
Για όσες και όσους έχουν μελετήσει την κοινωνική ιστορία της νεότερης Ελλάδας αποτελεί κοινό τόπο ότι ο κατακερματισμός της ιδιοκτησίας γης επέτρεψε, ιδίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την επέκταση της ιδιοκατοίκησης που λειτούργησε ως στρεβλό υποκατάστατο μιας συστηματικής «στεγαστικής πολιτικής».
Δεν υπήρξαν ποτέ στη χώρα μας τα μεγάλα προγράμματα «κοινωνικής στέγασης» που αποτέλεσαν το πολεοδομικό σήμα κατατεθέν του μεταπολεμικού «κοινωνικού συμβολαίου» στην Ευρώπη, ούτε και ανάλογος χωροταξικός σχεδιασμός. Ομως, σε πολύ υψηλότερο ποσοστό από άλλες χώρες οι άνθρωποι είχαν «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους». Σε συνδυασμό με τη διαγενεακή αλληλεγγύη η παράμετρος αυτή αποτέλεσε και σημαντικό μηχανισμό απορρόφησης έντονων κρισιακών κοινωνικών φαινομένων.
Ομως, ήδη από την περασμένη δεκαετία, αυτό έχει αρχίσει να διακυβεύεται. Παρότι η χώρα απέφυγε μια μεγάλη «φούσκα ακινήτων» – αυτή είναι πιο πιθανό να μας έρθει στο μέλλον – εντούτοις η βαθιά οικονομική κρίση της δεκαετίας του 2010 οδήγησε στο πρόβλημα των «κόκκινων δανείων».
Και παρά την προσπάθεια «προστασίας της πρώτης κατοικίας», είναι σαφές ότι οι πολιτικές αντιμετώπισής τους θα οδηγήσουν και σε απώλειες κατοικιών. Σε αυτό προστίθεται και ο τρόπος που αναπτύσσονται νέες μορφές επιχειρηματικής επένδυσης, σε διάφορες κλίμακες, σε σχέση με την κατοικία, από την πολύ μεγάλη επέκταση των βραχέων μισθώσεων τύπου Airbnb μέχρι τη διαμόρφωση κατοικιών προς ενοικίαση από στρώματα υψηλότερων εισοδημάτων.
Ολα αυτά διαμορφώνουν έναν ορίζοντα «κρίσης της κατοικίας» και στη χώρα μας. Ηδη βλέπουμε τα φαινόμενα στην εκτίναξη των ενοικίων (και του κόστους αγοράς) σε αρκετές περιοχές, εξελίξεις που ταυτόχρονα διαμορφώνουν αρνητική συνθήκη για συγκεκριμένες κατηγορίες (φοιτητές, χαμηλόμισθους εργαζομένους, νεαρά ζευγάρια) αλλά και αλλοιώνουν τον χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία ολόκληρων γειτονιών.
Τα γεγονός ότι ακόμη απέχουμε από αντίστοιχα προβλήματα σε ευρωπαϊκές και βορειοαμερικανικές πόλεις, δεν αναιρεί την ανάγκη να συζητήσουμε το πρόβλημα έγκαιρα και προφανώς να ληφθούν όλα τα μέτρα για την υπεράσπιση ενός κρίσιμου κοινωνικού δικαιώματος.
Πηγή: in.gr


Latest News

Το ψυχολογικό πρόβλημα
Γενικώς συμβαίνουν περίεργα πράγματα σε περιβάλλον αβεβαιότητας. Ολοι ζυγίζουν την κατάσταση και ψάχνουν τις επιπτώσεις των επιλογών τους

Ριψοκίνδυνο χρέος
Τέτοιου είδους προσπάθειες να «κλέψουμε» στον καπιταλισμό τις έχουμε επιχειρήσει πρώτα εδώ εμείς στην Ελλάδα

Adam Posen: Η Ρωσία είναι υποτελής στην Κίνα
Ο επικεφαλής του διεθνούς κύρους Ινστιτούτου Πήτερσον για τη Διεθνή Οικονομία, αναλύει γιατί η Ρωσία του Πούτιν, παρά τις αμερικανικές προσπάθειες, δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψει την Κίνα για την Αμερική.

Από τα τρολ των social media στις τριγωνικές συναλλαγές
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποθέτουν ότι πίσω από τα αμέτρητα συμβόλαια του ομίλου των κ.κ Βαρβιτσιώτη και Ολύμπιου κρύβονται άλλες σχέσεις, πιο σύνθετες και δηλωτικές πολιτικών και οικονομικών εξαρτήσεων

Αυξάνεται το κόστος των επιχειρήσεων
Οι λίγες μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις θα δοκιμαστούν, θα αναθεωρήσουν επιχειρηματικά σχέδια αλλά θα προσαρμοστούν και θα τα καταφέρουν

Αυτή η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τις υποκλοπές και τα bots δολοφονίας δικαίωσε τον Όργουελ
Η περιφρόνηση για τους θεσμούς, η απόπειρα ελέγχου της σκέψης, όπως έλεγε ο Όργουελ, μέσω προπαγάνδας και bots, η ηθική εξόντωση αντιπάλων με δολοφονίες χαρακτήρα, δεν μπορούν να θεωρηθούν «φιλελεύθερη πολιτική» αλλά μέθη της εξουσίας

Το… θαύμα του πρόχειρου φαγητού
Στην πρόσφατη έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για την ελληνική οικονομία, υπάρχει ειδική αναφορά στο πρόχειρο φαγητό

Όταν το Μαξίμου και οι φίλοι του συντηρούν μηχανισμούς τρολ και παραπληροφόρησης
Οι αποκαλύψεις για το πώς χρηματοδοτείται η διαβόητη -αναβαθμισμένη επί Μητσοτάκη- «Ομάδα Αλήθειας» από την εταιρεία Blue Skies των Βαρβιτσιώτη και Ολύμπιου της V+O, είναι διαφωτιστικές για το πώς στήνονται μηχανισμοί παραπληροφόρησης και προπαγάνδας που βάλλουν τελικά κατά της ίδιας της Δημοκρατίας

Είναι το «ελεύθερο εμπόριο» αυταξία;
Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι πάντα και σε κάθε περίπτωση το «ελεύθερο εμπόριο» είναι προς το συμφέρον των κοινωνιών;

Οποιος εξέχει, την πληρώνει
Βρισκόμαστε εν μέσω πολέμου και όποιος «εξέχει» θα την πληρώνει ακόμα και αν αισθάνεται ασφαλής