Κυκλοφοριακό: Μήπως να αραιώνουμε;

Ας το πάρουμε απόφαση. Το κυκλοφοριακό πρόβλημα δεν πρόκειται ποτέ να λυθεί με μέτρα – ημίμετρα. Οι προτάσεις που κατά καιρούς πέφτουν στο τραπέζι και όσες από αυτές τελικά εφαρμόζονται στοχεύουν στο σύμπτωμα και όχι στην αιτία, η οποία εν προκειμένω δεν είναι άλλη από την υπερσυγκέντρωση πληθυσμού. Οι μισοί κάτοικοι της χώρας ζουν στην Αθήνα.

Η μεγάλη και χρόνια πληγή της αστυφιλίας, πηγή και άλλων πολλών δεινών, αποτελούσε προσφιλές θέμα για σχολικές εκθέσεις και θεωρητικές συζητήσεις, ωστόσο ουδέποτε αντιμετωπίστηκε σοβαρά.

«Συζητήσεις και πάλιν συζητήσεις, μέτρα και πάλιν μέτρα, αλλά αστυφιλία και πάλι αστυφιλία», έγραφε ο Οικονομικός Ταχυδρόμος ήδη από το 1944, ενώ περίπου 10 χρόνια νωρίτερα το «Ελεύθερον Βήμα» διαπίστωνε  ότι «η ερήμωσις της υπαίθρου αποτελεί αναμφιβόλως ένα από τους μεγαλυτέρους συντελεστάς οικονομικής ανωμαλίας».

Και μπορεί στο παρελθόν να υπήρχαν αντικειμενικοί λόγοι που δυσχέραιναν την αποκέντρωση, ωστόσο η σημερινή συγκυρία είναι από πολλές απόψεις ευνοϊκή. Γι’ αυτό και πολλές χώρες, όπως η Πορτογαλία, η Αυστραλία και η Ιρλανδία, σπεύδουν να την αξιοποιήσουν παρέχοντας κίνητρα στους πολίτες να εγκαταλείψουν τις μεγαλουπόλεις.

Στην Ελλάδα, δεν παρουσιάστηκε ποτέ μέχρι τώρα ένα συγκροτημένο, συνεκτικό και μακρόπνοο πρόγραμμα που θα έχει στόχο να συμβάλει στην αποσυμφόρηση των μεγάλων αστικών κέντρων, να δώσει νέα πνοή στην ύπαιθρο και να οδηγήσει σταδιακά στον περιορισμό των περιφερειακών ανισοτήτων.

Μήπως έφτασε η ώρα να δούμε επιτέλους το θέμα σοβαρά; Τα οφέλη θα είναι πολλαπλασιαστικά.