Μεγάλη Παραίτηση: Κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο

Ο Γ.Σ. σκέφτεται κάθε ημέρα, το τελευταίο 6μηνο, να παραιτηθεί από τη δουλειά του. Ο βασικός λόγος είναι ότι τα τελευταία χρόνια δεν αναγνωρίζεται η εργασία του, ο κόπος του, σε συνδυασμό με τις χαμηλές, σχετικά αμοιβές του.

Η Κ.Μ άρχισε εδώ και μερικούς μήνες να μην δουλεύει υπερωρίες. Αποφάσισε να εργάζεται τις ώρες εκείνες που έχει αρχικά συμφωνήσει και για τα καθήκοντα τα οποία έχει συμφωνήσει.

Για όσους πιστεύουν ότι το κίνημα “παραίτηση” είναι ένα φαινόμενο τύπου “βλέπω UFO” να τους ξεκαθαρίσουμε: πως ο εργαζόμενος είναι αυτονόητο να διεκδικεί καλύτερους όρους εργασίας και ότι η σιωπηλή παραίτηση δεν σημαίνει ρήξη επειδή ο εργαζόμενος σταμάτησε να εξαντλείται κάνοντας, το αυτονόητο, δηλαδή τα καθήκοντα πέραν των αρχικών συμφωνηθέντων όρων.

Μία ενδιαφέρουσα έρευνα η οποία δημοσιεύτηκε πριν από λίγα 24ωρα λέει το εξής καταπληκτικό: «quitfluncer». Δηλαδή, όσοι βλέπουν τον συνάδελφό τους να αποχωρούν, κατά κάποιο τρόπο … “ζηλεύουν” και φεύγουν και εκείνοι. Κάνε το βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο και οι στίχοι ηχούν με ερμηνευτή τον Δημήτρη Μητροπάνο.

Η 3η έκδοση της παγκόσμιας έρευνας του Ομίλου Adecco (στη οποία συμμετείχε και η Ελλάδα), λοιπόν, αναδεικνύει την άνοδο του «quitfluncer». Αναφέρει ότι  7 στους 10 εργαζομένους σκέφτονται να παραιτηθούν εάν δουν συναδέλφους τους να φεύγουν από την εργασία τους.

Έχουν χιλιογραφεί το τελευταίο διάστημα, τόσο στον εγχώριο, όσο και στον διεθνή τύπο, τα αίτια όπου οι εργαζόμενοι φεύγουν πιο εύκολα από τις δουλειές τους. Συνοψίζοντας είναι οι καλύτερες αμοιβές και  η προσωπική ζωή πάνω από την επαγγελματική καριέρα. Άλλαξαν οι προτεραιότητες. Στην Ελλάδα, η γενιά όπου η επαγγελματική της ζωή στιγματίστηκε από τους μνημονιακούς όρους και τις αμοιβές, οι συνεχόμενες κρίσεις είναι το κερασάκι στην τούρτα.  Οι περισσότερο ταλαιπωρημένες γενιές των Μνημονίων, δηλαδή όσοι σήμερα είναι μεταξύ 30-40 ετών, μπήκαν στην αγορά εργασίας ή και αμείβονται για πολλά χρόνια υπό συνθήκες κρίσης.

Ο όρος Μεγάλη Παραίτηση ξεκίνησε από το 2021, όταν οι εργαζόμενοι μετά την τηλεργασία, εξαιτίας της πανδημίας, αναθεώρησαν και επανεξέτασαν τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες. Η διαφορά όμως μεταξύ της Αμερικής, της Ευρώπης και της Ελλάδας, είναι μεγάλες. Δηλαδή, στις ΗΠΑ η ανεργία είναι κοντά στο 3%, στην Ευρώπη στο 6% και στην Ελλάδα …. στο 12%.

Ο μέσος μισθός στη χώρα μας είναι περίπου στα 1.000 ευρώ, και ο κατώτατος κάτω από 700 ευρώ. Όσο για τους φόρους; Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τα νοικοκυριά ξόδεψαν το 2020, 41,8 δις. ευρώ  για τις βασικές τους ανάγκες, ενώ σε φόρους και εισφορές έδωσαν 1,6 φορές περισσότερα το ίδιο έτος, και σχεδόν τα διπλάσια το 2021.Στην τελευταία της έρευνα η PWC, για την Ελλάδα, το 59% (όσων συμμετείχαν στην μελέτη)  θέτει ως βασική του προτεραιότητα την προσωπική του ζωή έναντι της επαγγελματικής. Το 40% θα επέλεγε να μην εργαστεί καθόλου σε περίπτωση που οι οικονομικές του αποδοχές δεν αποτελούσαν τροχοπέδη για την προσωπική του διαβίωση, αντί 48% παγκοσμίως.

Το δεύτερο τρίμηνο του 2021 οι κενές θέσεις φθάνουν τις 12.181 έναντι 5.594 το 2019 – αύξηση κατά 117,8%. Το δεύτερο τρίμηνο του 2022 – οι κενές θέσεις εργασίας εκτοξεύονται στις 27.246 σημειώνοντας νέα αύξηση κατά 123,7%. Στο επτάμηνο Ιανουάριος – Ιούλιος 2022 σύμφωνα με την Εργανη, έγιναν 623.434 οικειοθελείς αποχωρήσεις από την εργασία ενώ το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι είχαν γίνει 479.065, δηλαδή περίπου 144 χιλιάδες περισσότεροι εργαζόμενοι αποχώρησαν με τη θέλησή τους, δεν ήταν  καταγγελία σύμβασης.

Στις ηλικίες 30-44 οι αποχωρήσεις είναι οι περισσότερες από κάθε άλλη κατηγορία, κι εκεί είναι το πρόβλημα που παρατηρείται και με την κάλυψη θέσεων εργασίας.

Και επειδή η ζωή  έχει πλάκα, αν βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο, η αλλαγή (που έχει έρθει στο εργασιακό κλίμα παγκοσμίως) είναι η αρχή για νέες επενδύσεις στο ανθρώπινο κεφάλαιο, δηλαδή να δίνεται αξία … στην αξία του εργαζόμενου. Και ίσως δουν ότι οι οικονομικές ανησυχίες των εργαζομένων συνδέονται με την ευημερία όλων.