Οι καλοί βασιλιάδες

Στον μανιχαϊστικό κόσμο των παραδοσιακών ιστοριών και παραμυθιών οι βασιλιάδες είναι κατά κανόνα τα «πνεύματα του καλού» από τα οποία περιμένουν οι απλοί άνθρωποι, οι υπήκοοί τους, να πατάξουν «τα πνεύματα του κακού», αυτούς που αντιπροσωπεύουν τη βασιλική εξουσία. Κλασικό παράδειγμα στον αγγλικό «Ρομπέν των Δασών» ο απών καλός βασιλιάς Ριχάρδος Λεοντόκαρδος που την εξουσία του έχει σφετεριστεί ο άδικος και άπληστος Ιωάννης Ακτήμων και οι άνθρωποί του.

Η εξουσία είναι κακή συνήθως επειδή ο βασιλιάς «δεν γνωρίζει»: τα εγκλήματα της βαριάς φορολογίας και των αυστηρών ποινών γίνονται εν αγνοία του. Για τούτο όποιος είναι όχι απλώς καλός αλλά πολύ καλός βασιλιάς μεταμφιέζεται σε κοινό θνητό και  κυκλοφορεί μεταξύ των υπηκόων του για να μάθει τι συμβαίνει και να τιμωρήσει τους ένοχους.

Σε επαναστατικούς αντιβασιλικούς καιρούς το καθαγιασμένο εικόνισμα του βασιλιά πρέπει να κατέβει: στη Γαλλία εμφανίζεται πριν τη βασιλοκτόνο Γαλλική Επανάσταση -και εμπλουτίζεται στη διάρκειά της-  το τραγουδάκι Le Bon Roi Dagobert (Ο Καλός Βασιλιάς Νταγκομπέρ) που στην πραγματικότητα είναι γελοίος, άπληστος, πολεμοχαρής,  κάνει τη μία ανοησία μετά την άλλη και καταλήγει στην κόλαση. Για τούτο χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια κατά του Ναπολέοντα, του Λουδοβίκο 18ου και του τελευταίου μονάρχη της Γαλλίας Λουδοβίκου-Ναπολέοντα Βοναπάρτη, γράφουν οι εγκυκλοπαίδειες.

Το αντιβασιλικό στιχούργημα κατέληξε στην αβασίλευτη Γαλλία παιδικό τραγουδάκι. Και  οι Γκοσινύ-Ουντερζό μπορούσαν να επαναφέρουν ακινδύνως στις διασκεδαστικότατες «Περιπέτειες του Χαλίφη Χαρούν ελ Πουσάχ» και του κακού βεζίρη του Ιζνογκούντ -που θέλει να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη»- τον παραδοσιακό «καλό βασιλιά» που περιστοιχίζεται από άπληστους και άχρηστους συμβούλους.

Διαβάστε επίσης: Βασιλιάς Κάρολος: Ποιο είναι το εισόδημα και η περιουσία του

Από την άλλη  όμως, σε δημοφιλέστατες σύγχρονες ιστορίες και παραμύθια -όπως «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» και κυρίως το «Game of Thrones»- οι βασιλιάδες βρίσκονται κοντύτερα στη λόγια παράδοση, στο ρεαλιστικό σαιξπηρικό πορτρέτο του Μάκβεθ ή του Ριχάρδου Γ’, που κάθε άλλο παρά διακρίνονται για γενναιοδωρία τους, και την ευγένεια των συναισθημάτων τους.

Ίσως λοιπόν η πάνδημη συμμετοχή στο πένθος της βασιλικής οικογένειας της Βρετανίας να μην αποτελεί μόνο απόδοση τιμής στον μονάρχη που δεν ευθύνεται για όσα κακά έχουν κάνει οι πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές  της Βρετανίας, με τους διαρκείς, συχνά γελοίους και οπωσδήποτε ανήθικους αγώνες για την εξουσία.

Ίσως να απηχεί νοσταλγία για την εποχή που οι βασιλιάδες ήσαν πραγματικά καλοί και δίκαιοι και να παρηγορεί τους θεατές για τα όσα τρομερά και βίαια που δεν καθαγιάζουν την εξουσία παρακολουθούν στις οθόνες τους.

Πηγή: Εντυπη Εκδοση ΤΑ ΝΕΑ