση ευθύνης στον Πούτιν, ακόμη και εάν προφανώς αυτός φέρει ευθύνη για την ενεργειακή επισφάλεια.

Αυτό που περίμεναν ήταν μέτρα που θα έκαναν σαφές ότι θα μπορέσουν να βγάλουν τον χειμώνα.

Καταλαβαίνω ότι μέρος του προβλήματος έχει να κάνει με την εξοργιστική αδυναμία της Ευρώπης να συμφωνήσει σε ένα γενναίο πακέτο μέτρων για την ενεργειακή κρίση. Αρκεί να σκεφτούμε ότι υποτίθεται ότι αυτό θα συζητιόταν στις 9 Σεπτεμβρίου, αλλά ακόμη περιμένουμε.

Καταλαβαίνω επίσης ότι υπάρχει μια πραγματική αμηχανία γιατί μέρος του προβλήματος έχει να κάνει με τον τρόπο που η ίδια η ΕΕ οργάνωσε τις αγορές ενέργειας, έναν τρόπο που τώρα, σε μια περίοδο κρίσης, εκτινάσσει τις τιμές στα ύψη.

Όμως, όλα αυτά δεν αποτελούν δικαιολογία. Η κοινωνία περιμένει απαντήσεις.

Αντίστοιχα, ήταν σημαντικό ότι ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε αρκετά μέτρα που απαντούν σε κοινωνικές ανάγκες.

Όμως, μερικά εξ αυτών, όπως αυτά για την επερχόμενη στεγαστική κρίση που θα αντιμετωπίσουμε στη χώρα, περισσότερο αποτελούν αναγνώριση του ότι υπάρχει το πρόβλημα παρά προσπάθεια για λύση του.

Η χώρα μπαίνει σε μια πολύ δύσκολη φάση. Μια περίοδο όπου αυτό που θα κρίνει το σε ποια κατάσταση θα είναι η κοινωνία, δεν έχει να κάνει, σε τελική ανάλυση, ούτε με την επικοινωνία ούτε με την απλή διατύπωση πολιτικών διλημμάτων, αλλά με το εάν θα υπάρξουν πραγματικά μέτρα που θα απαντούν στις κοινωνικές ανάγκες.