Συνιδιοκτησία σε ακίνητο, μια ανοιχτή «πληγή» 

Πόσοι και πόσοι δεν έχουν ζήσει και δε ζουν αυτό το «θρίλερ» της διαχείρισης ενός κοινού ακινήτου (!).

Είτε από παροχές των γονιών είτε από κληρονομιές είτε από δική μας επιλογή κάποιες φορές, αλλά και χωρίς να το θέλουμε ή και εν αγνοία μας, αποκτούμε ένα μερίδιο σε ακίνητο μαζί με άλλους: συγγενείς, φίλους, αγνώστους ή και το Δημόσιο ακόμη …

Η συνεννόηση με τους λοιπούς στο πλαίσιο της «ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ», όπως χαρακτηρίζεται η σχέση τούτη στο νομικό κόσμο, είναι «ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΔΩΡΟ», αν τυχόν υπάρξει.

Και το ερώτημα το οποίο εγείρεται αμέσως είναι το εξής : Ποιον άραγε να εννοεί ο κάθε συνιδιοκτήτης ως τον «καλύτερο και επωφελέστερο» τρόπο εκμετάλλευσης του κοινού ακινήτου ;

Κριτήριο του καθενός θα είναι οι εκάστοτε ανάγκες ή οι δυνατότητές του, η «τρέλα» του καθενός για το τι ζητά να αποκομίσει, οι καλές ή οι κακές ή και οι ανύπαρκτες σχέσεις του με τους υπόλοιπους, τα τυχόν χρέη του καθενός (που ίσως θα εμποδίζουν π.χ. την πώληση) κ.α.

Έτσι, χρονίζει αυτή η νοσηρή κατάσταση και το ακίνητο φθείρεται, η αξία του απομειώνεται, τα όποια κέρδη που τυχόν θα απέφερε εξανεμίζονται.

Και καταλήγει να αποτελεί «ΤΙΜΩΡΙΑ» η ιδιοκτησία αυτού του είδους, δημιουργώντας μόνο έξοδα συντήρησης και φόρους.

Τέτοιες συνιδιοκτησίες αναμφίβολα αποτελούν «ΠΛΗΓΗ» και για τους ίδιους τους συνιδιοκτήτες, αλλά και για τη χώρα μας, παραμένοντας αδρανείς και ανεκμετάλλευτες.

Μονόδρομος, λοιπόν, είναι η ταχύτατη επίλυση του θέματος.

Και ΠΡΕΠΕΙ να γίνει.

Είτε συμβιβαστικά είτε και δια της δικαστικής οδού.

Το νομικό πλαίσιο υπάρχει (!).

Ακόμη και το 1% να ανήκει σε κάποιον συνιδιοκτήτη, δικαιούται αυτός και πρέπει να κινηθεί ταχύτατα, γιατί δεν αξίζει να εγκλωβίζεται επί χρόνια σε νοσηρές σχέσεις και αυτονόητα να χάνει και χρήματα.

ΜΗΝ αφήνετε, λοιπόν, να αιωρείται αυτή κατάσταση.

ΜΗΝ αφήνετε στα παιδιά και στους οικείους σας μελλοντικά προβλήματα, τριβές και βαρίδια, που θα διαιωνιστούν.

Όταν κινηθεί δικαστικά έστω κι ένας, βλέπουμε από την εμπειρία μας να σύρονται και οι υπόλοιποι σε κάποια λύση. Ίσως να μην είναι και η άριστη λύση (…), αλλά τουλάχιστον θα υπάρξει.

Και θα κλείσουν «ανοιχτά κεφάλαια», τα οποία είναι άκρως ψυχοφθόρα.

Και θα πάτε παρακάτω, με ότι κι αν αποκομίσετε από την λύση της κοινωνίας.

Έτσι, ακόμη και μέσω της δικαστικής οδού να πωληθεί το ακίνητο, πιστεύω ότι θα είναι λυτρωτικό μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης, σε ένα ατέρμονο «γαϊτανάκι του τρόμου και της τοξικότητας», προκειμένου να συγκεραστούν αντίθετα συμφέροντα και διεκδικήσεις.

Και βέβαια, εφόσον εξ αρχής μπορείτε να επιλέξετε την ύπαρξη ή μη συνιδιοκτησίας (π.χ. σε γονικές παροχές ή με διαθήκες), κάντε το με προσοχή.

Κι εάν είναι εφικτό (…) να δοθούν αυτοτελώς τα ακίνητα.

Αυτοί που θα τα αποκτήσουν έτσι, σίγουρα θα σας ευγνωμονούν.

Λύσεις υπάρχουν, λοιπόν.

Αλλά χρειάζονται και προνοητικότητα και σθεναρές πρωτοβουλίες για να πραγματωθούν.

*Εύη Πέξα – Καλφέλη,

Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω

evipexakalfeli@yahoo.gr

Εξειδικεύεται στο κληρονομικό δίκαιο, στο οικογενειακό δίκαιο και στα ακίνητα.