
Σε διάφορες πλευρές της δημόσιας σφαίρας η αντίθεση, εδώ και χρόνια, των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε θεσμικές παρεμβάσεις που κατατείνουν σε αυτό που συνήθως περιγράφουμε ως «αξιολόγηση» έχει λοιδορηθεί με ποικίλους τρόπους και έχει παρουσιαστεί ως κατεξοχήν ένδειξη της άρνησης των εκπαιδευτικών να εργαστούν για την αναβάθμιση της παιδείας και ως βασικό σύμπτωμα μιας νοοτροπίας αποφυγής της προόδου. Μόνο που αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια και συγκρούεται με μια πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από τον καθημερινό αγώνα χιλιάδων εκπαιδευτικών μέσα στην αντίξοη συνθήκη μιας ενδημικής υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης, που επιδεινώνεται από όλα τα προβλήματα της προσαρμογής της εκπαίδευσης σε μια εποχή μεγάλων αλλαγών όπου τα σχολεία αναμετρώνται με μια πολλαπλή αμφισβήτηση του μορφωτικού τους ρόλου, την ώρα που η συγκροτημένη σκέψη παραμένει η αναγκαία πυξίδα μέσα σε έναν κόσμο υπερπληροφόρησης.
Τα προβλήματα στην εκπαίδευση είναι πραγματικά και η συζήτηση για την «κρίση του σχολείου» επείγουσα ανάγκη, όμως οι εκπαιδευτικοί, οι δάσκαλοι και οι δασκάλες, οι καθηγητές και οι καθηγήτριες του δημόσιου σχολείου αναμετριούνται με αυτά και – είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι – κρατούν τη δημόσια εκπαίδευση όρθια. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν θέλουν να «βελτιωθούν», αλλά ότι δεν τους προσφέρονται οι πόροι, οι υποδομές, το υλικό και τα αναλυτικά προγράμματα που θα τους επιτρέψουν να βελτιώσουν τα πράγματα. Το μόνο που δεν χρειάζονται είναι τιμωρητικές πρακτικές ή απόπειρες χειραγώγησης που απλώς θα προσθέσουν και μια διάσταση εργασιακής επισφάλειας.
Για όποια και όποιον έχει μπει ποτέ σε σχολική τάξη, έχει αναμετρηθεί με τα βλέμματα των παιδιών, έχει ζήσει τη δυσκολία της σχολικής πράξης αλλά και τη βαθιά χαρά όταν νιώθεις ότι αφήνεις αποτύπωμα στη σκέψη και την πράξη των παιδιών, είναι απολύτως σαφές ότι η εκπαίδευση είναι ευθύνη μεγάλη και διαρκής λογοδοσία πρώτα και κύρια απέναντι στην κοινωνία. Ευθύνη που οι εκπαιδευτικοί κατά τεκμήριο την αναλαμβάνουν.


Latest News

Οταν διώχνεις έναν κεντρικό τραπεζίτη
Ο Τραμπ βλέπει τον εκπρόσωπο ενός ανεξάρτητου θεσμού, όπως είναι η κεντρική του τράπεζα, είτε ως κομματικό αντίπαλο είτε ως ένα απλό στέλεχος της διοίκησης

Η τεχνολογία και τα νέα σύνορα των επιχειρήσεων
Η ψηφιοποίηση δεν αλλάζει μόνον τον τρόπο που οι επιχειρήσεις λειτουργούν, αλλά υπαγορεύουν και πώς ή πού θα έπρεπε να λειτουργήσουν….

Φραγκίσκος: Ο Πάπας που ξανάδωσε ηθικό κύρος στην Καθολική Εκκλησία
Σε μια δύσκολη περίοδο για την Καθολική Εκκλησία ο Πάπας Φραγκίσκος κατάφερε να ξαναδώσει στην Καθολική Εκκλησία ένα μέρος από το χαμένο κύρος της

Τι κάνει η Ελλάδα;
Το πρόβλημά μας είναι ότι συνήθως όλα αυτά τα «θάβουμε κάτω από το χαλί» και όταν σκάει μια κρίση, αρχίζουμε να τα συζητάμε

Αδιέξοδη πολιτική
Η εισαγωγή των δασμών έχει ήδη προκαλέσει σημαντικές αρνητικές οικονομικές συνέπειες για την οικονομία των ΗΠΑ

Η πολιτική Τραμπ απειλεί το οικοδόμημα της Δύσης
Η δασμολογική πολιτική Τραμπ είναι βραχυπρόθεσμα στασιμοπληθωριστική για τις ΗΠΑ, αυξάνοντας τον εγχώριο πληθωρισμό και συρρικνώνοντας την οικονομική δραστηριότητα

Ανάσταση! Δηλαδή, ζωή, ανάσα και ελπίδα
Ανάσταση σημαίνει τερματισμός κάθε λογής θανάτου, νίκη απέναντι σε ό,τι σκοτώνει τη ζωή. Να ξαναβρούμε τον τρόπο να ζούμε, να ανασαίνουμε και να ελπίζουμε

Ο μεγάλος αστερίσκος
Το θέμα του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων, η κυβέρνηση το άφησε στα χέρια των επιχειρήσεων

Όταν η Blue Skies αποδεικνύεται ότι ήταν ένα κομματικό «μαύρο ταμείο» της Νέας Δημοκρατίας
Το γεγονός ότι τόσα στελέχη της ΝΔ μισθοδοτούνταν από την Blue Skies των Θωμά Βαρβιτσιώτη και Γιάννη Ολύμπιου, χωρίς να το λένε δημοσίως, εγείρει πολύ σοβαρά ζητήματα ηθικής τάξης, ανεξαρτήτως τυπικής νομιμότητας

Το μίσος για τα Πανεπιστήμια
Γιατί η ακροδεξιά – σε όλες τις παραλλαγές της… – μισεί τα πανεπιστήμια όταν κάνουν τη δουλειά τους