Μόνο το Κογκρέσο των ΗΠΑ μπορεί να σταματήσει τη νίκη της Ουκρανίας

Project Syndicate

Το να βοηθήσουμε την Ουκρανία να κερδίσει τον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας είναι απαραίτητο για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια ασφάλεια. Τα καλά νέα είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έκαναν πρόσφατα δύο σημαντικά στρατηγικά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, παρέχοντας πιο ικανά όπλα και περιορίζοντας τα ρωσικά έσοδα από ορυκτά καύσιμα. Τα κακά νέα είναι ότι η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ που ελέγχεται από τους Ρεπουμπλικάνους απειλεί να καταστρέψει τα πάντα, εν μέσω της μάχης για το ανώτατο όριο του ομοσπονδιακού χρέους.

Για να καταλάβετε τι διακυβεύεται στην Ουκρανία, σκεφτείτε ένα σενάριο στο οποίο η Ρωσία «κερδίζει», με την έννοια ότι διατηρεί μέρος ή όλο το έδαφος που έχει καταλάβει. Αυτό θα ενίσχυε την εξουσία του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και θα τον ενθάρρυνε να επεκτείνει ξανά τα σύνορα της Ρωσίας. Άλλωστε, αυτό συνέβη μετά την υποτονική αντίδραση της Δύσης στην αρπαγή γης το 2014, όταν κατέλαβε την Κριμαία και τμήματα της ανατολικής Ουκρανίας.

Πολλαπλές φωνές στα κανάλια της ρωσικής προπαγάνδας είναι ξεκάθαρες ότι η φιλοδοξία είναι τόσο εδαφική (το μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας, της Μολδαβίας, της Βαλτικής και τμήματα της Πολωνίας, αν και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά), όσο και στρατηγική (ήττα της Δύσης και των αξιών της). Τίποτα από όσα θέλει η Ρωσία δεν είναι μυστικό σε αυτή τη φάση, όπως καθιστά σαφές η εξαιρετική κάλυψη αυτών των φωνών από τη Τζούλια Ντέιβις.

Για να σταματήσει η ρωσική επιθετικότητα, δύο πράγματα είναι απαραίτητα: ήττα στο πεδίο της μάχης και όρια στα τρέχοντα και μελλοντικά έσοδα από τη διεθνή πώληση πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Η Ρωσία ξεκίνησε με ορισμένα πλεονεκτήματα στο πεδίο της μάχης, συμπεριλαμβανομένων των αρμάτων μάχης και του πυροβολικού. Οι Ουκρανοί αντιμετώπισαν τις αρχικές επιθέσεις με ορισμένα δυτικά όπλα (συμπεριλαμβανομένων αντιαρματικών πυραύλων), καθώς και με συνετή χρήση του υπάρχοντος οπλισμού τους της σοβιετικής εποχής. Η Δύση δεν θέλησε να ανατρέψει την ισορροπία πολύ μακριά ή πολύ γρήγορα, εξ ου και η αργή άφιξη των πυραυλικών συστημάτων και των βαρύτερων τεθωρακισμένων. Αλλά η πρόσφατη υπόσχεση για προηγμένα άρματα μάχης είναι ένα σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Το μήνυμα είναι ότι το ΝΑΤΟ θα παράσχει αρκετή υποστήριξη στην Ουκρανία για να απωθήσει τη Ρωσία, όσο και αν χρειαστεί.

Αυτή είναι μια προσεκτικά βαθμονομημένη απόκριση που τελικά θα πετύχει. Όπως τονίζει ο Phillips Payson O’Brien του Πανεπιστημίου του St. Andrews στο ενημερωτικό του δελτίο σχετικά με αυτά τα θέματα, η σημασία των όπλων μεγάλου βεληνεκούς και ιδιαίτερα της αεροπορικής δύναμης έρχεται στο επίκεντρο.

Το πιο δύσκολο πρόβλημα είναι τι πρέπει να κάνουμε με τη ρωσική πετρελαϊκή βιομηχανία, η οποία αντιπροσωπεύει πάνω από το 10% της παγκόσμιας παραγωγής. Η Ρωσία έχει αυτοεπιβάλλει εμπάργκο στο φυσικό της αέριο, το οποίο έρεε μέσω αγωγών προς την Ευρώπη. Διακόπτοντας αυτές τις προμήθειες και αυξάνοντας τις τιμές, η Ρωσία απέδειξε ότι δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη ως εμπορικός εταίρος. Η απροθυμία της Ευρώπης να αγοράσει ξανά ρωσικό φυσικό αέριο θα καταφέρει μεγάλο πλήγμα στα μελλοντικά ρωσικά έσοδα.

Το αργό πετρέλαιο, αντίθετα, μπορεί να αποσταλεί οπουδήποτε στον κόσμο. Τα ραφιναρισμένα προϊόντα, όπως το ντίζελ, μπορούν επίσης να σταλούν σε μεγάλες αποστάσεις με πλοίο – αν και το κόστος μεταφοράς είναι υψηλότερο.

Σε πρόσφατο άρθρο του, ο Economist ισχυρίζεται ότι βρήκε ένα μοιραίο ελάττωμα στο ανώτατο όριο της τιμής του πετρελαίου που επιβλήθηκε από την G7, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους συμμάχους τους: το γεγονός ότι υπάρχει κάποιο είδος «σκιώδους» στόλου, που λειτουργεί εκτός του ανώτατου ορίου τιμών. Αλλά αυτή η ανάλυση χάνει σχεδόν εντελώς το νόημα, παρά τη σαφή εξήγηση που δόθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών.

Στόχος των δυτικών συμμάχων είναι να περιορίσουν τα ρωσικά έσοδα, αποτρέποντας παράλληλα την άνοδο των παγκόσμιων τιμών του πετρελαίου. Ο συνδυασμός ενός εμπάργκο της ΕΕ με ένα ανώτατο όριο τιμών στο αργό (το οποίο ισχύει για όλες τις δυτικές, ασφαλισμένες και χρηματοδοτούμενες ναυτιλιακές μεταφορές) έχει σχεδιαστεί για να μετατοπίσει τη διαπραγματευτική ισχύ μακριά από τους Ρώσους προμηθευτές και προς τους υπόλοιπους πελάτες της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας και της Κίνας.

Ο στόχος είναι να διατηρηθεί το ρωσικό πετρέλαιο σε κίνηση, αλλά να αποφέρει χαμηλότερα έσοδα από ό,τι θα συνέβαινε διαφορετικά. Αυτό ακριβώς συνέβη από τότε που τέθηκε σε ισχύ το ανώτατο όριο τιμών στις αρχές Δεκεμβρίου 2022. Σύμφωνα με το Φινλανδικό Κέντρο Έρευνας για την Ενέργεια και τον Καθαρό Αέρα, τους καλύτερους βαθμολογητές σε αυτό το θέμα, ο αντίκτυπος στα ρωσικά έσοδα ήταν σημαντικός: η τιμή αναφοράς του Brent κυμάνθηκε γύρω στα 80-85 δολάρια το βαρέλι, ενώ το ρωσικό αργό Urals δυσκολεύεται στα 40-50 δολάρια.

Φυσικά, είναι ακόμη νωρίς και το επόμενο βήμα – η επιβολή ανώτατου ορίου τιμών στα διυλισμένα προϊόντα – πρόκειται να τεθεί σε ισχύ στις 5 Φεβρουαρίου. Τον Μάρτιο, θα ξεκινήσει η διαδικασία πιθανής περαιτέρω μείωσης των ανωτάτων ορίων τιμών για το αργό και τα διυλισμένα προϊόντα . Οι δυτικές χώρες αρχίζουν να χρησιμοποιούν τη δύναμή τους ως καταναλωτές στο παγκόσμιο εμπορικό σύστημα.

Τι μπορεί να πάει στραβά; Ο πιο προφανής κίνδυνος προέρχεται από τη Βουλή των ΗΠΑ, όπου ορισμένοι Ρεπουμπλικάνοι επιθυμούν να διαταράξουν τις λειτουργίες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, τις παροχές δικαιωμάτων, την εθνική άμυνα, ακόμη και τις πληρωμές για το χρέος του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ. Η συζήτηση για το ανώτατο όριο του χρέους των ΗΠΑ είναι μία επικίνδυνη ιδιοσυγκρασιακή ανοησία – το Κογκρέσο έχει ήδη εγκρίνει τις εν λόγω δαπάνες και τη φορολογία. Αλλά λόγω μιας παράξενης ιδιορρυθμίας στον τρόπο ερμηνείας του Συντάγματος των ΗΠΑ, λίγοι Ρεπουμπλικάνοι της Βουλής έχουν τώρα την ευκαιρία να μαντέψουν τις προηγούμενες αποφάσεις.

Μερικοί άνθρωποι στα ρωσικά κανάλια προπαγάνδας αναφέρονται ήδη στον πρώην Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ ως «Ο Τραμπ μας», πιθανώς λόγω της υποστήριξής τους στο παρελθόν. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα χαρούν αν οι Ρεπουμπλικάνοι αυλικοί του Τραμπ καταφέρουν να ανατρέψουν την τρέχουσα προσπάθεια των ΗΠΑ να στηρίξουν την Ουκρανία.

Ο Simon Johnson, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι καθηγητής στο Sloan School of Management του MIT και συμπρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτικής για την COVID-19.