Ένα … σαλάχι που το λένε Μάνθο (!)

Το ομολογώ. Δεν τρελαίνομαι με τις γιορτές. Όχι γιατί δεν μου αρέσουν να βλέπω ανθρώπους να γιορτάζουν, να νοιώθουν χαρούμενοι με την εορταστική ατμόσφαιρα, να ανταλλάσουν δώρα, να κάθονται γύρω από ένα εορταστικό τραπέζι και να περνούν όμορφα.

Δεν τρελαίνομαι, γιατί, προσωπικά πάντα μιλώντας, οι γιορτές συνοδεύονται από ένα σωρό «πρέπει» και «κουτάκια», τα οποία εξαφανίζονται μόλις περάσουν οι γιορτές. Να πάρω δώρα, να είμαι καλός βοηθώντας ανθρώπους που δεν έχουν τα απαραίτητα για να περάσουν τις γιορτές, να δω φίλους και συγγενείς για τους οποίους δεν μπήκα στον …κόπο να πάρω ούτε ένα τηλέφωνο όλο τον προηγούμενο χρόνο, και, και, και, βάλτε όποιο άλλο «και» θέλετε…

Καλά τα γεύματα αγάπης, αλλά….

Ναι, θέλω η νέα χρονιά να είναι καλύτερη για όλους τους ανθρώπους. Ναι, θέλω οι άνθρωποι να βοηθούν ο ένας τον άλλο. Όχι όμως μόνο κατά τη διάρκεια των εορτών, αλλά όλο το χρόνο. Καλά τα λεγόμενα «γεύματα αγάπης», αλλά οι άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα έχουν την ανάγκη μας όλο το χρόνο, και όχι μόνο τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και το Πάσχα.

Το να βοηθάμε όμως ο ένας τον άλλο (στον βαθμό που μπορεί ο καθένας) δεν έχει να κάνει μόνο με το φαγητό και τα δώρα. Έχει να κάνει και με ένα σωρό άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα, να πιέζουμε τους αρμόδιους να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή των ανθρώπων που κινούνται με αναπηρικά αμαξίδια. Δεν είναι θέμα υποχρέωσης, είναι θέμα πολιτισμού.

Να μπαίνουμε στα παπούτσια αυτών των ανθρώπων…

Και καλό θα είναι, που και που να μπαίνουμε στα παπούτσια αυτών των ανθρώπων. Ξέρετε πόσοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι στην απομόνωση ( με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή τους και την ψυχική τους υγεία) εξαιτίας των προβλημάτων πρόσβασης σε κοινόχρηστους χώρους, δημόσια κτήρια, σχολεία, πανεπιστημιακά ιδρύματα ακόμη και στο εργασιακό τους περιβάλλον; Πόσοι άνθρωποι δυσκολεύονται να κινηθούν με τα αναπηρικά αμαξίδια στα γεμάτα εμπόδια πεζοδρόμια;

Οι απάντηση είναι: πάρα πολλοί. Το έχω ζήσει και εγώ προσωπικά, όταν μετά από τροχαίο ατύχημα, έπρεπε για ένα διάστημα να μετακινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο. Αλλά και αργότερα, όταν έπρεπε να χρησιμοποιώ τις πατερίτσες. Να μην μπορείς να κινηθείς στο πεζοδρόμιο, επειδή κάποιος έκρινε πως είναι … έξυπνο να παρκάρει πάνω σε αυτό…

Θα μου πείτε χρονιάρες μέρες, τί κάθεσαι και σκέφτεσαι. Το σκέφτομαι επειδή δεν μπορώ αυτά τα «κλισέ», ας μου επιτραπεί η έκφραση, των γιορτών. Το σκέφτομαι επειδή πρόσφατα διάβασα μια ανάρτηση/καταγγελία (δεν μπορώ να την επιβεβαιώσω ή να τη διαψεύσω) η οποία μάλιστα έκανε το γύρο του διαδικτύου, σύμφωνα με την οποία ,όταν ανετράπη εξαιτίας έργων για οπτικές ίνες, ένα ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο ΑΜΕΑ με συνέπεια το παιδί με κινητικά προβλήματα να πέσει στο δρόμο, και ενώ πολλοί άνθρωποι έτρεξαν να βοηθήσουν, κάποιος μέσα από ένα αυτοκίνητο άρχισε να βρίζει… Φαντάζομαι αυτός ο … «κύριος» θα υιοθετήσει για λίγο το πνεύμα των εορτών και μετά, μία από τα ίδια.

Και όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά, έρχεται στο μυαλό μου ο αδερφικός μου φίλος, ο Μάνθος. Το …σαλάχι που αναφέρεται στον τίτλο τού κειμένου…

Ο Μάνθος είναι παραπληγικός. Όχι όμως ένας συνηθισμένος παραπληγικός. Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας μερικά πράγματα που με δένουν μαζί του, και ελπίζω αυτή η μικρή ιστορία που θα σας αφηγηθώ, να εμπνεύσει κι άλλους ανθρώπους που ζουν και κινούνται πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, να σπάσουν την απομόνωση και ζήσουν όπως θέλουν τη ζωή τους.

Τον γνώρισα το 2000 όταν του πήρα συνέντευξη για λογαριασμό των « ΝΕΩΝ». Λίγες μέρες πριν, είχε καταφέρει να γίνει ο πρώτος παραπληγικός στην Ελλάδα που πήρε δίπλωμα εκπαιδευτή κατάδυσης (!).

Ο Μάνθος δεν γεννήθηκε παραπληγικός. Ένα ατύχημα με μοτοσυκλέτα άλλαξε την πορεία της ζωής του. ‘Όταν τον ρώτησα πως μπορεί και να τα καταφέρνει χωρίς να μπορεί να κουνάει τα πόδια του μού απάντησε « (…) εγώ μοιάζω με σαλάχι, το οποίο δεν κουνάει την ουρά του, αφού κινούμαι μόνο με τα χέρια μου…». Στα χρόνια που ακολούθησαν γίναμε επιστήθιοι φίλοι, κάναμε μαζί σχολεία κατάδυσης, μού έκανε ο ίδιος μαθήματα , και είναι από τους λίγους ανθρώπους που θέλω να είναι μαζί μου όταν η βουτιά ξεπερνάει τα όρια.

Δεν είναι ένας συνηθισμένος παραπληγικός…

Σας είπα πριν πως δεν είναι ένας συνηθισμένος παραπληγικός. Κι αυτό επειδή κατάφερε μέσα από πολύ πόνο και θλίψη με όπλο το κουράγιο, να κάνει όλα όσα ονειρεύεται. Μάλιστα, πριν από λίγο ήταν στην Πορτογαλία, προσκεκλημένος σε διεθνές συνέδριο, όπου μίλησε για την τεχνική κατάδυση πέρα από τα όρια…

Το ότι ο Μάνθος τα κατάφερε, παρά τον πόνο που βίωσε, δεν σημαίνει πως πρέπει να επαναπαυτούμε ως κοινωνία μόνο στο κουράγιο των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν ίδια προβλήματα, προκειμένου να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της ζωής τους.

Τα ποσά που απαιτούνται για την προσβασιμότητα αυτών των ανθρώπων σε κτήρια, νοσοκομεία, δρόμους κ.α είναι αστεία σε σχέση με αυτά που διακινούνται καθημερινά για ένα σωρό άχρηστα πράγματα. Και ο νοών νεοείτω…

Αλληλεγγύη λοιπόν, και να μπαίνουμε που και που στα παπούτσια των άλλων. Έτσι, νομίζω το …πνεύμα των γιορτών δεν θα έχει ημερομηνία λήξης. Χρόνια Πολλά σε όλους και να έχουμε μια καλή νέα χρονιά.