Πανδημία: Η αποτυχία στην αντιμετώπισή της

Project Syndicate

Η πανδημία Covid-19 είναι μια από τις πιο θανατηφόρες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης στη σύγχρονη ιστορία, με παγκόσμιο αριθμό θανάτων 14,9 εκατομμυρίων (και εξακολουθεί να αυξάνεται). Εκτιμάται ότι έχει ωθήσει περίπου 100 εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια και έχει καθυστερήσει την πρόοδο προς τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης του 2030, κυρίως τον SDG3: την υγεία και ευημερία για όλους.

Παρά το τεράστιο κόστος της πανδημίας, η G20 και τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα εξακολουθούν να μην έχουν δημιουργήσει ένα πλαίσιο ετοιμότητας και αντιμετώπισης πανδημίας (PPR) ικανό να διαχειριστεί την επόμενη παγκόσμια κρίση υγείας. Σε πολλές χώρες, οι δαπάνες για την υγεία μειώνονται (ή διατηρούνται σε ανεπαρκές επίπεδο) καθώς η λιτότητα που καθοδηγείται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επανέρχεται στη μόδα. Μέχρι το επόμενο έτος, το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού θα υποφέρει από τις επιπτώσεις των μειωμένων επενδύσεων σε δημόσιες υπηρεσίες και ικανότητα του δημόσιου τομέα.

Μόλις δυόμισι χρόνια μετά την έναρξη της πανδημίας, η υγεία πλαισιώνεται και πάλι ως μια βραχυπρόθεσμη δαπάνη παρά ως μια μακροπρόθεσμη επένδυση που είναι κεντρικής σημασίας για την οικονομική ευημερία και την ανθεκτικότητα.

Η κάλυψη των παγκόσμιων αναγκών χρηματοδότησης PPR θα απαιτήσει μια πιο ολιστική προσέγγιση από κάτω προς τα πάνω, με τις φτωχότερες χώρες να αξιοποιούν δημιουργικά τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, τις κεφαλαιαγορές, τους εγχώριους πόρους και τα εργαλεία αναδιάρθρωσης του χρέους για να δημιουργήσουν τον δημοσιονομικό χώρο που χρειάζονται για να επενδύσουν στην υγεία.

Ενας παγκόσμιος φόρος περιουσίας θα μπορούσε να δημιουργήσει τα κεφάλαια που απαιτούνται για την αντιμετώπιση των ελλείψεων χρηματοδότησης PPR, αλλά καμία χώρα ή πολυμερής οργανισμός δεν έχει υποστηρίξει μια τέτοια πρόταση.

Ο αγώνας για να διασφαλιστεί ότι τα εθνικά συστήματα υγείας και τα παγκόσμια ιδρύματα δημόσιας υγείας είναι καλύτερα προετοιμασμένα για να αντιμετωπίσουν μελλοντικές πανδημίες θα απαιτήσει μια «προσέγγιση χαρτοφυλακίου», με τις χώρες να συγκεντρώνουν τις απαραίτητες επενδύσεις από μια σειρά πηγών. Θα πρέπει να ανατρέξουμε σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος για έμπνευση και καθοδήγηση σχετικά με τον τρόπο δημιουργίας του δημοσιονομικού χώρου που απαιτείται για την επίτευξη υγείας για όλους.

* Η Μαριάνα Μαζουκάτο είναι καθηγήτρια οικονομικών και καινοτομίας στο τμήμα Economics of Innovation and Public Value στο University College London και ιδρυτική διευθύντρια του UCL Institute for Innovation and Public Purpose. O Αλαν Ντόνελι είναι πρώην μέλος του Ευρωκοινοβουλίου και ιδρυτής του Health and Development Partnership του G20.