Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ως το «πλυντήριο» της ιταλικής Ακροδεξιάς

«Μια καλή σχέση με τους ιστορικούς συμμάχους μας στις Ηνωμένες Πολιτείες και με τα σημαντικότερα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει ζωτική σημασία για το μέλλον της Ιταλίας».

Αυτό δήλωσε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο ένας εκ των δύο εταίρων της Τζόρτζια Μελόνι, ο οποίος επιδιώκει να εμφανιστεί (ήδη από την προεκλογική περίοδο) ως ο εγγυητής του σταθερού ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας και η δικλείδα ασφαλείας απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια… παρεκτροπής.

• Διαβάστε επίσης: Ποια είναι πραγματικά η Τζόρτζια Μελόνι

Ο ιδρυτής και ηγέτης της Φόρτσα Ιτάλια, η οποία ανήκει στις τάξεις της μεγαλύτερης πολιτικής ομάδας στην Ευρωβουλή, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, προσπαθεί έτσι να στείλει το μήνυμα ότι εξακολουθεί να είναι πρωταγωνιστής και όχι κομπάρσος των εξελίξεων. Και παράλληλα, ότι παρά τα 85 του χρόνια και την αποτυχία του να εκλεγεί πρόεδρος της δημοκρατίας στις αρχές του έτους, παραμένει ενεργός και με μεγάλο κύρος.

Το… καύχημα του Μπερλουσκόνι

Όλα αυτά ενδέχεται και να ισχύουν – άλλωστε, όπως λέει ο λαός, «πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του». Στο φόντο των τελευταίων εξελίξεων, όμως, η ουσία είναι ότι ο Μπερλουσκόνι έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο, στρώνοντας το έδαφος για την ανάδειξη της Ακροδεξιάς σε πρώτη δύναμη και της Μελόνι σε πρωθυπουργό.

• Διαβάστε επίσης: Το πρόγραμμα Μελόνι, Σαλβίνι και Μπερλουσκόνι

Όπως θυμίζει με άρθρο του στην Guardian ο Ντέιβιντ Μπράντερ, ο Καβαλιέρε έχει καυχηθεί στο παρελθόν ότι «εφηύρε την Κεντροδεξιά το 1994», μέσω της συμμαχίας του «με τη Λίγκα και τους φασίστες». «Τους νομιμοποιήσαμε και τους εντάξαμε στο θεσμικό σύστημα», έχει πει χαρακτηριστικά.

Από το 1994 στο 2001

Τα πεπραγμένα του είναι αποκαλυπτικά και μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Ήδη, από την πρώτη του θητεία ως επικεφαλής κυβέρνησης, η οποία διήρκεσε λιγότερο από ένα χρόνο (Μάιος 1994 – Ιανουάριος 1995), ο Μπερλουσκόνι συμμάχησε με την Εθνική Συμμαχία του Τζανφράνκο Φίνι, διάδοχο του νεοφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (MSI) του Τζόρτζιο Αλμιράντε.

Η συμμαχία των δύο – μαζί με τη Λίγκα του Βορρά, η οποία τότε πρόβαλλε επιθετικά το αίτημα της ανεξαρτησίας σημαντικών περιφερειών του ιταλικού Βορρά – αποδείχθηκε ανθεκτικότερη και μακροβιότερη κατά τη δεύτερη πρωθυπουργική θητεία του Μπερλουσκόνι, η οποία διήρκεσε μια πενταετία (από το 2001 ως το 2006).

Πράξη τρίτη, στην «παράσταση» και η Μελόνι

Σαν να μην έφτανε αυτό, πριν τις εκλογές του 2008, οι οποίες έφεραν για τρίτη φορά τον Μπερλουσκόνι στην θέση του επικεφαλής της ιταλικής κυβέρνησης (παρέμεινε εκεί ως το 2011), η Φόρτσα Ιτάλια και η Εθνική Συμμαχία «συγχωνεύτηκαν». Συγκρότησαν, για την ακρίβεια, ένα συνασπισμό υπό το όνομα Λαός της Ελευθερίας, ο οποίος διεκδίκησε την ψήφο των Ιταλών με ενιαίες λίστες.

Σε αυτές ακριβώς τις λίστες συμπεριλαμβανόταν και το όνομα της Τζόρτζια Μελόνι, η οποία είχε προηγουμένως περάσει από τις τάξεις τόσο του MSI όσο και της Εθνικής Συμμαχίας. Ο Μπερλουσκόνι, μάλιστα, τόλμησε και την αναβάθμισε, διακρίνοντας σε αυτήν ένα πολιτικό «ταλέντο». Της έδωσε, λοιπόν, μια θέση στην κυβέρνησή του, αναθέτοντάς της το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου για Θέματα Νεολαίας.

Από εκεί και πέρα, υπό μία έννοια, τα πράγματα ακολούθησαν μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Ο Μπερλουσκόνι γερνούσε και έβγαινε σταδιακά εκτός μάχης, ενώ η Μελόνι αποκτούσε πολύτιμη πολιτική εμπειρία και έθετε τον πήχη των στόχων της ολοένα ψηλότερα.

Τα Αδέλφια της Ιταλίας

Έτσι, τον Δεκέμβριο του 2012 και ενώ ο Μπερλουσκόνι δεν ήταν πλέον πρωθυπουργός, αποχώρησε από τον Λαό της Ελευθερίας και συγκρότησε ένα νέο κόμμα, τα Αδέλφια της Ιταλίας διατηρώντας σύμβολα και συνθήματα των νεοφασιστών. Στο πλευρό της είχε δε έναν άνθρωπο με πλούσιο, όσο και ανατριχιαστικό παρελθόν: Τον Ιγκνάσιο Λα Ρούσα, επίσης στέλεχος της Εθνικής Συμμαχίας, που διετέλεσε υπουργός Άμυνας στην τελευταία κυβέρνηση Μπερλουσκόνι.

Ήταν αυτός που, το 2008 και κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για την αντίσταση της Ρώμης στους Ναζί κατακτητές το 1943, είχε αποτίσει φόρο τιμής στους φασίστες στρατιώτες οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών χιτλερικών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! Ενώ μια ημέρα νωρίτερα, ο δήμαρχος της πρωτεύουσας και επίσης σύμμαχος του Καβαλιέρε, Τζιάνι Αλεμάνο, είχε δηλώσει στην Corriere della Sera ότι «δεν θεωρώ και δεν θεώρησα ποτέ ότι (ο φασισμός) είναι το απόλυτο κακό».

Μετά από όλα αυτά, χρειάζονται άραγε και άλλες αποδείξεις για τις μεγάλες ευθύνες και την αποφασιστική συμβολή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, εξέχοντος μέλους του ΕΛΚ και διεκδικητή του τίτλου του πιο πλούσιου Ιταλού επί πολλά χρόνια, για το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται σήμερα στην τρίτη μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης;