Στο μυαλό του Πούτιν…

Εδώ και αρκετό καιρό προσπαθώ να μπω στο μυαλό του Πούτιν. Να καταλάβω τι θέλει, γιατί το θέλει, τι φοβάται (σίγουρα κάτι θα φοβάται κι ας δείχνει εντελώς ψύχραιμος και ασύσπαστος). Και, κυρίως, γιατί φέρεται όπως φέρεται.

Προχθές αποφάσισε να ρίξει στη φωτιά και άλλα εκατομμύρια ανθρώπους. Τι σημαίνει αυτό; Οικογένειες που διαλύονται, παιδιά χωρίς πατέρα, γυναίκες χωρίς άνδρες… Εθελοντές, λέει. Μα τι εθελοντές μπορεί να υπάρχουν σε μια χώρα όπου η θέληση του απλού πολίτη δεν μετράει για τίποτα.

Ξεκίνησε ένα πρωί να κατακτήσει την Ουκρανία. Δεν του φτάνει που διοικεί κατά το κέφι του τη μισή υφήλιο, θέλει κι άλλη μία χώρα, άλλη μία μερίδα γης, κι άλλα εκατομμύρια υπηκόους που θα τον καταριούνται κάθε μέρα για τη σκλαβιά στην οποία τους καταδίκασε και δεν θα βλέπουν την ώρα να πεθάνει, να εξαφανιστεί, μήπως αυτό σημάνει περισσότερη ελευθερία για αυτούς.

Τι χρειάζεται ένας άνθρωπος; Εκτός από τα καθημερινά: ύπνο, τροφή, οικογένεια – παιδιά, γυναίκα, σεξ, διασκέδαση, παρέα. Για όλα αυτά χρειάζεται χρήματα. Αν είναι φιλόδοξος, πολλά, αμέτρητα χρήματα. Γιατί τα χρήματα είναι δύναμη, είναι εξουσία.

Φτάσαμε στη λέξη-κλειδί. Εξουσία. Ενας δικτάτορας, ένας τύραννος, χρειάζεται τεράστια, άπειρη εξουσία. Εξουσιάζει με πολλούς τρόπους. Πρώτα – και κύρια – με τη βία. Οι υπήκοοί του δεν έχουν δική τους θέληση. Ακολουθούν τη δική του. Μετά, με την εξαγορά: όλοι αυτοί οι ολιγάρχες ποιον νομίζετε πως βοηθάνε;

Ο Πούτιν τα έχει όλα αυτά και πολλά άλλα (οι κρυφές χαρές της παντοδυναμίας). Τον φτάνουν; Προφανώς όχι. Γι’ αυτό επιτίθεται και πολεμάει και έξω από τα σύνορά του. Τι τον νοιάζει αυτόν αν με τις αποφάσεις του φέρνει κάθε μέρα πόνο και σπαραγμό σε χιλιάδες ανθρώπους. Η θέλησή του ας γίνει – αυτό τον ικανοποιεί.

Κι ας πούμε πως τελικά πετυχαίνει τον στόχο του. Θα υποδουλώσει έναν περήφανο λαό που θα τον καταριέται κάθε μέρα. Εμένα θα με χάλαγε αν ήξερα ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που με καταριέται, ακόμα και σπάνια, όποτε με θυμάται. Θα ήθελα να τον βρω και να του ζητήσω συγγνώμη, γιατί, έστω και άθελά μου, τον πλήγωσα.

Τον δικτάτορα δεν του ταράζει τον ύπνο ο πόνος και η οδύνη που έφερε στον κόσμο. Δεν νιώθει ενοχές, δεν έχει τύψεις στη συνείδησή του; Αλλά μάλλον δεν έχει καν συνείδηση. Κάπως ο ψυχικός του μηχανισμός είναι διαφορετικός από του κοινού ανθρώπου.

Το μέλλον του δεν τον τρομάζει. Όσο δυνατός και πλούσιος κι αν είναι ένας άνθρωπος, δεν θα μπορέσει να αποφύγει το γήρας, την αρρώστια, τον θάνατο. Αλλά μάλλον όλα αυτά, που για εμάς είναι σκιάχτρα, για αυτόν μπορεί να είναι προκλήσεις, να βιαστεί, να κάνει περισσότερα. Τώρα! Για το μέλλον δεν τον νοιάζει – το έχει σβήσει από τη σκέψη του, όπως σβήνει τις κατάρες και τις ενοχές. Το βλέπει μόνο ως υστεροφημία.

Τι τον τρέφει; Η εξουσία και η δύναμη σήμερα – και σίγουρα η δόξα, η φήμη, η υστεροφημία για αύριο. Πηδάει πάνω από τον θάνατο (αφού δεν μπορεί να τον αποφύγει) και ταξιδεύει στο μέλλον όπου οραματίζεται μνημεία και πορτρέτα. Λεωφόρος Πούτιν στην Πετρούπολη, στη Μόσχα και σε άλλες εκατό πόλεις. Αγάλματα και ανδριάντες. Ο Μέγας Πέτρος, η Μεγάλη Αικατερίνη, ο Μέγας Πούτιν…

Ο Μέγας Πούτιν;

(Συζήτηση μετά 80 χρόνια: Τι έκανε αυτός; Κατέκτησε την Κριμαία και την Ουκρανία. Μα καλά, δεν ελευθερώθηκαν μετά αυτοί οι τόποι; Βέβαια. Ε… δεν βλέπεις που ένας-ένας ξηλώνονται οι ανδριάντες του; Πάνε στα χυτήρια όπου έλιωσαν παλαιότερα τον Λένιν, τον Στάλιν και τον Μπρέζνιεφ…)

Πηγή: Έντυπη έκδοση ΤΟ ΒΗΜΑ