Όταν η θεωρία συνωμοσίας γίνεται πράξη τρομοκρατίας

Οι ειδήσεις από τη Γερμανία πρέπει να μας κάνουν όλους να ανησυχούμε.

Γιατί δείχνουν ότι αυτό που λέμε «θεωρίες συνωμοσίας», μπορούν να αποτελέσουν τον καταλύτη για την εμφάνιση μιας επικίνδυνης ακροδεξιάς.

Που μπορεί στη ρητορική της να φαντάζει «γραφική» ή ακόμη και κωμική – ποιος μπορεί να θεωρήσει σοβαρή μια αντίληψη που υποστηρίζει ότι πρέπει να ανασυσταθεί το «Γερμανικό Ράιχ»;–, όμως, όταν μαζεύει όπλα, στρατολογεί ένστολους από επίλεκτες δυνάμεις, αποκτά προσβάσεις στον κρατικό μηχανισμό και σχεδιάζει ένοπλη εισβολή στο κοινοβούλιο, τότε τα πράγματα γίνονται πάρα πολύ επικίνδυνα.

Τα είδαμε άλλωστε και στην Αμερική, όπου ένα σημαντικό μέρος των πιο «δυναμικών» και τελικά βίαιων οπαδών του Τραμπ, ακριβώς από τέτοιες «θεωρίες συνωμοσίας» εμπνέεται.

Άλλωστε, είναι παγκόσμιο φαινόμενο η άνοδος της ακροδεξιάς να σιγοντάρεται ακριβώς από την απήχηση θεωριών συνωμοσίας.

Το είδαμε, άλλωστε, πολύ έντονα και στην περίοδο της πανδημίας όταν η ακροδεξιά έπαιξε πολύ έντονα με τους «αντιεμβολιαστές».

Και αυτό γιατί μια «συνωμοσία», φτιάχνει εύκολους «εχθρούς», όλους αυτούς που «μας ψεκάζουν», «κυβερνούν κρυφά τον κόσμο», «θέλουν να μας αλλοιώσουν».

Και παρότι υποτίθεται ότι ζούμε σε μια εποχή εκτίναξης των επιστημών και της γνώσης που παράγεται στον πλανήτη, παρατηρούμε ότι οι άνθρωποι, ακόμη και τυπικά μορφωμένοι, είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν εμφανώς παράλογες θεωρίες.

Και για να μην πάμε μακριά και στη χώρα μας είχαμε το δικό μας μερτικό «ψεκασμένων». Και μπορεί αυτά που έλεγε ο Αρτέμης Σώρας να φάνταζαν εντελώς ανυπόστατα και ψευδή, την ίδια στιγμή το «κίνημά» του άνοιγε γραφεία σε κάθε ελληνική πόλη.

Όλα αυτά διαμορφώνουν ένα πρόσφορο έδαφος που το εκμεταλλεύονται οι διάφορες παραλλαγές της Ακροδεξιάς, συμπεριλαμβανομένων αυτών που οραματίζονται «βίαιες ανατροπές».

Διαμορφώνοντας μια συνθήκη όπου από τις θεωρίες συνωμοσίας περνούν στους σχεδιασμούς τρομοκρατίας.

Γι’ αυτό και δεν αρκεί να εξαρθρώνονται τέτοιες κινήσεις και οργανώσεις.

Το πιο βασικό είναι να μειωθεί η απήχηση των «θεωριών συνωμοσίας».

Όμως, αυτό απαιτεί να επανέλθει στη δημόσια σφαίρα ο πραγματικός πολιτικός λόγος, αυτός που έχει επιχειρήματα, στηρίζεται στη γνώση και προτείνει προγράμματα. Όχι αυτός που μένει εγκλωβισμένος στην απλή επικοινωνιακή λογική.